Το δράμα πουλάει όσο και τα Μanolo

«Η κρίση; Ποια κρίση, αγάπη μου; Περίμενα μισή ώρα στο ταμείο της Louis Vitton για να πληρώσω. Πήγα να πάρω ένα ζευγάρι Μanolo Βlahnik που είχα δει την προηγούμενη εβδομάδα και δεν υπήρχαν νούμερα. Ποια κρίση;». Δεν είναι απορία της Sarah Jessica Ρarker σε ένα υποθετικό επεισόδιο του «Sex and the City». Ήταν η πρώτη αγανακτισμένη αντίδραση και η εύλογηόπως προέκυψε από τη ροή της κουβέντας- απορία μιας ξανθιάς κυρίας με καμπαρτίνα Βurberry΄s που συνάντησα την προηγούμενη εβδομάδα. «Και δεν σας έχει επηρεάσει καθόλου η παγκόσμια κρίση; Έστω ψυχολογικά... Μέχρι και ο Αμπράμοβιτς έχει χάσει πολλά λεφτά...», έκανα το λάθος να τη ρωτήσω. Υπερβολικό το παράδειγμα, σχεδόν ατυχές, σκέφτηκα με το που ξεστόμισα την ερώτηση. Κι όμως, είχα χτυπήσει φλέβα χρυσού. «Ε, όχι. Ομολογώ ότι κάνουμε κάποιες περικοπές με τόσα που ακούμε στην τηλεόραση», μου είπε με πλήρη ειλικρίνεια. «Αποφασίσαμε να κόψουμε τα ταξίδια. Δεν είναι ότι δεν έχουμε χρήματα, απλώς είναι προκλητικό σε χαλεπούς καιρούς». Δεν ήξερα τι να κάνω. Να γελάσω ή να πω κάποια συγκαταβατική ατάκα συμπαράστασης; Η ξανθιά κυρία είχε συμπυκνώσει με τον πιο εύστοχο, ή μάλλον αστείο τρόπο, αυτό που παρατηρούσα σε όλα τα τελευταία ρεπορτάζ για την κρίση που είχα κάνει: ότι τελικά τα μίντια έχουν μια τάση υπερβολής. Προεξοφλούν τις συνέπειές της και προκαλούν- ακόμη και σε όσους δεν έχουν επηρεαστεί- φόβο. Η κυρία που αγόρασε Louis Vitton σίγουρα δεν έχει γίνει φτωχότερη. Κι όμως, ένιωθε έτσι. Το ίδιο και μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα των Ελλήνων που ανησυχούν για το μέλλον και περιορίζουν κάποια έξοδα, χωρίς όμως η κρίση να έχει αγγίξει στο πορτοφόλι τους. Και το παραδέχονται. Αν μάλιστα συζητήσεις λίγο μαζί τους, δεν θα διστάσουν να επισημάνουν- και όχι άδικα- ότι χάριν θεαματικότητας και κυκλοφορίας τα Μέσα καταφεύγουν στην εύκολη λύση: τον εντυπωσιασμό. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, την καταστροφολογία, αφού το δράμα πουλάει, όσο και τα Μanolo.

Κάνε το σταυρό σου και προχώρα

Δεν είναι ανακρίσεις και έρευνες αυτά που παρακολουθούμε τόσες μέρες, δεν είναι προσπάθεια απονομής δικαιοσύνης. Δεν είναι καν θέατρο παραλόγου, είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, είναι εντατικό οικονομικό φροντιστήριο. Στην ουσία παρακολουθού- με μαθήματα αντιμετώπισης της κρίσης. Ακόμα κι αν οι τράπεζες όλες φαλιρίσουν, η Ελλάδα έχει τις λίμνες. Θα βρεθεί κάποιο χρυσόβουλο να αναγνωρίζει ότι δόθηκαν σε μοναστήρια, ναούς, εκκλησίες, θα βρεθεί κάποια εκκλησία να θελήσει να τις ανταλλάξει με τόσα δημόσια ακίνητα που ακόμα περισσεύουν. Κι αν εξασφαλίσεις τα συμβόλαια της ανταλλαγής δεν θα βγεις χαμένος, άσε που και η Παναγία αυτοπροσώπως θα σε φυλάει στο εξής από κάθε πτώση του Χρηματιστηρίου. Κι αν γνωριστείς με τους δικηγόρους που είναι στο νταραβέρι, όλο και κάτι θα βγάλεις. Κάνε το σταυρό σου και προχώρα. Και με τους γραμματείς τους που ίσως υπήρξαν καλλιτέχνες νυχτερινών κέντρων, όπου και εκεί βρίσκεται στάδιο δόξης. Και οι νομάρχες έχουν πολλές ανάγκες και μια αστείρευτη πηγή πλούτου, αν καταφέρεις να είσαι κοντά εκεί όπου κυκλοφορούν, να κρατάς μια μπέρτα, ένα ψαλίδι που κόβουν κορδέλες, ένα μαχαίρι για πίτες, κάτι τέλος πάντων. Ευελιξία χρειάζεται, να αρπάζεις τις ευκαιρίες, αλλά με τον ελληνικό τρόπο. Αυτός ο τόπος έχει πολλά βουνά, πολλά νερά ακόμα, ας έγινε ο Κηφισός λεωφόρος (και τι λεωφόρος, πάντα κλειστή), πολλά στοιχεία πατριδογνωσίας να ανταλλαγούν με δημόσια ακίνητα, που κι αυτά δεν λείπουν. Στριμώξου στον σωστό πρόναο. Φροντιστήριο ελπίδας αυτή η Επιτροπή, πώς τη λένε, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, από το χώμα της και το νερό της αναδύεται νέα και φλογερή, έχει και τόσα βουνά, μέχρι να αποδώσουν έχουμε καιρό, μην απελπίζεστε. Προπάντων να μην πείτε ότι η φαντασία σας εξαντλήθηκε, μην αφήσετε των άλλων μόνο να αφηνιάζει.