Το παλιό μου κασκόλ

Σ΄ όποιον δεν δίνει ο Θεός παιδιά, του δίνει ο Διάολος πολλά κασκόλ. Το πιο καινούργιο μου το έχασα τις προάλλες από το στριμωξίδι σε μια μικρή μουσική σκηνή της Αθήνας όπου έκανε την πρώτη της περφόρμανς μια πιτσιρίκα, κόρη φίλων μου, χαλάλι της και τα υπόλοιπα. Τον βρόχο που συντηρώ χρόνια τώρα τον πήρε και τον σήκωσε με τη μια ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι- μα πώς τα καταφέρνουν τα διαβολόπαιδα και εκτίθενται έτσι, φόρα παρτίδα, χωρίς την παραμικρή κρίση αγοραφοβίας; Εμείς στην ηλικία τους πού να σταθούμε στη μέση της σκηνής χωρίς να ιδρώσει η πατούσα μας και η καρδούλα μας να χάσει τον ρυθμό της και να πάρει ανάποδες. Άσε δε τα περί δημιουργικότητας και προσωπικής έκφρασης. Όσα δεν μας ροκάνισαν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά των γονιών μας, τα έκαναν μια χαψιά οι πολιτικές νεολαίες. Από αυτής της απόψεως και μόνον, συγχαίρω τη μαμά της δωδεκάχρονης Λένας που της επιτρέπει να παίζει σαξόφωνο μέρα μεσημέρι κι ας ωρύονται διαχειριστής και τα κάτω διαμερίσματα. Σφίγγω επίσης το χεράκι του δεκαπεντάχρονου Στέλιου που συνομιλεί με το μπάσο του όποτε του καπνίσει, χαιρετίζω και συμπαρίσταμαι στον μπαμπά του προέφηβου ντράμερ Γιώργου και τον προτρέπω να συνεχίσει να αγνοεί τα απειλητικά σημειώματα που βρίσκει κάθε μέρα κολλημένα στην πόρτα του ασανσέρ: «Κύριε Κώστα, ο γιος σας είναι γαϊδούρι».

Ένα ζωντανό μνημείο

Με τις πρώτες βροχές, και τις δεύτερες, και τις τρίτες, τρέμει το φυλλοκάρδι της πολυκατοικίας. Είναι του 55, κομμάτι άξιο να ανθολογηθεί, μοναδική στο είδος της αρχιτεκτονικά και χωροταξικά, αλλά θεμελιακά μοιάζει με πολλές, από ό,τι λένε. Τότε δεν υπήρχε δίκτυο αποχέτευσης στον δρόμο. Επίσης, υπήρχε νόμος που απαγόρευε τις υπόγειες κατοικίες και επέτρεπε τις αποθήκες. Ο κατασκευαστής έφτιαξε 8 (οκτώ) υπόγεια διαμερισματάκια και έναν σωλήνα αποχέτευσης που έβγαζε σε αχαρτογράφητα υπόγεια νερά. Δέκα χρόνια μετά ήρθε το αποχετευτικό δίκτυο της ΕΥΔΑΠ, ένα μέτρο ψηλότερα. Τριάντα χρόνια μετά κανείς δεν έμενε στα υπόγεια, αλλά ούτε σκέφτηκε να τα αχρηστέψει. Πενήντα χρόνια μετά τα υπόγεια κατοικήθηκαν ξανά, από μετανάστες. Οι κληρονόμοι του κατασκευαστή, μαζί με μεγάλη περιουσία πήραν κι αυτά τα ανήλιαγα κελιά και δεν τους πείραξε να βγάλουν κάτι. Εξήντα χρόνια μετά ο πρώτος αγωγός είχε εντελώς καταστραφεί. Έγινε καινούργιος, πιο βαθύς από της ΕΥΔΑΠ, λόγω υπογείων, με μηχανική αντλία. Όλα τα είχε η Μαριορή, απέκτησε κι από αυτό. Αλλά οι παράνομες κατοικίες είναι στο έλεος της διαφοράς επιπέδου και πάντα κινδυνεύουν. Ποιος φταίει άραγε για την κατάσταση; Η πολιτεία είχε κάνει νόμο, άρα δεν φταίει. Δεν είχε κάνει δίκτυο, αλλά πόσα να προλάβει κι αυτή; Ο μηχανικός παρανόμησε, αλλά όλοι έτσι έκαναν τότε. Ποιος ήταν αυτός που θα πήγαινε κόντρα στο ρεύμα, να βγει από την πιάτσα, να γίνει νούμερο;. Η ΕΥΔΑΠ έκανε ψηλότερα τον αγωγό, δεν είχε υποχρέωση να καλύψει παρανομίες. Κανείς δεν φταίει. Μόνο οι μετανάστες που μένουν εκεί και πρόθυμα δίνουν νοίκια. Δεν μας αφήνουν να προοδεύσουμε. Χωρίς αυτούς θα τα αφήναμε να πλημμυρίσουν. Θα είχαμε μια ωραία υπόγεια δεξαμενή, ένα ζωντανό μνημείο της μεταπολεμικής οικοδομικής ιστορίας.