Η μανέστρα του ενθουσιασμού μας χάλασε

Κάθε μέρα, εδώ και τρεις εβδομάδες, κάναμε κάθε πρωί και βράδυ τον ίδιομονότονα μακάβριο- απολογισμό: 300 νεκροί, 500 νεκροί, 800 νεκροί, 1.000 νεκροί, 1.300... Το ότι 410 από αυτούς ήταν μικρά παιδιά μετράει πολύ περισσότερο, δεν φανταζόμαστε πόσο περισσότερο. Η κτηνώδης επίθεση συνεχιζόταν ανελέητα, ψυχρά, υπολογισμένα, αμείωτα, έως ότου έφθανε η ημέρα της ορκωμοσίας Ομπάμα. Τα πολιτικά παιχνίδια βρήκαν την ολοκλήρωσή τους, «η αποστολή επετεύχθη» δήλωσαν οι νικητές... Και αυτές τις τρεις εβδομάδες τα είδαμε όλα... Είδαμε- ας τσιμπηθούμεστον 21ο αιώνα, από μια χώρα που συμμετέχει αθλητικά και καλλιτεχνικά στην κουλτουριάρα και ειρηνική Ευρώπη να παρεμποδίζεται η ανθρωπιστική βοήθεια. Είδαμε να βομβαρδίζονται κτίρια του ΟΗΕ. Είδαμε τα λιλιπούτεια κορμάκια σε άσπρα σάβανα, δίπλα δίπλα στη σειρά να κλείνουν επιτέλους τα ματάκια τους σε αυτόν τον άθλιο κόσμο- τον μόνο που γνώρισαν... Πάνω από πέντε χιλιάδες οι τραυματίες και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα να κραυγάζουν προς κάθε πλευρά ότι το νοσοκομείο τους είναι άδειο, γιατί κανείς τραυματισμένος δεν επιτρεπόταν να φθάσει έως εκεί! Ένα e-mail που μου ήρθε τις τελευταίες μέρες δείχνει μέσα από φωτογραφίες και καυστικές, ειρωνικές λεζάντες το άγριο τσαλαπάτημα αυτών που θεωρούμε «ιδεώδη του δυτικού κόσμου μας»- με τη βοήθεια βέβαια του ίδιου ακριβώς (υποκριτικού) κόσμου: «Για να είναι σίγουροι ότι τα παιδιά θα πάνε σχολείο», είναι το σχόλιο στη φωτογραφία με τους επιτιθέμενους που σημαδεύουν μια ομάδα φοβισμένων παιδιών μπροστά σε ένα γκρεμισμένο σχολείο! «Βοηθούν τις κυρίες να διασχίσουν τον δρόμο», το σχόλιο άλλης εικόνας με τους στρατιώτες να σέρνουν βάναυσα ανυπεράσπιστες γυναίκες στους δρόμους. «Τους δίνουν κατοικία (μόνιμα)», η λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία με τα μωρά που ενταφιάζονται! «Κατασκευαστικά πρότζεκτ», γράφει στη λεζάντα της εικόνας με τις μπουλντόζες να γκρεμίζουν τα παλαιστινιακά σπίτια (25.000 συνολικά)! Τις ίδιες ώρες, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ παραδεχόταν σε συνέντευξη Τύπου πως απέτυχε να βρει στο τηλέφωνο την Ισραηλινή υπουργό Εξωτερικών! Να, λοιπόν. Για όλα αυτά δεν στήθηκα χθες να δω το πανηγύρι της ορκωμοσίας Ομπάμα, που περίμενα με τόση λαχτάρα. Παρά την έντεχνη εκεχειρία, η μανέστρα του ενθουσιασμού μας χάλασε...

Σούπα στην Ουάσιγκτον

Βάλαμε την τηλεόραση και σε απευθείας μετάδοση αρχίσαμε να βλέπουμε γκρο πλαν τα πρόσωπα από το μαζεμένο πλήθος στην Ουάσιγκτον δυο ώρες πριν από τη μεγάλη στιγμή. Σκούφους, χοντρά μπουφάν, μέχρι κουβέρτες είχαν πάρει οι άνθρωποι για το κρύο και γελούσαν μέσα στην παγωνιά με κίνδυνο να παγώσει το στόμα τους, να κρυσταλλιάσουν τα μάτια τους καθώς υγραίνονταν από συγκίνηση. Θα πρέπει να έκαναν χρυσές δουλειές οι πλανόδιοι πωλητές σούπας, αν υπήρχαννομίζω ότι θα είχα πάει να πουλήσω σούπα εκεί, να θησαυρίσω, που μ΄ αρέσουν οι σούπες. Ένα μεγάλο καζάνι σε τροχήλατο στήριγμα, με μια κουτάλα να σερβίρω σε μπολ από πολυουρεθάνιο, να εκπροσωπώ το ελληνικό δαιμόνιο. Αλλά ήμουν εδώ, με τα παιδιά μου τα βλέπαμε όλα από τη ζέστα του σπιτιού, δυστυχώς από πολύ μακριά, κι έχοντας καταναλώσει επί μέρες την ελληνική μιζέρια. Αλλά δεν βαριέσαι, όσα και να ακούσαμε και να διαβάσαμε, δεν βάλαμε μυαλό, θύματα της μεγαλύτερης βιομηχανίας θεάματος του κόσμου, της αμερικανικής: αρχίσαμε πάλι να κλαίμε βλέποντας τα ευτυχισμένα πρόσωπα των συνανθρώπων σε κείνο το ρωμαϊκό ντεκόρ. Εντάξει, σχεδόν φοβάσαι αν σκέφτεσαι πόσες προσδοκίες έχουν επενδυθεί στον άνθρωπο αυτό, αλλά επίσης συνειδητοποιείς ότι η χαρά δεν έχει να κάνει μόνο με το μέλλον, τις προσδοκίες, την πολιτική. Είναι ένα σημείο που φτάσαμε όλοι μας, μια συμβολική στιγμή της ανθρωπότητας, που μας έπιασε από τις μασχάλες και μας ανέβασε σαν μικρά παιδιά σε ένα σκαλί από όπου μπορούμε να κοιτάμε διαφορετικά τον κόσμο. Είναι δύσκολο να πιστεύει κανείς στους ανθρώπους, ειδικά όσο μεγαλώνει και τους γνωρίζει καλύτερα, αλλά ας κρατήσουμε για λίγο ακόμα την πίστη μας, τη νεανική αθωότητά μας, κάνει καλό, σχεδόν όσο και η σούπα.