Επτά βράδια μετρώντας τ΄ αστέρια

«Θα σου χαρίσω τον ουρανό με τ΄ άστρα», λένε συχνά- πυκνά όσοι κύριοι θέλουν να εντυπωσιάσουν αλλά και να έρθουν πιο κοντά στην κοπέλα που έχουν απέναντί τους. Μία τόσο δελεαστική πρόταση μέχρι στιγμής δεν μου έχει γίνει. Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν τη χρειάζομαι καθόλου, αφού μόνος μου έκανα το δώρο αυτό στον εαυτό μου: για 7 ολόκληρες μέρες μού χάριζα τα αστέρια! Όλα έγιναν στο ξενοδοχείο της κυρίας Μεταξίας στο νησί. Για να φθάσεις εκεί, έβγαινες από τον κεντρικό δρόμο, τον ασφαλτοστρωμένο, και για να ένα πεντάλεπτο οι ρόδες του αυτοκινήτου πάλευαν με τις μεγάλες και μικρές πέτρες του χωματόδρομου. Η τοποθεσία όμως σε αποζημίωνε: άνοιγες το παράθυρο και έβλεπες να σε περιτριγυρίζουν πανύψηλα πεύκα, κολλητά το ένα με το άλλο. Ήσουν μέσα στο δάσος. Απόλυτη ησυχία: ούτε φασαρία, ούτε ενοχλητικοί ήχοι. Και πέφτει το βράδυ. Κι αρχίζουν να εμφανίζονται ένα ένα τα αστέρια. Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά ο ουρανός γέμισε. Μα είναι πράγματι τόσα πολλά; Μπορούσα να τα μετρήσω- αν και δεν το έκανα από το, φόβο μήπως μία στο εκατομμύριο βγει αληθινός ο σοφός λαός που λέει ότι όσοι μετρούν τα αστέρια το επόμενο πρωί ξυπνούν με καντήλες στο πρόσωπονα βρω τις παράξενες μορφές που σχημάτιζαν, να τα απολαύσω. Κάθε βράδυ μετά τις 10, έπιανα θέση και απλώς κοιτούσα τον ουρανό. Το ίδιο έκανα κι όταν έφθασα στην Αθήνα, στο σπίτι μου. Πήρα την καρέκλα και κάθησα στο μπαλκόνι. Η ώρα πήγε 11 το βράδυ και τα αστέρια που κατάφερα να δω δεν ήταν περισσότερα από δέκα- κι αυτά με μεγάλη προσπάθεια. Η λάμπα που φώτιζε τον δρόμο, τα φώτα της απέναντι πολυκατοικίας, αλλά και οι φωτεινές επιγραφές από τα καταστήματα κάτω από το σπίτι δεν με άφηναν να μετρήσω παραπάνω. Είναι κρίμα να ξαναμπαίνεις στην άσφαλτο και τον πολιτισμό.