Λειτουργεί ακόµα η ντροπή στον µικρό µας κόσµο, υπάρχει µέσα µας αυτό το πράγµα, η αξιοπρέπεια, και µπορεί από µόνο του να σε κάνει άνθρωπο;
Μήπως χρειάζεται και µια τυπική διαδικασία πιο οργανωµένη;
Ας παραδεχτούµε τουλάχιστον ότι αυτή η αποκάλυψη βοηθάει τη δική µας ντροπή, των πελατών εννοώ, να µη φυτρώνει στα λάθος µέρη κι εκεί που δεν τη σπέρνουν. Γιατί η ντροπή έχει αυτό το παράδοξο, είναι σαν ζιζάνιο, ένα φρούτο που το περιµένεις αλλού και ξαφνικά το βλέπεις εντός σου, ακάλεστο, και να που σου κλείνει το στόµα… Μη µου πείτε ότι δεν είχατε ντραπεί ποτέ σας να ζητήσετε απόδειξη από γιατρό που δεν την έδινε µονάχος. Δεν είχατε προετοιµαστεί ψυχολογικά από το σπίτι, «θα τη ζητήσω οπωσδήποτε» σκεφτόσασταν σε όλο τον δρόµο, αλλά τελικά υπήρχαν άλλα πράγµατα που είχαν προτεραιότητα, η υγεία προπάντων, το ύψιστο αγαθό; Πώς να ζητήσεις απόδειξη από έναν άνθρωπο που σε κάνει καλά, που του ζητάς να βρει τι έχεις, που αισθάνεσαι ότι αφήνεις τη ζωή σου, την υγειά σου, στα χέρια του; Είµαστε ανίσχυρα παιδιά στα χέρια των γιατρών, πώς να βρούµε µούτρα να τους ζητήσουµε αποδείξεις για κάτι τόσο ευτελές όσο το χρήµα; Κι όµως, όλο αυτό το στρες του ασθενούς στον προθάλαµο ή µπροστά στη γραµµατέα είναι εξαιρετικά ανθυγιεινό και σίγουρα µειώνει την ταχύτητα της ίασης και τα καλά της αποτελέσµατα. Και να το παράλογο, φτάνεις να ντρέπεσαι να ζητήσεις κάτι που δικαιούσαι ενώ δεν ντρέπεται αυτός που οφείλει να σου το δώσει.
Χρειαζόµαστε θεραπεία όλοι µας. Επειγόντως
