Πάρκα σε κατάληψη

Κάνοντας βόλτα ένα βράδυ στου Γκύζη, βλέπω μια μικρή αφίσα σαν αυτές που γέμισαν την Κυψέλη για το πάρκο της Πατησίων και Κύπρου και τα Εξάρχεια για το οικόπεδο του ΤΕΕ. Μπα, ώς εδώ ψάχνουν συμπαράσταση οι Πατησιώτες κι οι Εξαρχιώτες; Όμως όχι, ήταν για ένα άλλο πάρκο, που δεν το ήξερα (πώς μου ξέφυγε αυτό;) εκεί στου Γκύζη, το οποίο οι κάτοικοι φοβούνται ότι θα κτιστεί. Ίσως κι εκεί κάνουν κατάληψη, λοιπόν, και θα έχουν διλήμματα οι περίοικοι: να είναι με τη νομιμότητα, δηλαδή κατά των καταλήψεων, ή να πάνε κι εκείνοι με μια γλαστρούλα να διεκδικήσουν τον ελεύθερο χώρο, τώρα που γυρίζει; Γιατί είναι τέτοια η στιγμή, από τη μια ο προλυτραγουδισμένος «θυμός του Δεκεμβρίου», από την άλλη η πανέξυπνη ενέργεια του Κακλαμάνη να κόψει νύχτα εκείνα τα δέντρα, γεννήθηκε κάτι σαν κίνημα διεκδίκησης χώρων πρασίνου στην Αθήνα. Έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής, βέβαια, εμφανίζεται δηλαδή αδιάλλακτο, αλλά μπορεί να φανεί χρήσιμο. Ναι, κάθε κατάληψη παραβιάζει τη νομιμότητα, όμως τόσα χρόνια οι δήμαρχοι έχουν στήσει μια δική τους κατάσταση που κι αυτή παραβιάζει και τη νομιμότητα, και την έννοια της πολιτικής δέσμευσης, και την κοινή λογική. Υπόσχονται απαλλοτριώσεις, ενίοτε βγάζουν και αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου, κι ύστερα περιμένουν να περάσει ο καιρός να ξεχαστούν, γιατί συνήθισαν, κυνικά, ποτέ να μην τις πληρώνουν. Κι έχεις τώρα «επαναστατικές πρακτικές», από τη μια καταλήψεις πανεπιστημίων που τα καταστρέφουν, από την άλλη καταλήψεις τετραγώνων πρασίνου με τον αντίθετο στόχο, να μην καταστραφούν. Γίνεται να βγουν κερδισμένα και τα πανεπιστήμια και τα πάρκα, να τακτοποιηθούν όλα με τον νόμιμο και τον επιθυμητό τρόπο; Ας γινόταν, κι ας μείνει κι ο Κακλαμάνης στην Ιστορία, τιμής ένεκεν...