Για το καλό του παιδιού...

Τόσες και τόσες έρευνες δημοσιεύονται κάθε μέρα. Όλο και περισσότεροι θέλουν να κάνουν διδακτορικά. Γιατί καταπιάνονται με την κοινωνική συμπεριφορά του αρουραίου (ναι, υπάρχει τέτοιο διδακτορικό) και δεν ασχολούνται με τη μετάλλαξη που παθαίνουν οι άνθρωποι όταν γίνονται γονείς; Ποιες ορμόνες εκκρίνονται με τη γέννηση του παιδιού, που οι τριαντάρηδες κολλητοί μου αρχίζουν και συμπεριφέρονται σαν τη μαμά μου; Ποια ουσία αναγκάζει τον εγκέφαλο να επαναλαμβάνει τη φράση «όταν θα γίνεις μάνα, θα καταλάβεις;». Και τελικά τι είναι εκείνο που κάνει τους γονείς να θεωρούν εαυτούς αλάνθαστους και να κρατούν τον ρόλο του Θεού, διότι του Πάπα τούς πέφτει λίγος; Δεν πρέπει να ερευνηθεί για ποιο λόγο η μάνα έφτασε να σκοτώσει την κόρη της επειδή δεν ενέκρινε τη σχέση της; Με ποιο δικαίωμα αποφάσισε να αφήσει ορφανό το εγγόνι της, επειδή δεν ενέκρινε τη σχέση των γονιών του; Και τι την ώθησε να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή όταν διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να την καθορίσει; Το πρόβλημα βεβαίως είναι πως η μάνα τούτη, που ήρθε προ ημερών στην επικαιρότητα, δεν είναι η μόνη. Είναι πολλοί οι γονείς που «δολοφονούν» τα παιδιά τους με τον τρόπο τους. Είναι πολλοί οι πατεράδες που θέλουν με το ζόρι την κόρη γιατρό, κι ας μην έχει εκείνη τη δυνατότητα να τελειώσει ούτε το σχολείο. Εκείνοι πιέζουν, δημιουργούν ενοχές και γεμίζουν τα παιδιά συμπλέγματα. Και είναι πολλές οι μανάδες που θέλουν να παντρέψουν τον γιο με το ζόρι, με μια καλή κοπέλα, κι ας αρνείται εκείνος (κάτι παραπάνω θα ξέρει). Και όταν έρχονται τα διαζύγια, φταίει η υπερκαταναλωτική κοινωνία, η αλλοτρίωση, οι «καινούργιες που δεν είναι άξιες». Δεν φταίνε ποτέ εκείνοι που επιβάλλουν τη γνώμη τους με κάθε μέσο: «καρδιακές προσβολές» και «εγκεφαλικά», κλάματα και απειλές. Φταίει κάποιος άλλος. Κάτι άλλο. Εξάλλου εκείνοι είχαν μία και μόνο αγαθή πρόθεση: ό,τι έκαναν, ήταν για το καλό των παιδιών τους. Το αποτέλεσμα δεν μετράει.

Το πεδίο με τα χρυσόβουλα. (ή μήπως το παιδίο;)

Αυτό θα πει παράδοση παιδιά μου, ή μάλλον παιδία, αν ακόμα αναρωτιέστε τι έπρεπε να γράψετε στην Έκθεση. Βυζαντινά χρυσόβουλα που φέρνουν στο άβατο του Βατοπεδίου πολύ βατά και ακριβά οικόπεδα για εκμετάλλευση. Είναι σκληρό να ζεις μέσα στο άβατο των βάτων, γι΄ αυτό και το πεδίο με τα βάτα έγινε παιδίο μέσα στα βάτα. Κι όπως όλοι ξέρετε, τα παιδία κοστίζουν. Υπάρχει μία ακόμα εκδοχή για την ορθογραφική αλλαγή: το πεδίο θυμίζει την πέδη, που θα πει φρένο, και η έννοια αυτή δεν ταιριάζει σε μια μονή γεμάτη χρυσόβουλα. Γενικά το άβατο σε συνδυασμό με τα βάτα δημιουργεί ξέφρενες καταστάσεις. Εξάλλου δεν πρόκειται για πεδίο, για πεδιάδα, αλλά για όρος, άγιο μάλιστα, άβατο της περισυλλογής, γυναίκες απαγορεύονται, όχι παίζουμε, δύσβατη οδός αναζήτησης και δοκιμασίας. Εκεί οι άνθρωποι αποσύρονται από τα εγκόσμια, αν δεν το καταλάβατε. Γι΄ αυτό χρειάζονται για σουβενίρ των εγκoσμίων ακριβά ακίνητα, να εξασκούνται με τη γλυκιά νοσταλγία. Στερούνται τα πάντα οι καημένοι, εκτός από το φαγητό που είναι σαφές ότι παραμένει η μόνη τους απόλαυση. Το ράσο δεν κάνει τον παπά, αλλά κρύβει την κοιλιά. Εξάλλου θυμίζει κι αυτό παιδία, οι κρυμμένες κοιλιές είναι σαν να εγκυμονούν και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά. Σκεφτείτε τι κινδύνους διατρέχουν οι μοναχοί διατηρώντας τέτοιες κοιλιές, πόσο κινδυνεύουν καθημερινά από εμφράγματα και εγκεφαλικά, κι όλα αυτά προς δόξαν της ορθοδοξίας και τη σωτηρία της ψυχής τους. Ρίγη συγκίνησης μας διαπερνούν μέρες τώρα, που μαθαίνουμε πόσο σπουδαία πράγματα οργανώνουν οι άξιοι συνεχιστές της αδερφικής πορείας κράτους και εκκλησίας. Εκκλησίας και κράτους μάλλον, είναι σαφές ότι ο αρχαιότερος θεσμός παραμένει ο ισχυρότερος, αυτός που υπηρετείται με πάθος.