Των Ευχαριστιών

Προχθές γιορτάστηκε στις ΗΠΑ η παραδοσιακή γιορτή των Ευχαριστιών. Είναι μια υπέροχη γιορτή και συμβολίζει το δείπνο φιλίας που μοιράστηκαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι με τους αυτόχθονες Ινδιάνους. Οι «άγριοι» ιθαγενείς της Μασαχουσέτης έσωσαν τους αποίκους που πέθαιναν από την πείνα, βοηθώντας τους να καλλιεργήσουν τροφή, όταν κάθε δική τους προσπάθεια να εκμεταλλευτούν το άγνωστο έδαφος είχε αποτύχει. Οι αληθινές, βέβαια, Ευχαριστίες εξελίχθηκαν σε οργανωμένο αφανισμό των ιθαγενών σε όλο το μήκος και το πλάτος της αχανούς χώρας που σήμερα ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες. Η αίσθηση του προηγμένου ανθρώπου της Δύσης, που αισθάνεται δικαιωματικά ανώτερος από τους όποιους «ιθαγενείς», δεν έχει ακόμα εξαλειφθεί. Συμβολικό παράδειγμα ο Αμερικανός πολίτης που «εγκλωβίστηκε» στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ και η εικόνα του μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Αγανακτισμένος, ορθώνοντας το καλοταϊσμένο του μπόι σε μια μικροσκοπική Ταϊλάνδη, κραύγαζε ότι «θέλει να πάει στο Πουκέτ». Είχε, βλέπετε, κλείσει τα εισιτήριά του για το παραδεισένιο θέρετρο - προφανώς εκμεταλλευόμενος την αργία των Ευχαριστιών. Και δεν μπορούσε να φανταστεί ποιοι -και με τι θράσος- καθυστερούσαν τις διακοπές του. «Whats wrong with those people», συνέχιζε να φωνάζει, κοιτάζοντας με απορία ολόγυρά του. Τι πρόβλημα έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Ο άνθρωπος αυτός, πραγματικά, δεν μπορούσε να κατανοήσει τι συνέβαινε: έστω κι αν ολόγυρά του χιλιάδες διαδηλωτές ξεδίπλωναν τεράστια πανό με τα πολιτικά τους αιτήματα... σε άπταιστα Αγγλικά! Ο «δυτικός» δεν μπορούσε να συλλάβει ότι το άψογα οργανωμένο -και προπληρωμένο- ταξιδάκι του θα μπορούσε να ταραχτεί από έναν λαό που ξεσηκώθηκε... Βαθμός μηδέν και σε πραγματική και σε «συναισθηματική» νοημοσύνη. Πέρασαν σχεδόν τέσσερις αιώνες από το πρώτο δείπνο των Ευχαριστιών. Και ακόμα ο κόσμος χωρίζεται σε «πολιτισμένους» και «άγριους». Στο γιορτινό τραπέζι αντί για γαλοπούλα και γλυκοπατάτες, ακόμα τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Μέχρι πότε;