Ουφ, επιτέλους επιστροφή στη ρουτίνα ξανά. Να ξεστόλιζε και κάποιος το δεντράκι από το σαλόνι, τι καλά που θα ήταν... Μέχρι το Πάσχα θα μείνει εκεί να με κοιτάει νομίζω, και να το κοιτάω κι εγώ χωρίς να το αγγίζω.
Γιατί αν το αγγίξω οι ελατοβελόνες του τρίβονται κάτω από τα δάχτυλα και πέφτουν βροχή, πράσινη αιχμηρή βροχή, χώνονται παντού. Φαινόταν τόσο ισχυρό και περήφανο, και σε δυο βδομάδες το ξέκανε ο αέρας των διαμερισμάτων. Ή μπορεί και τα ραδιοκύματα, τα ερτζιανά, οι συχνότητες των κινητών, του ασύρματου Ίντερνετ, ποιος ξέρει; Όταν το στολίζαμε είχαμε όλοι άποψη για το πού και το πώς θα μπούνε λαμπάκια, παιχνίδια, μπάλες κι όλα τα αντικείμενα της συλλογής που βγαίνουν από το πατάρι σαν ξεχασμένος θησαυρός και μας χαρίζουν ατόφια παιδική ηλικία, τώρα όμως όλοι αποστρέφουν το πρόσωπο και περιμένουν να σηκωθεί να φύγει μόνο του, διακριτικά κάποια νύχτα χωρίς να αφήσει ίχνη. Και πού να πάει; Να στηθεί στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε κάδους και σακούλες σκουπιδιών, ξεκοιλιασμένα στρώματα και σπασμένους καναπέδες; Πώς να ανακυκλωθεί ένα ξερό έλατο για να μη μας κάνει να νιώθουμε εγκληματίες;
Τζάκι δεν έχουμε να το κάψουμε, ούτε φουφού, ούτε συσκευή κατασκευής λιπάσματος από οργανική ύλη. Το τέλειο θα ήταν να το μαζεύει ο δήμος μαζί με τις εφημερίδες για χαρτοπολτό, αλλά ούτε η επιστημονική φαντασία δεν θα τολμούσε να διανοηθεί κάτι τέτοιο για την Αθήνα. Επειδή όμως είναι ιδανική τροφή για ελέφαντες, θα μπορούσε να βγάλει μερικούς βόλτα στον δρόμο ο δήμαρχος, να τρώνε επί τόπου τα πεταμένα έλατα.
Είναι άκρως οικολογικό και αρκετά φαντασμαγορικό.
Αν τους εκπαίδευε και να τα ξεστολίζουν ακόμα καλύτερα.
