Ποδαρικό με... «θα»

«Θα αρχίσω γυμναστήριο». «Θα αρχίσω δίαιτα». «Θα σταματήσω το κάπνισμα». «Θα σταματήσω να πίνω αλκοόλ κάθε βράδυ». «Θα σταματήσω να γκρινιάζω». «Θα σταματήσω να σκέφτομαι αρνητικά». «Θα χωρίσω». «Θα βρω τον σύντροφο των ονείρων μου». «Θα αλλάξω εμφάνιση». «Θα το ρίξω στη δουλειά». «Θα πάρω νέο αμάξι». «Θα πάψω να λέω πάντα “ναι”». «Φέτος, θα βρω ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου». «Θα περνάω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου». «Θα βάλω χρήματα στην άκρη». «Θα βρω νέα δουλειά». «Θα κάνω τσεκ απ». «Θα βρω χρήματα και χρόνο για να κάνω ταξίδια». «Θα καταφέρω να πάρω προαγωγή και αύξηση». Κάθε χρόνος και μία νέα αρχή- και πάλι στα ίδια μένουμε! Επειδή πολλά άκουσα και πολλά υποσχέθηκα με την αλλαγή του νέου έτους- που τα περισσότερα ήξερα πως δεν θα τα τηρήσουν και δεν θα τα τηρήσω - έχω να κάνω μια αντιπρόταση. Όταν ύστερα από 12 μήνες έρθει και πάλι η Πρωτοχρονιά, ας μη δεσμευτούμε για τίποτα. Γιατί τότε, ποιος ξέρει, ίσως να γίνουν όλα εκείνα που δεν έχουν συμβεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και τέλος πάντων είναι ολίγον ψυχαναγκαστικό να αρχίζει ο καινούργιος χρόνος με τόσα «πρέπει» και «μη». Άλλωστε, ο Νόμος του Μέρφι καραδοκεί κι αν είναι να πάει κάτι στραβά θα πάει... Εν πάση περιπτώσει είναι αποδεδειγμένο πως όταν προγραμματίζουμε κάτι, συνήθως «στραβώνει». Αντίθετα, τα αυθόρμητα είναι τα καλύτερα. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να έρθει η Δευτέρα, αλλά ούτε και η 1η Ιανουαρίου για να αλλάξουν όλα. Καλή χρονιά σε όλους- και στις «κακές» συνήθειες! Και καλή επιτυχία σε όσους έχουν τάξει στον εαυτό τους ένα μάτσο υποσχέσεις...

Κανονικότητα των ταραχών

Σαν να μην είχαμε ξαναδεί χειμώνα, ξεκινήσαμε για την καθιερωμένη επίσκεψη στο χωριό. Αυτό μας έφαγε, το καθιερωμένο. Καλά έλεγαν οι διαδηλωτές την προηγούμενη Τετάρτη (ή μήπως ήταν Πέμπτη;). «Όχι στην κανονικότητα των γιορτών»! Κανονικά κι εμείς, όπως κάθε χρόνο, πήγαμε στο σπιτάκι που μας συγχωρεί για την εγκατάλειψη επί δεκαετίες, αλλά αυτή τη φορά έδειξε τα δόντια του. Παγωμένο, άγριο, αρνούμενο να συμβιβαστεί με τις ανάγκες μας, πέτρα η καρδιά του: μας αρρώστησε για να συμπλεύσει με την κρίση, να μας βγάλει από τον εφησυχασμό, τη ρουτίνα της χρονιάς, όλα αυτά τα ωραία. Μας βύθισε σε αρχαίες ανάγκες για ζέστη και φως που νομίζαμε ότι έχουν ικανοποιηθεί άπαξ διά παντός, και γενικώς σε καταστάσεις που σε κάνουν να θυμάσαι τους παππούδες και τις γιαγιάδες σου. Πόσο θα κρύωναν επί αιώνες πριν εφευρεθεί το καλοριφέρ, πόσο θα βαριόνταν επί αιώνες πριν εφευρεθεί η ηλεκτρική λάμπα, πόσο θα παιδεύονταν να μαγειρέψουν ή να πλύνουν, να περπατήσουν ή να ταξιδέψουν, ακόμα και να κοιμηθούν στα κρύα δωμάτια. Πόσο θα κουράζονταν για το καθετί επί αιώνες πριν μαθευτούν όλες αυτές οι ανέσεις, τις οποίες εμείς θεωρούμε δεδομένες. Συμμάχησε και ο καιρός με όσους θέλησαν φέτος να μας δώσουν ένα μάθημα. Από τη μια «τα παιδιά» από την άλλη η κρίση, ήρθε και η βαρυχειμωνιά να ενισχύσει την περιρρέουσα διάθεση τιμωρίας. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα που μέσα στη γενικότερη αναστάτωση, όπου οι ταραχές έχουν γίνει ρουτίνα, νοσταλγούν κάτι πιο ήσυχο. Αληθινά μαθήματα ας πούμε, σχολείου ή οτιδήποτε άλλου, για μικρούς και μεγάλους, δραματικής τέχνης ή κεραμικής, οδήγησης ή ισπανικών, μια κανονικότητα που φαίνεται ότι θα αργήσουμε να ξαναδούμε.