Η χώρα των τρελών

Σήμερα θα σας πω ένα ενδιαφέρον παραμυθάκι. Γράφτηκε σαν παραμύθι γιατί είναι μια απίστευτη ιστορία, που δεν είναι εύκολο να πεισθεί κάποιος ότι είναι αληθινή. Σας τη λέω, γιατί είναι απαραίτητο πια να κατανοήσουμε ότι στην Ελλάδα μας, εκτός από τη λογική, λειτουργεί ανάποδα κι η τρέλα. Άνθρωποι που πυροβολούν αναίτια το διπλανό τους, χωρίς να έχουν συναίσθηση, έχουν υπεύθυνη θέση και όπλο. Και από την άλλη, βλέπουμε να τραβάνε στα τρελάδικα μανάδες που έχουν μικρά παιδιά, με δυο ψευδομάρτυρες και μια τυπική διαδικασία. Διαβάστε την ιστορία: Η Ρόζα είναι μια φανταστική μητέρα με δυο φανταστικά παιδιά. Ζει σε μια φανταστική χώρα στην άκρη του πουθενά. Αυτή και τα δυο παιδιά της περνούν έναν φριχτό εφιάλτη, που μόνο μια εντελώς διεστραμμένη φαντασία συγγραφέα μπορεί να συλλάβει. Τη Ρόζα την κυνηγούν ο πρώην άντρας της, ο πατέρας της και η μητέρα της. Όλοι μαζί σε συμμαχία αγωνίζονται να την εξοντώσουν, να την κλείσουν σε τρελλοκομείο και να την μπουκώνουν φάρμακα κατά τις οδηγίες της «ψυχιατρικής επιστήμης». Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί σε μια πραγματική χώρα σαν τη δική μας. Ποτέ στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσαν οι γονείς να στεγάζουν και να υποστηρίζουν το γαμπρό τους και να καταδιώκουν το παιδί τους που γέννησαν. Αυτά, μόνο σε μια φανταστική χώρα μπορεί να συμβούν. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε όποιους γονείς θέλετε. Οι γονείς της Ρόζας την καταγγέλλουν στον εισαγγελέα ως επικίνδυνη τρελή, πόρνη και μητρομανή, που θα πουλήσει το σπίτι της και θ’ αφήσει τα παιδιά της στο δρόμο – αν δεν τα σκοτώσει κιόλας, μιας που τα δέρνει, λένε, καθημερινά. Ζητάνε να πάει δεμένη σε ψυχιατρική «κλινική». Επιστρατεύουν μάλιστα και κάποιους – φανταστικούς πάντα – ψευδομάρτυρες. Και ο εισαγγελέας πείθεται και στέλνει την αστυνομία να την πιάσει, έτσι, χωρίς πολλά πολλά! Βλέπετε, πρόκειται για χώρα φανταστική. Σε καμιά πραγματική χώρα, με νομικό πολιτισμό και εκσυγχρονισμένο και δίκαιο νομικό σύστημα, δεν θα μπορούσαν να συμβαίνουν αυτά. Κι αν δε με πιστεύετε ρωτήστε όποιον εισαγγελέα θέλετε. Αν δε βρίσκετε εισαγγελέα, ρωτήστε ανακριτή, κάνει κι αυτός. Στην ανάγκη, ρωτήστε, μια γραμματέα δικαστηρίου. Καμιά φορά αυτές ξέρουν καλύτερα. Θα ‘λεγα να μη ρωτήσετε στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς σας… Θα τους στενοχωρήσετε με τη δυσπιστία σας. Φυσικά, τα αστυνομικά όργανα πιάνουν τη Ρόζα μπροστά στο σχολείο του παιδιού της, που πάει τότε Γ’ δημοτικού. Όλα τα παιδάκια κι οι δάσκαλοι βλέπουν απ’ τα παράθυρα. Έτσι, η Ρόζα πάει με συνοδεία στο «πλησιέστερο εφημερεύον ίδρυμα αρμόδιον διά υποχρεωτική εξέταση...» κλπ. Εκεί την περιμένουν με «φιλικές διαθέσεις» κάποιοι στημένοι λειτουργοί της «επιστήμης» και βέβαια φίλοι του πατέρα της. Δεν την αφήνουν να επικοινωνήσει με γνωστό της ψυχίατρο, που εργάζεται στο ίδιο νοσοκομείο, και ο οποίος μπορεί να βεβαιώσει ότι η Ρόζα είναι απόλυτα υγιής. Δεν της επιτρέπουν να επικοινωνήσει με το δικηγόρο της. Δεν την αφήνουν να έρθει σε επαφή με κανέναν. Χωρίς περιστροφές τη βρίσκουν «επικίνδυνη σχιζοφρενή με παραλήρημα, ψευδαισθήσεις και επιθετική συμπεριφορά» – λένε – και διατάζουν τα αστυνομικά όργανα να τη χώσουν – συγνώμη, ήθελα να πω να την παραδώσουν για υποχρεωτική νοσηλεία – σε κάποια αποθήκη ανθρώπων που σε εκείνη την απίθανη φανταστική χώρα λέγεται «ιδιωτικόν θεραπευτήριον» – κοίτα να δεις! Για το καλό της! Αυτά βέβαια δε θα μπορούσαν να συμβούν σε μια πραγματική, σύγχρονη και πολιτισμένη χώρα σαν τη δική μας χώρα. Απαπαπαπά!!! Πρώτον, γιατί στη χώρα μας τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του πολίτη προστατεύονται από το Σύνταγμα. Δεύτερον, διότι οι ψυχίατροι που εξετάζουν τους αναγκαστικά προσαγόμενους «τρελούς», δεν μπορεί παρά να είναι απόλυτα ικανοί και καταξιωμένοι επιστήμονες, οι οποίοι σκοτώνονται για το καλό των εξεταζόμενων, με πραγματική αγάπη και αυτοθυσία στο καθήκον του λειτουργήματός τους. Και τρίτον, διότι ο νόμος προβλέπει, ότι για να δεχτεί ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο ασθενείς για υποχρεωτική νοσηλεία πρέπει να έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις και να έχει ελεγχθεί από τις υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας. Αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε οποιονδήποτε λειτουργό της ψυχιατρικής επιστήμης. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι: Αν ζείτε σε κάποια φανταστική χώρα στην άκρη του πουθενά, μην μπλέκετε με φανταστικούς λειτουργούς της εξουσίας. Είναι λίαν ανθυγιεινό. Σε κάθε περίπτωση, καλή σας τύχη. Αλλά, όσο ζείτε στην πανέμορφη χώρα μας, μην έχετε κανένα φόβο. Αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα. Πάντως, καλού κακού, μη συναναστρέφεστε τρελούς και παιδιά. Λένε επικίνδυνα πράματα! Και προπαντός, απαγορεύεται η συναναστροφή με μεθυσμένους. Κατά τα άλλα, ελεύθεροι!

Η εκδίκηση της ξανθιάς

Καλωσόρισες, Πετρούλα. Πάρ τους τα όλα, κορίτσι μου. Τα συμβόλαια, τα χαρτιά, τα λεφτά και τα σώβρακα. Πες μας τον καιρό (ποιον καιρό;) με τσαχπινιά, κούνημα, νάζι. Ρίξε το βαρομετρικό πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, με την υπόσχεση ενός μικρού, ροζ φαγώσιμου βρακιού. Ακύρωσέ τους όλους. Απόλαυσέ τους: γραβατοφορεμένοι σχολιαστές, έμπειροι πολιτικοί αναλυτές, σιτεμένες τηλεπερσόνες προσκυνούν τα ατελείωτα ποδάρια σου. Τόνοι μελανιού χύνονται για σένα. Υποψιάζομαι ότι όλο αυτό το φαινόμενο δημοσιότητας δεν οφείλεται στον μπανάλ λόγο ότι όλοι θέλουν να σε ρίξουν στο κρεβάτι. Οχι, είναι κάτι βαθύτερο, πιο βιτσιόζικο και πιο απελευθερωτικό. Κατά βάθος, όλοι κρύβουμε μια Πετρούλα μέσα μας. Καιγόμαστε από τη επιθυμία να την απελευθερώσουμε. Πόσους συνταξιούχους ν αντέξουμε να μαζεύουν σάπια μαρούλια στις λαϊκές; Πόσους σκοτωμένους δεκαπεντάχρονους; Πόση κατάντια, πόση απόγνωση; Πόση αλήθεια; Ενα δευτερόλεπτο πριν σαλτάρουμε και βγούμε με τα τάνγκα και τα εξτένσιον στους δρόμους, εμφανίστηκες εσύ και πήρες τις αμαρτίες μας επάνω σου. Είσαι η οξυζενέ βλαξ που δεν επιτρέπεται να είμαστε εμείς. Είσαι το «σκεύος ηδονής» που μπορούμε με ασφάλεια να περιπαίζουμε. Είσαι το πρόσωπο που ποτέ δεν θα ανησυχήσει τι θα απογίνει μετά το λύκειο, αν υπάρχει ζωή, δουλειά ή μια θέση στον κόσμο να την περιμένει. Αν δεν υπήρχες, κορίτσι μου, θα έπρεπε να σε εφεύρουμε. Αν ήσουν κόρη μου, φυσικά θα σε είχα κουρέψει με την ψιλή και θα σε είχα κλείσει εσωτερική στο Μέγαρο να βλέπεις Τανχόιζερ μέχρι να κρεμαστείς με τις χορδές της μπασαβιόλας. Αλλά ευτυχώς δεν είσαι. Δεν είσαι πια κόρη, γυναίκα ή υπάλληλος κανενός. Εχεις ξεφύγει από όλες τις ιδιότητες... Είσαι ένα όνομα, ένα σύμβολο, είσαι απλά η Πετρούλα. Ηρθες πάνω στην ώρα, γλυκιά μου. Κρεατάκι μου γυμνό και φρέσκο, μπουκίτσα στα σάλια των λιγούρηδων, σπαραχτικά κενό μου βλέμμα, καλωσόρισες στην Κόλαση. Κάθε καιρός κι η Ελένη του.