Βρήκε την Ιθάκη του ο... Γιώργος ο Αμερικάνος

Κοντά στη δύση μιας ζωής γεμάτης πόνο, βασανιστήρια και περιπλανήσεις ανά την υφήλιο, ο «Γιώργος» ο Αμερικάνος, μια μεγάλη γέρικη μαύρη αρκούδα από τις ΗΠΑ περνά ήσυχα γεράματα στο Περιβαλλοντικό Κέντρο του Αρκτούρου στο Νυμφαίο της Φλώρινας.Ο «Γιώργος» ξεχωρίζει αμέσως ανάμεσα αρκούδες του καταφυγίου, καθώς είναι η μοναδική αρκούδα που δεν είναι καφέ , αλλά ανήκει στο είδος αμερικάνικης μαύρης αρκούδας. Οσοι επισκέπτες απορούν και ρωτούν, μαθαίνουν από τους ανθρώπους του Αρκτούρου για την ιστορία του, που μοιάζει με παραμύθι. Γεννήθηκε πριν από περίπου 20 χρόνια κάπου στην Αμερική και αιχμαλωτίστηκε από μωρό για να εκπαιδευτεί με πείνα και βασανιστήρια στα νούμερα του τσίρκου. Μέλος ενός τέτοιου περιπλανώμενου θιάσου έδωσε άγνωστο αριθμό παραστάσεων σε Αμερική και Ευρώπη με το όνομα «Τζορτζ», και στα τέλη της δεκαετίας του 80 βρέθηκε και στην Ελλάδα. Ξέμεινε στην περιοχή της Αμφισσας όταν, για άγνωστο λόγο, οι υπεύθυνοι του τσίρκου ήθελαν να τον ξεφορτωθούν και εκεί τον αγόρασε ένας Τσιγγάνος αρκουδιάρης. Του πέρασε χαλκά στη μύτη και τον υπέβαλε σε νέο γύρο «εκπαίδευσης», μετατρέποντάς τον σε αρκούδο - χορευτή, περιδιαβαίνοντας πόλεις και χωριά. Το 1991 κατασχέθηκε από έναν κτηνίατρο που τον λυπήθηκε (οι αρκούδες - χορεύτριες είχαν ήδη απαγορευτεί δια νόμου στην Ελλάδα) και φιλοξενήθηκε για σχεδόν δύο χρόνια σε χώρο του ορειβατικού συλλόγου Αμφισσας. Το 1992 μεταφέρθηκε τελικά στο νεοσύστατο τότε καταφύγιο αρκούδας του Νυμφαίου. Διαψεύδοντας τους αρχικούς φόβους, ο «Γιώργος» δεν είχε προβλήματα προσαρμογής και γρήγορα κέρδισε τους ανθρώπους του καταφυγίου με τον χαρακτήρα του. Από τις πρώτες μέρες του ενώθηκε με την «Τασούλα», μία νεαρή θηλυκή καφέ αρκούδα που είχε εγκαταλειφθεί από τη μητέρα της, και από τότε έγιναν αχώριστοι, ενώ συχνά πέφτουν μαζί σε χειμερία νάρκη. Είναι ένα ντροπαλό, ήσυχο, χαμηλών τόνων ζώο, με βαρύ στυλ και ελάχιστες απαιτήσεις. Δεν τον είδαμε ποτέ να τρέχει», είπε ο υπεύθυνος δράσεων του Αρκτούρου. Εκλεκτικός και στο φαγητό, τρέφεται κάθε πρωί με φρούτα, ψωμί και ξηρούς καρπούς, ενώ είναι ο μόνος που μπορεί να απολαμβάνει το φαγητό του ως αργά το μεσημέρι. Αυτή την εποχή περνά το μεγαλύτερο μέρος της μέρας στη δροσερή φωλιά του ή ξαπλωμένος στη σκιερή ρίζα ενός δέντρου. Λιγότερο συχνά, απολαμβάνει έναν περίπατο στο δάσος με την «Τασούλα», η οποία τον υπερασπίζεται σε περίπτωση που τον ενοχλήσει κάποια άλλη. Ισως και ως ανταπόδοση, ανέχεται τις... απιστίες της φίλης του, όταν εκείνη τον εγκαταλείπει την περίοδο του ζευγαρώματος για κάποιον άλλον και επιστρέφει. ΕΚΜΑΘΗΣΗ-ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΚΟΥΔΕΣ«Χόρευαν» σε πυρακτωμένες λαμαρίνες Φαινόμενο αρκετά διαδεδομένο στην Ελλάδα και στα υπόλοιπα Βαλκάνια κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, αυτό της αρκούδας - χορεύτριας έκρυβε πίσω του μια επώδυνη και βασανιστική διαδικασία «εκπαίδευσης» για τα ζώα. Ο αρκουδιάρης, που συλλαμβάνει το αρκουδάκι από μικρό, τρυπά τη μύτη του για να του περάσει χαλκά και του σπάζει με τυχαία μεταλλικά εργαλεία τους κυνόδοντες. Κατά την εκμάθηση του «χορού» το ζώο αναγκάζεται να πατάει σε πυρακτωμένες λαμαρίνες υπό τον ήχο του ντεφιού και στην προσπάθειά του να αποφύγει το κάψιμο σηκώνεται στα πίσω πόδια, βηματίζοντας επιτόπου. Η επανάληψη αυτής της διαδικασίας για μεγάλο χρονικό διάστημα του δημιουργεί ένα είδος εξαρτημένου αντανακλαστικού. Ετσι, κάθε φορά που ακούει το ντέφι, παίρνει τη στάση αυτή που θεωρείται ως «χορός». Σύμφωνα με τον Αρκτούρο, η έκφραση «το ξύλο της αρκούδας» αφορά ακριβώς αυτή τη διαδικασία εκπαίδευσης.