Κύπρου και Πατησίων γωνία

Όπως ισχυρίζεται μειοψηφούσα στον Δήμο της Αθήνας παράταξη, η περιοχή Κύπρου και Πατησίων, όπου και το επίμαχο των ημερών οικόπεδο, δεν χρειάζεται άλλα πάρκινγκ αλλά πράσινο. Μάλλον έχει δίκιο. Γιατί οι πολίτες που παρκάρουν στα πεζοδρόμια δεν το κάνουν επειδή δεν υπάρχουν υπόγεια ή υπέργεια γκαράζ. Παρκάρουν έτσι, γιατί συνήθισαν να ζουν σε μια πόλη όπου η αυθαιρεσία, η υπεξαίρεση του δημόσιου χώρου και η ασχήμια έγιναν ο κανόνας. Ακόμη όμως κι αν η ως άνω παράταξη έχει άδικο, το γεγονός ότι είναι μειοψηφούσα δεν της αφαιρεί το δικαίωμα του λόγου και της δράσης, ούτε βέβαια αυτό την καθιστά αυτομάτως υποχείριο «οργανωμένων κομματικών ή επιχειρηματικών συμφερόντων που με προσχηματικούς λόγους και αυθαίρετες παρεμβάσεις παρεμποδίζουν κάθε προσπάθεια απεγκλωβισμού της πόλης και των κατοίκων της από προβληματικές καταστάσεις, χρόνιες δυσλειτουργίες και αδιέξοδες νοοτροπίες» όπως διατείνεται ο δήμαρχος. Το αντίθετο μάλιστα: στις δημοκρατίες, οι μειοψηφίες είναι που κάνουν τη διαφορά. Γι΄ αυτό και ο νόμος ορίζει ανοιχτές διαδικασίες στα πολεοδομικά ζητήματα και δίνει το δικαίωμα στους πολίτες, αδιακρίτως πολιτικών φρονημάτων ή ιδεολογικών προσανατολισμών, να λαμβάνουν γνώση των αποφάσεων της διοίκησης, να αποφαίνονται επ΄ αυτών και αν διαφωνούν να τις προσβάλλουν στα αρμόδια δικαστήρια. Η πρόβλεψη αυτή έχει ακριβώς αυτό το νόημα: να προστατεύσει την κοινωνία των πολιτών, η οποία δεν κυβερνά, από τυχόν αυθαιρεσίες των κυβερνώντων. Οι οποίοι, αν και έχουν πάρει τη «λαϊκή εντολή», δεν έχουν λευκή επιταγή και υπόκεινται σε έλεγχο νομιμότητας. Αυτό άλλωστε ήταν και το πνεύμα της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου που διαπίστωσε την παράλειψη στην προθεσμία των 30 ημερών που όριζε ο νόμος για την «κοινωνική διαβούλευση». Αντί της οποίας η δημοτική αρχή διάλεξε, άγρια χαράματα, να στείλει τις μπουλντόζες και τα αλυσοπρίονα για να προλάβουν τις πιθανές αντιδράσεις αντιτιθέμενων δημοτών ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ «Αν υπάρχει κάτι ελπιδοφόρο σ΄ αυτή την αδιέξοδη και αβίωτη πόλη είναι οι αυθόρμητες επιτροπές πολιτών» και περιοίκων, αυτών που ο δήμαρχος χαρακτηρίζει συλλήβδην ανεύθυνους και επαγγελματίες (sic) οικολόγους. Και στη συνέχεια να στείλει (ή να παραγγείλει) και τα ΜΑΤ για να προστατέψουν τους εντεταλμένους υπαλλήλους- επιδρομείς από τους δημότες, εν ονόματι των οποίων ο δήμαρχος ασκεί την εξουσία. «Θα γκρεμίσω τις πολυκατοικίες για να κάνω πράσινο», είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο σημερινός δήμαρχος. Αντ΄ αυτού όμως γκρέμισε και τα λιγοστά δέντρα σε μια ασφυκτικά δομημένη περιοχή για να φυτέψει τσιμέντο. «Δεν θα πω πολλά, θα κάνω πολλά» ήταν το προεκλογικό σύνθημα του κ. Κακλαμάνη. Τώρα έγινε κατανοητό το βαθύτερο νόημα των δηλώσεων εκείνων που μέσα στην αμφισημία τους γοήτευσαν το εκλογικό σώμα. Η κίνηση του αιφνιδιασμού και της εν συνεχεία καταστολής είχε και συμβολικό χαρακτήρα. Η κοπή των απροστάτευτων δέντρων μέσα στην καρδιά της πόλης μαζί με την επίδειξη της πυγμής είχε κάτι από το μεγαλείο του ΄60, τότε που ο αείμνηστος Καραμανλής ξήλωνε με τη βοήθεια του γκασμά και με τη συνοδεία φωτογράφων τις τελευταίες γραμμές του τραμ και μας έβαζε ολοταχώς στην εποχή της αντιπαροχής και των δημόσιων έργων. Που στη συνέχεια κατέστησαν συνώνυμα της οδοποιίας, των πλακοστρώσεων, των επιχωματώσεων, των εκβραχισμών, των ισοπεδώσεων, των εθνικών και των κάθε λογής ΠΑΘΕ, έτσι που να καταποντιστεί μέσα στο οποιοδήποτε συλλογικό υποσυνείδητο το αγροτικό παρελθόν της μετεμφυλιακής κοινωνίας. Αν υπάρχει κάτι ελπιδοφόρο σ΄ αυτή την αδιέξοδη κι αβίωτη πόλη δεν είναι σίγουρα οι γνωμοδοτήσεις των κρατικών ρυθμιστικών, πολεοδομικών, αρχιτεκτονικών κ.τ.λ. οργανισμών, που τά ΄χουν κάνει μούσκεμα και που υποτάσσονται αμαχητί στις διαθέσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Είναι οι αυθόρμητες επιτροπές πολιτών, που χωρίς μολότοφ και άσκοπη βία, χωρίς μεγάφωνα και κραυγαλέα συνθήματα, στήνουν τραπεζάκια στις βασανισμένες γειτονιές, μαζεύουν υπογραφές, επιστρατεύουν εθελοντές δικηγόρους, ανοίγουν πηγαδάκια, οργανώνουν με το τίποτα συναυλίες συμπαράστασης, φτιάχνουν τα αυτοσχέδια πανό τους μέσα στο κρύο και τη βροχή υπερασπιζόμενοι το αυτονόητο. Το δικαίωμα, δηλαδή, στην οικολογία της καθημερινότητας.

Ασκήσεις προγραφής

Η κόρη της φίλης μου πάει στο προνήπιο, είναι τριάμισι χρονών. Τους κάνουν ασκήσεις προγραφής. Προσοχή, όχι προγραφής με την έννοια που της έδιναν οι Ρωμαίοι, όταν έβγαζαν καταλόγους ανθρώπων που έπρεπε να σκοτώσουν. Προγραφή, πριν από τη γραφή δηλαδή. Αρχίζεις να προ-γράφεις ως προ-νήπιο, και την επόμενη χρονιά βγαίνει το προ- και από τα δύο. Γίνεσαι κανονικό νήπιο και μαθαίνεις κανονική γραφή. Διευκρινίζω, γιατί έκανα μια ώρα να καταλάβω. Τους δίνουν λοιπόν χαρτιά και φτιάχνουν τα γράμματα σαν μεγάλα σχέδια, να εξοικειώνονται με αυτό το δύσκολο πράγμα. Και πρέπει μερικές από αυτές τις ασκήσεις να τις κάνουν και στο σπίτι. «Πρέπει να γράψω» είπε στη μαμά της η μικρή όταν γύρισε από το προνήπιο. Της κακοφάνηκε της μητέρας. Από τα τριάμισι μελέτη στο σπίτι; Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία παίζουν, τρέχουν, βγαίνουν έξω, είναι ανέμελα. Πάμε μια βόλτα καλύτερα; Πήγαν τη βόλτα, αλλά την άλλη μέρα η μικρή γύρισε πολύ δυσαρεστημένη από το προνήπιο. «Όλα τα παιδάκια είχαν κάνει τις ασκήσεις στο σπίτι, μόνο εγώ δεν είχα!» Τι να κάνει η μητέρα; Να επιμείνει και να απομονώσει το παιδί, να συμπλεύσει με το προ-νηπιαγωγείο αντίθετα στις απόψεις της; Αγωνίστηκε για λίγους μήνες, δεν το έβαλε κάτω, το έβγαζε βόλτα κι ύστερα την έπιασε αγωνία: κι αν συνηθίσει έτσι να πηγαίνει κόντρα στο πνεύμα του σχολείου, κι αν συνεχίσει στο Δημοτικό; Και αν πιστέψει ότι η μαμά θα της επιτρέπει και μεθαύριο να είναι κακή μαθήτρια; Υποχώρησε στο τέλος και κάθεται να προ-γράφουν μαζί στο σπίτι. Της εύχομαι να είναι η κόρη της καλή μαθήτρια, αλλιώς θα την τρώει η ενοχή δώδεκα χρόνια. Ποιος της φταίει; Ας προ-πρόσεχε...