Το λένε «Μικρό χωριό» αλλά δεν είναι στην Ευρυτανία, είναι στην Κυψέλη και είναι παιδικός σταθµός. Τον έφτιαξε η Ενωση Φιλιππινέζων Εργαζοµένων το 1994, αλλά δεν είναι µόνο για παιδιά Φιλιππινέζων. Παιδιά Ασιατών, Αφρικανών και Ευρωπαίων γίνονται δεκτά από τα τρία µέχρι τα πέντε κι είναι τόσο πολλές οι αιτήσεις που αναγκαστικά µπαί νει όριο, µε δυσκολία, γιατί δεν θέλουν να αφήσουν κανένα παιδί απέξω. Μόνο που τώρα κινδυνεύουν να µεί νουν όλα χωρίς σχολείο, γιατί ο περί φηµος εκεί νος νόµος για τα νηπιαγωγεία που σάρωσε την προσχολική ζωή πέρσι τέτοιον καιρό θεωρεί ανεπαρκές το κτίριο. Οι γυναίκες - και οι άντρες - της Ενωσης βάλθηκαν να µαζέψουν λεφτά για την ενί σχυση του κτιρίου και ζητάνε να τους δοθεί παράταση στην προθεσµία, που εί ναι στις 11 Ιουνίου. Δεν εί ναι κερδοσκοπική επιχεί ρηση ο σταθµός τους και εί ναι άδικο που ο νόµος δεν κάνει τη διάκριση. Θα έπρεπε να ασχοληθεί λίγο περισσότερο µε τον παιδικό αυτό σταθµό που δεν έγινε κλειστός κοινοτικός φιλιππινέζικος, όπως θα µπορούσε και θα ήταν ίσως φυσικό να έχει γίνει, αλλά ανοί χτηκε στον πολυεθνικό - ελληνικό κόσµο της γειτονιάς και προσπαθεί να έχει σχέση µε τα σχολεία της περιοχής. Στο σάιτ του υπάρχουν φωτογραφίες από τις επισκέψεις των παιδιών του σχολείου, τις χριστουγεννιάτικες γιορτές του και τη «Μέρα του ΟΗΕ» ανάµεσα σε άλλες. Δεν είναι πολύ ενδιαφέρον για τα παιδιά, και τους µεγάλους, να µαθαίνουν για τα Ηνωµένα Εθνη στο νηπιαγωγείο, συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή τους δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά αυτό που συµβαίνει στον πλανήτη; Αντί να απειλούν µε κλείσιµο αυτόν τον σταθµό, µήπως να κοιτάξουν λίγο τις µεθόδους του ως παράδειγµα και για άλλους;
