Σκοτεινή πόλη

Η Αθήνα δεν χρειαζόταν την Ώρα της Γης για να σκοτεινιάσει. Είναι σκοτεινή διαρκώς, κακοφωτισμένη και μελαγχολική τα βράδια. Πάλι καλά που έχουν παρασυρθεί κι ανοίξει μερικά ξενοδοχεία γύρω στην Ομόνοια, φωτίζονται, καθαρίζουν τα πεζοδρόμια, φτιάχνουν μια όαση για λίγο, αλλά είναι να λυπάσαι τους τουρίστες που περνάνε με τα πόδια την υπόλοιπη πόλη για να φτάσουν εκεί. Τώρα τελευταία βλέπεις μέσα στις ερημιές και κάτι παρέες εφήβων, μαθητές από σχολεία της επαρχίας, ήρθαν εκδρομή πενθήμερη στην πρωτεύουσα. Ευτυχώς έχουν τους εαυτούς τους τα παιδιά και ευτυχούν μόνο και μόνο επειδή είναι όλα μαζί μακριά από τη ρουτίνα, αλλά αυτή η πόλη που βλέπουν, όσο τη βλέπουν, το κέντρο της χώρας, θα πρέπει να τους απογοητεύει πάρα πολύ. Έρμη και σκοτεινή, αδιάφορη, άσχημη, καμένη, μουντζουρωμένη. Η πόλη που δεν αγαπάμε. Γκράφιτι κακότεχνα, γεμάτα επιθετικότητα πάνω στα κλειστά ρολά των μαγαζιών, βρώμα, σκοτάδι, λινάτσες κουρελιασμένες που καλύπτουν ερείπια εδώ και δεκαετίες. Το Μινιόν, το Ακροπόλ, φαντάσματα στην Πατησίων. Καμένο το γωνιακό θέατρο απέναντι από το Μουσείο, να χάσκει ξεκοιλιασμένο. Στην Πανεπιστημίου τα μαρμάρινα σκαλιά στο Οφθαλμιατρείο, στον Άγιο Διονύση, σπασμένα κομματάκια. Α, θα τα πηγαίνουν στου Ψυρή για στρίμωγμα που βοηθά να ξεχνιέσαι, σε κάποια μέρη για τουρίστες που προσπαθούν να ξεγελάσουν. Αλλά επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, περπατώντας στον δρόμο νιώθουν στον αέρα τα συναισθήματα των απόντων κατοίκων να κυμαίνονται από το μίσος στην αδιαφορία. Τι τα φέρνετε εδώ τα παιδιά; Πηγαίνετέ τα στην Πλάκα τουλάχιστον, στην αρχαία Αγορά, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μην τα απομακρύνετε από εκεί. Εκτός κι αν θέλετε να καταπολεμήσετε την αστυφιλία, γιατί έτσι που την αντικρύζουν σήμερα την Αθήνα αποκλείεται να επιθυμήσουν ποτέ να έρθουν να εγκατασταθούν εδώ. Εμβολιάζονται εναντίον της.