Απαξίωση

ΔΥΣΚΟΛΑ θα βρεθεί άλλη χώρα στον κόσμο να δυσφημεί την πολιτιστική κληρονομιά της με τον τρόπο, τη συχνότητα και την ένταση που το κάνει η Ελλάδα. ΤΑ όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες σε ένα από τα πιο εμβληματικά αρχαία μνημεία του κόσμου, την Ακρόπολη, δεν αποτελούν μόνο δείγμα απαξίωσης του πολιτισμού μας αλλά και ισχυρό πλήγμα στην τουριστική βιομηχανία της χώρας. ΚΑΙ μάλιστα σε περίοδο που η οικονομία στηρίζει στον τουρισμό τις μεγαλύτερες ελπίδες της, για να ανακάμψει από τις συνέπειες της κρίσης. Η κλειστή Ακρόπολη είναι ασφαλώς η συνέχεια της κλειστής Ελλάδας: των μουσείων που υπολειτουργούν και καταρρέουν, των αρχαιολογικών χώρων που χορταριάζουν ή κτίζονται, των εγκαταλελειμμένων κάστρων, των απροσπέλαστων ιστορικών χώρων. Η χθεσινή παρέμβαση- έκκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας προκειμένου να ανοίξει η Ακρόπολη και να βρουν οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι άλλη μορφή διεκδίκησης των δίκαιων αιτημάτων τους, δυστυχώς δεν εισακούεται. Η κυβέρνηση επιμένει να υπόσχεται αόριστα ότι θα πληρώσει τα χρωστούμενα στους εργαζομένους, χωρίς να λέει πότε και πόσα θα τους δώσει. Και οι εργαζόμενοι φαίνεται να πιστεύουν ότι μόνο με το κλείσιμο του μνημείου θα πιέσουν το υπουργείο να τους πληρώσει. ΕΙΝΑΙ φανερό ότι ο πολιτισμός και ο τουρισμός στην Ελλάδα, όπως και τόσοι άλλοι τομείς, πληρώνουν την έλλειψη συγκεκριμένης κυβερνητικής πολιτικής. Κανένα πρόγραμμα, κανένας σχεδιασμός. Μόνο η λογική της αρπαχτής κυριαρχεί. Ο ιδιοκτήτης της καντίνας πωλεί τον καφέ και το νερό όσο θέλει, ο φύλακας ανοίγει το μουσείο ή τον αρχαιολογικό χώρο όταν μπορεί, ο υπουργός θα προσλάβει το προσωπικό που είναι αναγκαίο σε κάποια τέρμινα. ΧΩΡΙΣ να αντιλαμβάνονται ότι, με την τακτική τους αυτή, σε λίγα χρόνια θα ψάχνουν τους τουρίστες με το φανάρι.

Εαρινή μειονεξία

Συμμερίζομαι τη γενικότερη θλίψη για το ταξίδι του Ομπάμα στην Τουρκία. Γιατί πάει εκεί, τη στιγμή που εγώ εδώ δίπλα δεν έχω ουσιαστικά πάει ακόμα; Γιατί δεν με φώναξε να πάω μαζί, να του κάνω τον ξεναγό στην αρχαία Κωνσταντινούπο- λη που την ξέρω καλά όσο κάθε καλος μαθήτης του Κλασικού; Είναι απαράδεκτο, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι μία και μοναδική φορά που είχα αξιωθεί να πάω στην Πόλη για τρεις μέρες, δεν είχα δει τίποτα από αξιοθέατα επειδή ήταν εκεί ο Μπους, και ήταν όλα κλειστά για λόγους ασφαλείας. Δηλαδή οι Αμερικανοί πρόεδροι πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις; Στην Τουρκία. Είναι και αμερικανάκια, δεν καταλαβαίνουν ότι όταν εμείς λέμε «έξω οι Αμερικάνοι» δεν εννοούμε να μην έρθουν καθόλου. Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι εκείνο που θέλουμε, εμείς οι Έλληνες, είναι να έρχονται οι Αμερικάνοι εδώ για να μπορούμε να φωνάζουμε «έξω οι Αμερικάνοι». Δυστυχώς όμως, το βαθύτερο νόημα αυτού του συνθήματος χάνεται στη μετάφραση, και μαζί χάνονται θαυμάσιες ευκαιρίες να δείξουμε το αγωνιστικό μας φρόνημα σε ένα διεθνές κοινό με τη βοήθεια ενός προέδρου που μάθαμε ότι, πέρα από τα άλλα ταλέντα του, τραγουδά και παίζει θέατρο με μεγάλη ευχαρίστηση. Αντί να έρθει εδώ να περάσει αξέχαστα, όπως ο Κλίντον, πάει εκεί να συζητήσει για πράγματα βαρετά, πώς μια χώρα μουσουλμάνων μπορεί να είναι δημοκρατική με χωρισμένη την Εκκλησία από το Κράτος, πώς να εξισορροπήσει με το Ιράκ, το Ιράν, το Ισραήλ και άλλα παρόμοια, τη στιγμή που περιμένουμε να έρθει να μας λύσει Κυπριακό, υφαλοκρηπίδα και Μακεδονικό, με τις λύσεις που έχουν καταγράψει οι τελευταίες δημοσκοπήσεις σε αμιγώς ελληνικό πληθυσμό. Αλλά πού, ο μαύρος. Το έλεγα εγώ, δεν είναι αρκετά μαύρος...