Τη Γερμανία την έχουμε εκδικηθεί από καιρό, μάλλον τις χώρες που την εποχή που είχαν έναν Μπετόβεν, κι όχι μόνο έναν εδώ που τα λέμε, ήθελαν επιπλέον να συνδράμουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενός λαού που οραματιζόταν ελεύθερο κράτος στον νότο της Ευρώπης. Δεν ήταν τότε η Γερμανία ενιαία και δυνατή όπως τώρα, υπήρχαν μικρότερα και μεγαλύτερα γερμανικά κράτη, όπως η Βαυαρία, με βασιλιά τον Λουδοβίκο, υποστηρικτή της επανάστασης εκείνης λόγω ανεξέλεγκτου ρομαντισμού πιθανότατα.
Θέλοντας να χτίσει κάτι, όπως όλοι οι ηγεμόνες που σκέφτονται την υστεροφημία μεταξύ των μελλοντικών περιπατητών, ονειρεύτηκε μια πόλη νεοκλασική, γεμάτη κολόνες, αετώματα, τρίγλυφα και μετώπες. Κάτι απλό και επιβλητικό, που θα ρουφούσε αγνότητα από την πηγή, την αρχαία Ελλάδα φυσικά, κατά προτίμηση την αρχαία Αθήνα. Της μόδας ήταν τότε μπαρόκ και ροκοκό κτίρια, οπότε το νεοκλασικό ήταν πρόταση λιτότητας. Ο Λουδοβίκος επηρέασε όσο μπορούσε το Μόναχο να γίνει νεοκλασικό, αλλά σίγουρα έμεινε άυπνος όταν ο Λεοπόλδος της Σαξονίας αρνήθηκε τον θρόνο της Ελλάδας. Η επόμενη επιλογή ήταν ο γιος του, ο Όθων. Πατέρας και γιος έβαλαν τα δυνατά τους να επιλεγεί πρωτεύουσα η Αθήνα, το καλύτερο μέρος για να χτιστεί μια νεοκλασική πόλη. Τα σχέδια τα έκανε ο σπουδασμένος στο Βερολίνο Σταμάτης Κλεάνθης με τον φίλο του Εδουάρδο Σάουμπερτ, και ο επίσημος αρχιτέκτονας των βαυαρικών ανακτόρων Κλέντσε τα προσάρμοσε λίγο στην πεζή πραγματικότητα.
Ο Φρίντριχ φον Γκέρτνερ σχεδίασε τα Ανάκτορα, νυν Βουλή, και αργότερα ο Τσίλερ βοηθώντας τον Χάνσεν να τελειώσει την Ακαδημία έδωσε την τελική φυσιογνωμία στην ονειρεμένη εκείνη νεοκλασική πόλη.
Τη συνέχεια την ξέρετε. Ε, και μη μου πείτε ότι δεν τους έχουμε ήδη εκδικηθεί όλους εκείνους τους διεστραμμένους Γερμανούς, γκρεμίζοντας συστηματικά τη νεοκλασική Αθήνα!
