Πάλι τζάμια σπασμένα, και ο Ιανός γυαλιά- καρφιά, γιατί και τα βιβλία είναι το ύπουλο δηλητήριο της αστικής τάξης. Και καλά τα μαγαζιά λες θα διορθωθούν, ελπίζεις να βρουν κουράγιο οι άνθρωποι να τα ξαναφτιάξουν. Αυτά τα δημόσια κτίρια όμως ποιος θα τα νοιαστεί στον άστοργο δήμο, τον χρεωμένο, τον ανίκανο;
Αυτά τα παλιά μάρμαρα τα γυαλισμένα από τα ανθρώπινα βήματα δύο αιώνων πάνε, δεν ξαναγίνονται. Τόση άνεση να καταστρέφουν τη δημόσια ομορφιά, την κοινή περιουσία μας, την τόσο μικρή, την τόσο σπάνια, σε κάνει να μην ξέρεις τι να πρωτολυπηθείς, την πόλη ή την έρημο στις καρδιές των παιδιών της; Βία με ό,τι τους χαρίζει από το λίγο περίσσευμά της. Τα φτηνά μάρμαρα των σκαλοπατιών της πολυκατοικίας που μένουν, των μπαλκονιών και του νεροχύτη τους τα σέβονται περισσότερο, αυτά τα κοινά, τα εκτεθειμένα ζήλεψαν, που απευθύνονται στην κοινή απόλαυση. Λες και είναι η παραπάνω μπουκιά που πάει να τους μπουκώσει η μάνα τους, και της τη φτύνουν στη μούρη...