Απόδραση για Οσκαρ

Ποτέ δεν καταφέρνω να δω την τελετή σε ζωντανή μετάδοση. Μονίμως με παίρνει ο ύπνος. Και δεν είναι μόνο ότι χάνω τα Οσκαρ. Είναι που με την τηλεόραση ανοιχτή, μπερδεύω το όνειρο με την πραγματικότητα, την ταινία με τη φαντασία και το παρελθόν με το παρόν. Πέρασα τη νύχτα της Κυριακής σε ένα τέτοιο τρανς. Οι παραγκουπόλεις της Βομβάης, που κυριαρχούν στο «Σλάμντογκ Μιλιονέρ», αλλοιώνονταν στο μυαλό μου και έπαιρναν το σχήμα των αθηναϊκών δρόμων. Δεκάδες μελαψά χαμίνια ορμούν επάνω μου για χαρτομάντιλα, λουλούδια, φορτιστές αυτοκινήτων, τα πάντα για μισό ευρώ. Ενα από τα πάμπτωχα αγόρια δραπετεύει από το όνειρο μέσα σ' ένα άλλο όνειρο - και τινάζει την μπάνκα στον αέρα στη «Στιγμή της Αλήθειας». Στριφογυρίζω αγκομαχώντας. Η Κέιτ Γουίνσλετ παραλαμβάνει κάτι χρυσό και χαμογελάει. Είναι τόσο φρέσκια και γλυκιά και νέα, που νομίζω ότι παίρνει Οσκαρ για την ερμηνεία της στον «Τιτανικό»: Στο ακρόπρωρο του πλοίου, ο πρωθυπουργός, αλά Λεονάρντο ντι Κάπριο, ανοίγει μια τεράστια αγκαλιά για να χωρέσουν απαλά οι δελφίνοι, που κοιτάζουν αισιόδοξα τον ωκεανό. «Παγόβουνο!», φωνάζει ο Αλμούνια από τη γέφυρα, «πάρ το αλλιώς». Στις βάρκες διάσωσης χωράνε μόνο οι επιβάτες της πρώτης θέσης. Το πλοίο εγκαταλείπεται, υπό τους ήχους της ορχήστρας δημοσκοπήσεων που διευθύνει η μαέστρος Ευγενία Μανωλίδου, ενώ το Οσκαρ ειδικών εφέ απονέμεται στον «Μπέντζαμιν Μπάτον». Μέσα στο όνειρό μου η μεταπολιτευτική Αριστερά γεννιέται με τη μορφή του Ηλία Ηλιού και, όσο γερνάει, παίρνει το «μπέιμπι φέις» του Αλέξη Τσίπρα. Πάνω στη σύγχυση, ένα ελικόπτερο που οδηγεί ο Μπάτμαν ρίχνει μια ανεμόσκαλα και παραλαμβάνει από την απομόνωση του Κορυδαλλού τους Παλαιοκώστα και Σία, που είναι ντυμένοι Τζόκερ και Πιγκουίνος. Ακριβώς εδώ ξυπνάω: Αυτό το τελευταίο όχι μόνο δεν είναι όνειρο, όχι μόνο δεν είναι έργο, αλλά το έχουμε ξαναδεί κιόλας! Εδώ ήρθαμε, πάμε να... φύγετε.