Λίγος καπνός ακόμα

Μια ανάσα μάς χωρίζει από τον Ιούλιο, τότε που θα ισχύσει και στην Ελλάδα η καπνοαπαγόρευση. Αγαπητοί μου εν ανυποταξία συγκαπνιστές, ζητώ την προσοχή σας. Ας αυτοοργανωθούμε από τώρα που είναι νωρίς κι ας καπαρώσουμε εμείς οι ίδιοι τον αγώνα κατά του τελευταίου κοινωνικού ρατσισμού πριν προλάβουν να μας φορέσουν το καπέλο τους τίποτε κομματικοί καλοθελητές και πολιτικοί ανάδοχοι της συφοράς. Αυτό το μπαρουτοκαπνισμένο μετερίζι είναι εξ ολοκλήρου δικό μας κι εμείς θα είμαστε εκείνοι που θα κάνουμε τα κουμάντα μας για το πώς και το πότε θα τους ρίξουμε το πρώτο καπνογόνο, φςςς. Άλλωστε δεν είναι λίγα εκείνα που έχουμε υποστεί σ΄ αυτό το μακρύ μεσοδιάστημα. Ήδη τα φαινόμενα της νέας τρομοκρατίας είναι ορατά ακόμη και μέσα στα ίδια μας τα σπίτια, όπου ουκ ολίγοι εξ ημών έχουμε κιόλας υποχρεωθεί να καπνίζουμε στο μπαλκόνι ή κάτω από τον απορροφητήρα. Παρατηρώ τα επίχειρα της νέας τους υστερίας και κατά βάθος το χαίρομαι. Μέχρι να νομοθετηθούν οι απολύσεις για τους καπνιστές και να ξεβρωμίσει έτσι ο τόπος, μια δουλειά που ήταν να γίνει σε μια ώρα γίνεται τώρα σε τρεις αφού οι με το ζόρι «καθαροί» δύσκολα συγκεντρώνονται χωρίς τη βοήθεια λίγης νικοτίνης. Παρατηρώντας την κατάσταση στο ήδη άκαπνο Παρίσι έχω να σας πω και το εξής. Στα θερμαινόμενα «τραπεζάκια έξω» των καφέ όπου επιτρέπεται το κάπνισμα αλλά απαγορεύεται το τασάκι, η γόπα κοντεύει να φτάσει ίσαμε την κορυφή του Πύργου του Άιφελ. Ηey you, εαυτούλη υγιεινιστή υποκριτά, το λοιπόν σκύψε και μάζευε...

Η πλατεία ήταν γεμάτη

Πού είχαμε μείνει; Ποια ήταν η τελευταία ιδέα που είχαν οι κάτοικοι των Εξαρχείων πριν μπει ο Δεκέμβρης; Βόλτα στους πεζόδρομους με καροτσάκια και ποδήλατα και αυτοκόλλητα στα τζάμια των παράνομα παρκαρισμένων αυτοκινήτων; Ύστερα από όσα έγιναν και τόσα που ειπώθηκαν, όταν πια Εξάρχεια έφτασε να σημαίνει άντρο καταστροφέων και τρομοκρατών φρουρούμενο νυχθημερόν, χωρίς αέρα να ανασάνεις επί ένα μήνα, ποιος φανταζόταν ότι θα είχαν κουράγιο να συνεχίσουν οι κάτοικοι, θα συζητούσαν ξανά για την καθαριότητα του λόφου του Στρέφη, θα οργάνωναν γιορτές για όλη την οικογένεια στην πλατεία... Φαντάζει γελοίο σχεδόν, έτσι δεν είναι; Να μένουν ακόμα άνθρωποι σ΄ αυτή τη γειτονιά που τόσος κόσμος τη φοβάται. Μήπως να κυκλοφορούν σεμνά και να μην το πολυδηλώνουν, να κοιτάζονται προσεχτικά κάθε πρωί στον καθρέφτη, μήπως εντοπίσουν κερατάκια να φυτρώνουν στο κρανίο τους; Αποκαρδιωμένη όπως ήμουν από τα γεγονότα και τις εξελίξεις, δεν περίμενα, ομολογώ, να τους δω ξανά να οργανώνουν κάτι, τόσο εύκολα σε παίρνει από κάτω η κούραση και η απογοήτευση, τόσο δύσκολα πετυχαίνει οτιδήποτε κοινό προσπαθεί κανείς να στήσει, τόση δυσπιστία βρίσκει οποιοδήποτε άνοιγμα. Αλλά αυτοί επιμένουν να υποστηρίζουν μια καλύτερη καθημερινότητα και μάλιστα κυριακάτικα, να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτό τον παρατημένο χώρο για μικρές γιορτές, που δεν υπόσχονται τίποτα το ηρωικό, λίγη αντικαταθλιπτική μάζωξη στην πλατεία, μέρα μεσημέρι Κυριακής, με παιδιά και μεγάλους και μεγαλύτερους, ντόπιους και μετανάστες, μουσική και χορό, λίγο κρασί, λίγο φαγητό και πολλά αγόρια, καθώς και κορίτσια. Η πλατεία ήταν γεμάτη, εν ολίγοις. Είναι μικρή πλατεία εδώ που τα λέμε, είναι περίκλειστη και γεμίζει εύκολα, αλλά έχει δυνατότητες. Ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα, ίσως οι πειραματισμοί με υπαίθρια σούπα είναι μια ιδέα για την επόμενη φορά.