Ο κουκουλοδιώχτης

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: Την τραβάει ο οργανισμός τους την πλάκα! Δεν εξηγείται διαφορετικά η «ποινικοποίηση» της κουκούλας. Δηλαδή, τι περίμεναν; Οτι θα πάρει κανένας άνθρωπος σοβαρά αυτές τις σκέψεις-προτάσεις ανακοινώσεις, όταν ένα τέτοιο μέτρο περιλαμβάνεται ανάμεσά τους; Μπαφιάσαμε στα «μέτρα». Εχουμε ήδη νόμους για όλα. Για τα σπασίματα και για τις φθορές, και για τις ένοπλες ληστείες, και για τα ανοιγμένα κεφάλια στα γήπεδα. Εχουμε νόμους για την οικογενειακή βία, τα διαζύγια, την προστασία του ιδιωτικού βίου. Εχουμε νομοθεσία για τη δόμηση, την προστασία του δάσους και της παραλιακής ζώνης, για το δημόσιο πτύειν. Εχουμε νομικό πλαίσιο απόλυτης ισότητας ανδρών και γυναικών, ξεκάθαρους νόμους εναντίον των θρησκευτικών και φυλετικών διακρίσεων, κι ένα σύγχρονο οικογενειακό δίκαιο. Ακόμα κι ο πιο αγαθός Ελληνας ξέρει ότι το ζήτημα βρίσκεται στην εφαρμογή όλων αυτών των περίπλοκων και διαρκώς αναθεωρούμενων νόμων. Σέβεται τους νομοθέτες και τους αφήνει να κάνουν το έργο τους. Μετά είναι που του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Οταν σε τόσες περιπτώσεις οι νόμοι δεν εφαρμόζονται. Οταν του κάνουν το παιδί κιμά στο ξύλο επειδή το τσάκωσαν γύρω από μια διαδήλωση και δεν μπορεί να βρει το δίκιο του πουθενά. Οταν του σπάνε το αμάξι, το μαγαζί, τα μούτρα, μπροστά στα μάτια δεκάδων πάνοπλων «οργάνων» και κανείς δεν πιάνει κανέναν, λες και αυτό που τους εμπόδιζε ήταν ακόμα ένας κουκουλοκτόνος νόμος. Οταν στη γωνιά του σπιτιού του ξεφυτρώνει ένα κτήνος τριών χιλιάδων τετραγωνικών σε οικόπεδο που δεν χτίζει πάνω από διακόσια μέτρα - και δεν επεμβαίνει κανείς. Τότε είναι που η ανακοίνωση ακόμα μίας «δέσμης» νομικών μέτρων μάς τρελαίνει. Κι επειδή δεν μπορούμε να πάρουμε κουκούλες, κράνη και λοστούς (γιατί δεν το επιτρέπει η προσωπική και πολιτική ηθική μας), παίρνουμε τους αρμόδιους... στο ψιλό. Και τους κάνουμε πλάκα. Ανελέητη. Και ξεκουκούλωτη.

Υπέρ κρίσεως και πατρίδος

Λίγους μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, ο παραλογισμός του συστήματος μόλις τώρα αρχίζει να μου αποκαλύπτεται. Στην αρχή βγήκαν κάτι καλοί κύριοι και μου είπαν ότι εγώ δημιούργησα την κρίση. Ξόδευα, έλεγαν, πολύ περισσότερα χρήματα απ όσα κέρδιζα, και όσα δεν είχα διαθέσιμα, τα δανειζόμουν. Ο ανεξέλεγκτος δανεισμός, η υπερβολική -πάνω από τα όριά μου- κατανάλωση με φαλίρισαν, και, μαζί με μένα, φαλίρισε και το σύστημα. Ποιος φταίει για την κρίση; Εγώ, που ήμουν κουφιοκέφαλος! Μάλιστα. Μετανοώ γονυπετής . Αλλάζω τη συμπεριφορά μου. Σπατάλες τέλος. Λούσα, περιττά έξοδα, επιπολαιότητες και πολυτέλειες ξορκισμένα με τον απήγανο. Σημαντικές αγορές αναβάλλονται επ αόριστον. Να κάνω θυσίες, μάλιστα, για να βγούμε από την κρίση. Και; Και την άλλη μέρα βγαίνουν κάτι καλοί κύριοι και μου εξηγούν ότι αυτός είναι ο σίγουρος τρόπος να καταστραφούμε παγκοσμίως! Διότι, αν στυλώσω τα ποδάρια σαν το μουλάρι και δεν ξοδεύω, αν δεν καταναλώνω, αν δεν χρεώνομαι και δεν χρεώνω, «παγώνει» η αγορά και πάμε για φούντο όλοι. Με την καινούργια μου «σπαγκοραμμένη» οικιακή πολιτική κλείνουν μαγαζιά, φουντάρουν επιχειρήσεις, μένει άνεργος κόσμος. Εγώ έφταιγα για την κρίση με τις σπατάλες μου, εγώ φταίω, πάλι, με την τσιγκουνιά μου. Πόσα θέλουν να μου δώσουν για να τρελλαθώ; Κι ας μη μου τα δώσουν μεττρητά, ας είναι και σε πιστωτική, σε διακοποδάνειο, σε ό,τι μορφή θέλουν, τέλος πάντων, αρκεί να πληρώνουν τον λογαριασμό. Κι εγώ να βγω στα μαγαζιά να λυσσάξω. Οχι για μένα, για τη φουκαριάρα την οικονομία, που «παγώνει». Για να «ζεσταθεί» η αγορά! Για πατριωτικούς λόγους. Είμαι έτοιμος, να πέσω στις επάλξεις! Υπέρ κρίσεως και πατρίδος, υπέρ καρτών και αξιών...