Στο άσυλο της αγραμματοσύνης

Αγοράζουν συνήθως επώνυμα ρούχα και γενικότερα προσέχουν ιδιαίτερα την εμφάνισή τους. Σημασία άλλωστε για αυτούς έχει το φαίνεσθαι και όχι το είναι. Όχι ότι δίνουν σημασία στους τύπους. Τους περιφρονούν εξίσου με την ουσία. Στο λεωφορείο, το ταξί, το γραφείο θα τους ακούσεις συνήθως να λένε «να τα βράσω τα πτυχία του αφού δεν μπορεί να συνδυάσει το παντελόνι με την κάλτσα» ή «το παπούτσι με την τσάντα», στην περίπτωση που ο στόχος τους είναι γυναίκα. Κοιτάζουν πάντα με νόημα και γνέφουν σαν να γνωρίζουν τα πάντα. Δεν είναι τόσο κακοί αν να τους βλέπεις μια φορά τον χρόνο σε κάποια οικογενειακή συγκέντρωση ή σε κάποιο φιλικό σπίτι. Το πρόβλημα αρχίζει και δεν τελειώνει αν τους συναναστρέφεσαι καθημερινά και αναγκαστικά επειδή δουλεύεις μαζί τους. Αδυνατείς να τους αντιμετωπίσεις συναδελφικά κι αυτό επειδή τις περισσότερες φορές έχουν τις καλύτερες των σχέσεων με τους προϊσταμένους, τους διευθυντές ή το αφεντικό σου. «Εγώ δεν έχω πτυχίο αλλά ξέρω πως ένα και ένα κάνουν δύο», λένε και συνεχίζουν με τις θέσεις τους, που δεν επιδέχονται αντίρρηση επειδή βλέπεις «έχουν τελειώσει το Πανεπιστήμιο της Ζωής». Κομπάζουν που δεν έχασαν τέσσερα, πέντε ή έξι χρόνια στα θρανία, όπως εσύ, και βγήκαν από νωρίς στη βιοπάλη. Στην οικοδομή αν είσαι μηχανικός, θα τους βρεις εργοδηγούς να σου ζητούν να πάρεις πέντε καφέδες, πέντε κάμψεις και ένα αλφάδι πριν τολμήσεις να ανέβεις στην σκαλωσιά για να τους δεις. Αν είσαι δημοσιογράφος, θα τους δεις να σε χαιρετούν συναδελφικά από τα τηλεοπτικά παράθυρα, να πλατσουρίζουν στις μπανιέρες και να εκδίδουν περιοδικά και εφημερίδες. Κι όλα αυτά επειδή εκείνοι τέλειωσαν το Πανεπιστήμιο της Ζωής και διεκδικούν το άσυλο της αγραμματοσύνης. Όμως ο σβέρκος μας δεν βαστάει άλλους τέτοιους απόφοιτους, καιρός να ξεπεζέψουν και ο τελευταίος ας κλείσει επιτέλους την πόρτα!

Μπίρες στο Σικάγο

Πριν από δυο χρόνια πήγα στις ΗΠΑ για πρώτη και μόνη φορά, στη Νέα Υόρκη, όπως όλοι οι τουρίστες, και εκεί γύρω. Με τρόμαξε η αίσθηση της απεραντοσύνης, τα μεγέθη, η κλίμακα. Ένιωσα όμως και σαν να μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ μια μακρινή συγγενή που με είχε φροντίσει από μωρό με δώρα και πιο πολύ με διηγήσεις, με τη δική της εικόνα του κόσμου. Με είχε στα γόνατά της και μου διηγιόταν παραμύθια από τη μέρα που μπόρεσα να κοιτάξω βιβλία με εικόνες, να πάω σινεμά και να δω τηλεόραση. Με ειλικρίνεια μου είχε περιγράψει τον εαυτό της, με την ειλικρίνεια του καλλιτέχνη, που ωραιοποιεί και παραμορφώνει, χρησιμοποιεί υπερβολές, αλλά ποτέ δεν παραιτείται από την προσπάθεια να ζωγραφίζει τον κόσμο γύρω του. Επί χρόνια ένιωθα απέναντί της σαν έφηβος που ενηλικιώθηκε και αμφισβήτησε την οικογένειά του, ύστερα ήρθε η ωριμότητα της συμφιλίωσης, αλλά λίγο αργότερα ήρθε και ο Μπους. Ήταν πια σαν η θεία από την Αμερική να είχε αφόρητα γεράσει, να είχε γίνει μια εγωίστρια, επιθετική γριά που κάθε τόσο τα έκανε όλα λίμπα. Τρίτη βράδυ ήπιαμε μπίρες στην Κυψέλη για τον Ομπάμα, ζητώντας πίσω τη σχέση με τη θεία των αναμνήσεων, τη χώρα που πάντα ήθελε να της αναγνωρίζουμε τη συγγένεια, και την Τετάρτη το πρωί ήταν σαν να είχαμε ψηφίσει. Τετάρτη πρωί ήμουν νοερά στους δρόμους του Σικάγου και ούρλιαζα μεθυσμένη από τις κυψελιώτικες μπίρες, ενώ οι ψύχραιμοι σχολιαστές στο ελληνικό ραδιόφωνο προσπαθούσαν να με φέρουν στα σύγκαλά μου. Εντάξει παιδιά, ευχαριστώ, το εκτιμώ, αλλά δεν πειράζει, αφήστε με λίγες μέρες στη λαίλαπα των συναισθημάτων, στους σπασμούς των δακρύων, στα τραυλίσματα του θριάμβου, θα συνέλθω, θα επιζήσω, θα τα καταφέρω, μην ανησυχείτε....

Ναι, μπορούμε να έχουμε ένα όνειρο

Το αμερικάνικο όνειρο είναι ζωντανό. Και η απόλυτη ενσάρκωσή του είναι ο Μπαράκ Ομπάμα. Το παιδί με καταγωγή από την Κένυα, που μεγάλωσε στις πιο δύσκολες συνθήκες και με μόνο διαβατήριο το χάρισμα, την εξυπνάδα και την εργατικότητα έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της μεγαλύτερης δύναμης του κόσμου. Oι πολίτες των ΗΠΑ έστησαν ένα νέο ελπιδοφόρο σκηνικό στη χώρα. Ο Ομπάμα μπαίνει στον Λευκό Οίκο με εντολή να φέρει τα πάνω κάτω, να τα αλλάξει όλα σε μια στιγμή που η χώρα του μαστίζεται από τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά το 1929. Θα δούμε κατά πόσον ο κ. Ομπάμα θα μπορέσει να ενισχύσει το ανθρώπινο πρόσωπο της Αμερικής ή αν θα παραμείνει προσκολλημένος στην Αμερική του Γκουαντάναμο, του Αμπού Γκράιμπ και των πολεμόχαρων γερακιών που μόλις χθες σκότωσαν δεκάδες αμάχους στο Αφγανιστάν. ΠΑΡΑ τις ελπίδες που δημιουργεί σε Ευρώπη και Αμερική η εκλογή Ομπάμα, η οικονομική κρίση θα συνεχίσει για μεγάλο διάστημα να χτυπά αλύπητα τους οικονομικά ασθενέστερους. Στη χώρα μας, παρ΄ ότι τα σημάδια της ύφεσης έχουν αρχίσει πλέον να γίνονται ορατά, η κυβέρνηση ακόμη κοσκινίζει τα περίφημα μέτρα ενίσχυσης των φτωχών. Ο κ. Γ. Αλογοσκούφης μόλις χθες έκανε το πρώτο δειλό βήμα. Αντέγραψε το ισπανικό μοντέλο για πάγωμα των στεγαστικών δανείων των ανέργων. Κάτι είναι κι αυτό, μόνο που είναι λίγο- πολύ λίγο γι΄ αυτά που συμβαίνουν και αυτά που πρόκειται να συμβούν. ΟΙ ΜΟΝΟΙ που δείχνουν ότι δήθεν δεν κατάλαβαν τίποτε από την κρίση είναι οι κατασκευαστές ακινήτων. Μάλιστα δίνουν συνεντεύξεις με τις οποίες... προειδοποιούν ότι δεν πρόκειται να ρίξουν τις τιμές, όσο κι αν τα σπίτια τους μένουν απούλητα και οι αγγελίες στις εφημερίδες πολλαπλασιάζονται. Όσο νωρίτερα πάντως καταλάβουν ότι οι χρυσές εποχές με τα κέρδη πάνω από 100% έχουν περάσει οριστικά τόσο καλύτερα για τους ίδιους. ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, στροφή 180 μοιρών έκανε χθες ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο οποίος, αν και έδειχνε ώς τώρα ότι δεν διαφωνεί με τον χωρισμό Κράτους- Εκκλησίας, χθες μίλησε για δημοψήφισμα.