Βρήκα την απάντηση το Σαββατοκύριακο. Το πέρασα κλαίγοντας και γελώντας καθώς διάβαζα τις αναμνήσεις της θείας μου, της ........, που κατάφεραν να εκδώσουν οι κόρες της, η .... και η Χ..... Της είχαν χαρίσει ένα τετράδιο με λευκές σελίδες γύρω στο 1980 κι εκεί έγραψε αναμνήσεις από τη ζωή της, τα παιδικά χρόνια στα Σπάρτα Πισιδίας, την προσφυγιά, την εγκατάσταση στη Νέα Ιωνία, τις σπουδές ώς το Γυμνάσιο, τη δουλειά σε εργοστάσιο, τους κοινωνικούς αγώνες. Πόσο ζωντανά την έφερε κοντά μου πάλι η γραφή της, αυτή τη γοητευτική γυναίκα που γνώρισα πολύ αργότερα, πόσα κατάλαβα τώρα, εκ των υστέρων για την προσωπικότητα που τόσο με εντυπωσίαζε από μικρό παιδί, και για την εποχή των γονιών και παππούδων μας.
Ακόμα και για του εαυτού την κατανόηση χρειάζεται να σταματάς και να θυμάσαι, να ακούς τα περασμένα και να ξαναβλέπεις τα σημερινά. Κι έχω διαβάσει Ιστορία, ιστορίες, μαρτυρίες και αναλύσεις, αλλά τίποτα δεν αντικαθιστά την αμεσότητα ενός πρώτου προσώπου. Να λοιπόν τι θα κάνουμε με τα τετράδια. Θα αγοράσουμε και θα χαρίσουμε στους ανθρώπους που κρατάνε μέσα τους θησαυρούς αναμνήσεων. Δεν συνηθίζουν το κομπιούτερ, γράφουν με μολύβι. Ας μην είναι όλοι ταλαντούχοι στο γράψιμο, κάποτε έμαθαν την τέχνη. Η σχολική εμπειρία, η γνώση της γραφής κοιμάται σε περισσότερους από όσους φανταζόμαστε. Κι όπως ψάχνει κανείς νερό ή θαμμένους θησαυρούς σε οικόπεδα, έτσι μπορεί να βρει κάτι πολύτιμο μέσα στο ίδιο του το σπίτι, να ξεθάψει διαμάντια.
