Στιγμιαία γύμνια

Στην 3ης Σεπτεμβρίου κάτι καινούργιο χτίζουν πίσω από τη λαμαρίνα, σε ένα οικόπεδο στενό. Το παλιό σπίτι που γκρέμισαν έχει αφήσει τον τοίχο του στη διπλανή πολυκατοικία. Εκεί που περπατάς το βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου, να έχει ανοίξει σα στρείδι το διώροφο και να σου δείχνει το εσωτερικό του. Φαίνεται η σκάλα που ανέβαινε στον πρώτο όροφο, δηλαδή τα σημάδια από τα σκαλοπάτια, ένα μπορντό χρώμα που είχε ο τοίχος, τα στηρίγματα από το κάγκελο. Και τα δωμάτια ξεχωρίζουν σε δύο ορόφους, τα εντοιχισμένα τους ντουλάπια, τα χρώματά τους ξεθωριασμένα και πιο απαλά από ποτέ στον τελευταίο αποχαιρετισμό του κόσμου. Χρωστικές που δεν υπάρχουν πια. Ψηλοτάβανα δωμάτια είχε εδώ και είχαν άλλη αίσθηση του αέρα αυτοί που έζησαν μέσα. Θα άρχισε από ανθρώπους φιλόδοξους, αισιόδοξους, που έχτισαν στον μεγάλο αθηναϊκό δρόμο το σπίτι τους με πέτρα. Φαίνεται η πέτρα στο χνάρι της σκεπής, εκεί θα ήταν η σοφίτα του σπιτιού και δεν τον είχαν βάψει τον τοίχο. Θα είχε λοιπόν τους δύο ορόφους και τον κήπο του, θα είχε την καγκελόπορτα ο κήπος. Πόσο καιρό να μπόρεσε να καμαρώσει καινούργιο, επιβλητικό, πριν αρχίσει ο ξεπεσμός του, ενώ γύρω αναπτύσσονταν τα διαμερίσματα; Θα είδε να του κόβεται ο ορίζοντας, η ζωή του για πολλές δεκαετίες θα ήταν γεμάτη νοσταλγία και αναμνήσεις. Δίπλα η πολυκατοικία της δεκαετίας του ΄70 χτίστηκε χρησιμοποιώντας τον δικό του τοίχο. Γι΄ αυτό φαίνεται το χνάρι. Σε λίγο θα το σκεπάσουν με σοβά, οι δύο όροφοι θα γίνουν τέσσερις στην καινούργια οικοδομή. Θα εξαφανιστεί εντελώς. Γρήγορα παραδόσου παρελθόν, είναι ανθυγιεινή η θλίψη σου. Πολύ καθυστέρησες, πολύ αντιστάθηκες, και τι κατάλαβες; Τρελαίνεις τα νιάτα, τα ωθείς να κυνηγούν φαντάσματα, κάνοντας καταλήψεις μεγάρων που καταρρέουν. Γρήγορα σοβατίσου...