«Θα δεις τι έχει να γίνει από το φθινόπωρο...». Μια πικρή φράση, που την ακούω όλο και συχνότερα σε παρέες, χώρους εργασίας, ακόμα και ανάλαφρες κοινωνικές εκδηλώσεις. Κουβεντιάζει ο κόσμος για την τρέχουσα κατάσταση και πάντα θα βρεθεί κάποιος να το πει:
«Αυτά που βλέπετε δεν είναι τίποτα, από τον Σεπτέμβριο και μετά θα γίνει χαμός».
Πείσμωσα. Οταν ακούω αυτό το απόφθεγμα-καραμέλα, σπρώχνω τη συζήτηση μέχρι προβοκάτσιας. «Τι εννοείτε; Τι θα γίνει τον Σεπτέμβριο; Θέλετε να γίνετε πιο σαφής;».
Ανακαλύπτω ότι ο κάθε ένας από μας ζει έναν υποθετικό, μελλοντικό (και πολύ διαφορετικό) Σεπτέμβριο. Ενα ορόσημο, κυρίως ψυχολογικό, όπου τα πράγματα από άσχημα, θα γίνουν πολύ χειρότερα. Αλλος εννοεί ότι πρέπει να πάρει το παιδί του από το ιδιωτικό και να το βάλει σε δημόσιο. Αλλος λαχταράει για τις δόσεις του δανείου του. Αλλος φοβάται για τη δουλειά του, την επιβίωση της οικογένειάς του κι άλλος πάλι (μη νομίζετε υπάρχουν κι αυτοί) ανησυχεί μήπως υποχρεωθεί να αναβάλει το ταξίδι στο εξωτικό νησί όπου περνάει τις γιορτές των Χριστουγέννων!
Ενας διαφορετικός «Σεπτέμβρης» περιμένει κάθε ελληνικό νοικοκυριό. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αναμονής. Δεν είναι ακριβώς ότι ανησυχούμε πώς θα τα καταφέρει συνολικά η χώρα, γιατί αυτό το παιχνίδι αισθανόμαστε ότι είναι πέρα και έξω από τις δικές μας δυνάμεις. Τα προσωπικά μας όρια είναι που ετοιμαζόμαστε να τεστάρουμε. Ο επερχόμενος «Σεπτέμβριος» είναι η πριβέ Νέμεση του καθενός, κάτι σαν τον Κρόνο στο ζώδιό μας, αν έχετε πιστέψει ποτέ στην αστρολογία. Μπορεί να σε διδάξει ή μπορεί να σε συντρίψει, εξαρτάται πώς θα τον χειριστείς.
