Ο ύπνος τρέφει τις μεταμορφώσεις

Είκοσι λεπτά παραπάνω ύπνο από τους άνδρες δικαιούμαστε οι γυναίκες, απεφάνθησαν οι επιστήμονες, διότι ο γυναικείος εγκέφαλος κουράζεται περισσότερο από τον ανδρικό! Πολύ την αγαπώ την επιστήμη όταν επιβεβαιώνει έτσι αθώα, με δυνατή φωνή, διάφορα πράγματα που σιωπηρά ξέρουμε όλες, αλλά δεν τα λέμε για να μην πληγώνουμε τ΄ αγόρια. Οι γυναίκες λοιπόν χρειάζονται παραπάνω ύπνο επειδή κάνουν περισσότερα πράγματα, αλλά πού να τον βρουν; Ακριβώς επειδή κάνουν περισσότερα, δεν προλαβαίνουν να κοιμούνται. Κι ο φλοιός του εγκεφάλου δεν προλαβαίνει να ανασυγκροτηθεί, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, όπως συνηθίζει όταν έχει χρόνο. Διότι αυτό κάνει ο φλοιός του εγκεφάλου, είναι μια χαρωπή και διακριτική νοικοκυρούλα και κάθε νύχτα τακτοποιεί τις στολές εργασίας της κυρίας, τα καπέλα και τις τραγιάσκες, από δω το επάγγελμα, από εκεί τα παιδιά, στο άλλο ράφι οι συνάδελφοι κι από κάτω τα συρτάρια με το κομμωτήριο, τα ψώνια, το μαγείρεμα, τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Στην κεντρική ντουλάπα ο σύντροφος στριμώχνεται με τους γονείς, στις ειδικές τσάντες οι φίλοι. Σκούπισμα, ξεσκόνισμα, φρεσκάρισμα των ιδιοτήτων και των υποθέσεων ο φλοιός του εγκεφάλου, την ώρα που εμείς συχνά κάνουμε το τελείως αντίθετο, τα μπερδεύουμε όλα γλυκά στα όνειρά μας, τα πετάμε στον αέρα και ανακατώνονται, τα παρατάμε σύξυλα και φεύγουμε για ανύπαρκτα μέρη ελαφριές και χαρούμενες, μικρούλες και χαριτωμένες, άνθρωποι χωρίς ιδιότητες και χωρίς βάρη. Είκοσι λεπτά παραπάνω για να ανασυγκροτηθούμε, να μας καλέσει η συνείδηση πίσω στη γη και στα καθήκοντά μας, έτοιμες για μια καινούργια μέρα με καινούργιες εναλλαγές. Η άσκηση κάνει καλό και στο μυαλό, γερνάει αργότερα από των αρσενικών. Μήπως να ξανασκεφτούν το μονοσήμαντο της ύπαρξής τους, να ανταλλάξουν λίγη αυτοτέλεια ρόλου με πολυδιάσπαση, να κοιμούνται κι αυτοί παραπάνω;

Καταστροφική ρουτίνα

Η φωτογραφία δείχνει έναν ευσταλή νεαρό να αδειάζει στο οδόστρωμα ένα καφάσι πορτοκάλια.

Χαμογελαστός. Πίσω του τρακτέρ, κι άλλοι αγρότες, γελάνε όλοι πολύ ευχαριστημένοι. Κάποιος βγάζει φωτογραφία λυγίζοντας τα πόδια, να προλάβει το φρούτο στον αέρα. Σαν να βλέπεις κιόλας τις ρόδες των τρακτέρ να περνάνε σε λίγο από πάνω και να τα λειώνουν, σιγά το πράγμα.
Και τι έγινε; Πέρσι ρίχνανε γάλα και το καλοκαίρι ρίχνουν ροδάκινα. Κάποτε θα σοκαριζόμασταν, να σπαταλιούνται έτσι οι καρποί της γης. Και να γελάνε σκορπώντας τους οι ίδιοι που τους μάζεψαν. Θα πείτε, δεν είναι οι ίδιοι, τώρα ξένοι εργάτες μαζεύουν τα πορτοκάλια και τα αφεντικά απλώς διαμαρτύρονται. Ακόμα κι έτσι, το να τα σκορπάνε στον δρόμο έπρεπε να μας σοκάρει. Όμως τα συνηθίσαμε αυτά. Μια ακόμα ακραία εικόνα χωρίς νόημα. Δεν μας συγκινεί, έχουμε βουτηχτεί σε ένα είδος ρουτίνας της καταστροφής. Κάθε μέρα εικόνες καταστροφών για διαμαρτυρία, μας έκαναν αναίσθητους. Οι αγρότες όμως συνεχίζουν όπως κάθε χρόνο, το πρόγραμμά τους. Έχει γίνει πια εποχικό έθιμο, αφού καταργήσαμε τις παραδοσιακές τελετές γονιμότητας και τις άλλες γιορτές που θυμίζουν και ιερουργούν τον κύκλο της ζωής, μας έμειναν αυτά. Το βλέπουν σαν αναβίωση των αρχαίων σπονδών ίσως, και θέλουν να δουν αν ρουφάει η άσφαλτος την πορτοκαλάδα; Ή πραγματικά, δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτε καλύτερο; Τίποτε άλλο εκτός από το να κλείνουν τους δρόμους, κάθε χρόνο, τόσα χρόνια τώρα, αδιαφορώντας για το αν είναι σε θέση να προκαλέσουν συμπάθεια έστω και σε έναν άνθρωπο; Άραγε είναι σίγουροι ότι βρίσκονται τόσο ψηλά στην εκτίμησή μας που μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να συγχωρούνται από τους πολίτες, ή δεν τους ενδιαφέρει καθόλου; Και τι από τα δύο θα ήταν χειρότερο;

Ξεραθήκαμε στα γέλια

Κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας πρέπει να περνάνε αξέχαστα αυτές τις μέρες, να σκάνε στα γέλια.

Τηλεφωνούν στην Αστυνομία και λένε ότι έχουν βάλει βόμβα στη Βουλή, στα υπουργεία, στο σχολείο της γειτονιάς τους, όπου τους έρθει η ιδέα.
Πωπώ τι πλάκα!
Φτιάχνουν συκώτι οι τύποι.
Διότι η Αστυνομία, τι αστείο, τρέχει εκεί που της λένε κι αρχίζει να ψάχνει για βόμβα. Και βάζει μια κορδέλα γύρω γύρω κι απομονώνει κτίρια και δρόμους. Κανείς δεν περνάει, σταματά η κυκλοφορία, βρίζουν πεζοί και εποχούμενοι. Καλύτερα κι από διαδήλωση είναι δηλαδή, γιατί στις διαδηλώσεις τους πεζούς τους αφήνουν να περνάνε. Ενώ με τις βόμβες δεν περνά κανείς διότι μπορεί να σκοτωθεί. Αδειάζουν τα πάντα, περιμένουν όλοι να τελειώσει η έρευνα και οι φαρσέρ απολαμβάνουν. Θα πρέπει να βρίσκουν κάποιο σημείο με θέα, να βλέπουν τους ανθρώπους να αγωνιούν, να ρωτάνε, να ανυπομονούν, να βλέπουν τους αστυνομικούς να ψάχνουν με τα μηχανήματα, να συνεννοούνται με τα τηλέφωνα, να παίρνουν στα σοβαρά τις ψευτιές τους, να επιδεικνύουν αυτό τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, στη σωματική ακεραιότητα, στη δημόσια περιουσία. Τι γελοία όλ΄ αυτά, έτσι; Η Αστυνομία να μη μπορεί να τους διαολοστείλει, να μη μπορεί να το ρισκάρει, να αφήσει τη βόμβα να εκραγεί κι όποιον πάρει ο Χάρος. Να πρέπει πάντα να τσεκάρει μη σκοτωθεί κανείς. Είναι για γέλια όντως. Ευτυχώς υπάρχουν συμπολίτες που έχουν αυτή την πολύ λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Ξεφεύγουμε κι από τη ρουτίνα. Είναι τόσο απλό πια να κυκλοφορείς σ΄ αυτή την πόλη, δρόμοι ανοιχτοί, λεωφορεία τακτικά, τα πάντα λειτουργούν ρολόι, ούτε ένα τρακτέρ στην Πανεπιστημίου. Κάτι να μας αναστατώσει, λίγη αδρεναλίνη, λίγο σασπένς.
Να αποκτήσει ενδιαφέρον η ζωή μας.

Τι χρησιμεύουν τόσα τετράδια ?

Τόσο πολλά τετράδια τι χρησιμεύουν πια, αναρωτήθηκα συχνά τελευταία, κάνοντας βόλτα στα μαγαζιά και χαζεύοντας τα υπέροχα είδη δώρων με τα ωραία εξώφυλλα και τις λευκές σελίδες. Τώρα όλοι γράφουν σε κομπιούτερ, ποιος θα χρησιμοποιήσει ξανά πένα και μολύβι;

Βρήκα την απάντηση το Σαββατοκύριακο. Το πέρασα κλαίγοντας και γελώντας καθώς διάβαζα τις αναμνήσεις της θείας μου, της ........, που κατάφεραν να εκδώσουν οι κόρες της, η .... και η Χ..... Της είχαν χαρίσει ένα τετράδιο με λευκές σελίδες γύρω στο 1980 κι εκεί έγραψε αναμνήσεις από τη ζωή της, τα παιδικά χρόνια στα Σπάρτα Πισιδίας, την προσφυγιά, την εγκατάσταση στη Νέα Ιωνία, τις σπουδές ώς το Γυμνάσιο, τη δουλειά σε εργοστάσιο, τους κοινωνικούς αγώνες. Πόσο ζωντανά την έφερε κοντά μου πάλι η γραφή της, αυτή τη γοητευτική γυναίκα που γνώρισα πολύ αργότερα, πόσα κατάλαβα τώρα, εκ των υστέρων για την προσωπικότητα που τόσο με εντυπωσίαζε από μικρό παιδί, και για την εποχή των γονιών και παππούδων μας.
Ακόμα και για του εαυτού την κατανόηση χρειάζεται να σταματάς και να θυμάσαι, να ακούς τα περασμένα και να ξαναβλέπεις τα σημερινά. Κι έχω διαβάσει Ιστορία, ιστορίες, μαρτυρίες και αναλύσεις, αλλά τίποτα δεν αντικαθιστά την αμεσότητα ενός πρώτου προσώπου. Να λοιπόν τι θα κάνουμε με τα τετράδια. Θα αγοράσουμε και θα χαρίσουμε στους ανθρώπους που κρατάνε μέσα τους θησαυρούς αναμνήσεων. Δεν συνηθίζουν το κομπιούτερ, γράφουν με μολύβι. Ας μην είναι όλοι ταλαντούχοι στο γράψιμο, κάποτε έμαθαν την τέχνη. Η σχολική εμπειρία, η γνώση της γραφής κοιμάται σε περισσότερους από όσους φανταζόμαστε. Κι όπως ψάχνει κανείς νερό ή θαμμένους θησαυρούς σε οικόπεδα, έτσι μπορεί να βρει κάτι πολύτιμο μέσα στο ίδιο του το σπίτι, να ξεθάψει διαμάντια.

Παιδική ηλικία

Παιδιά του κόσμου , φωτογραφίες παιδιών από όλον τον κόσμο. Παιδιά ξανθά και καστανά, μαύρα και μελαχρινά, σε εξοχές και πόλεις όλης της Γης, σε σπίτια, σχολεία, πλατείες, βουνά και στέπες, τροχόσπιτα, καλύβες.

Άλλα καλοντυμένα και καθαρά, άλλα βρώμικα από το παιχνίδι, το φαγητό, ή τη δουλειά. Ναι, είχαν φωτογραφηθεί μερικά στη δουλειά, ίσως ήταν δύσκολο να τα πετύχουν αλλού. Κοριτσάκια στην Ινδία, αγοράκια στο Περού, μερικά να φτιάχνουν λάσπη για τούβλα, άλλα να πουλάνε στον δρόμο διάφορα, ένα μικρό να βγαίνει από ορυχείο με πρόσωπο μουντζουρωμένο, κάποια απλώς να ακολουθούν τους γονείς στη νομαδική ζωή, ή να τους βοηθάνε στο μαγαζί, στο σπίτι. Με τη γλυκιά τους παιδικότητα κι αυτά ωστόσο, με κάποιον τρόπο χαμογελάνε, κοιτάνε τον φακό ευχαριστημένα, ξέρουν ότι η ζωή είναι μπροστά τους, αθώα όλα και μαζί πονηρά. Γιατί όλα το ξέρουν αυτό, τα ατιμούτσικα. Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι όμορφα, ακόμα και τα άσχημα, όλα έχουν αυτά τα τρυφερά μάγουλα, αυτά τα μεγάλα μάτια, είμαστε πλασμένοι για να τα λατρεύουμε, για το χατίρι τους να συνεχίζουμε να τρέφουμε τις ελπίδες κάθε μέρα, σαν μικρά ευαίσθητα φυτά. Όλα μοιάζουν τελικά μεταξύ τους, αν και υπάρχει μια διαφορά που δεν μπορεί να μην τη δεις ακριβώς σε αυτή την ομαδοποίηση, τη συγκέντρωση φωτογραφιών που έγινε για να δείξει πόσο είναι ίδια. Παιδική ηλικία δεν έχουν όλα. Μόνο τα παιδιά των πλούσιων χωρών έχουν τα δικά τους ρούχα, προσαρμοσμένα στις παιδικές ανάγκες, τον δικό τους χρόνο. Τα φτωχά παιδιά είναι μικρομέγαλα, έτοιμα να μπουν στη βιοπάλη μόλις φτάσουν στο σωστό μπόι. Η παιδική ηλικία είναι πολυτέλεια των πλουσίων, ένα προνόμιο που ακόμα δεν έχει μοιραστεί δίκαια στον κόσμο των ανθρώπων.

Τροφική δηλητηρίαση

Μετά το δείπνο πήγε στο νοσοκομείο ο καημένος ο Κύρκος, δεν άντεξε. Τροφική δηλητηρίαση έγραψαν πολλοί, αλλά εγώ νομίζω ότι πέρασε στον οργανισμό του το δηλητήριο που είχε στάξει στο Διαδίκτυο τις προηγούμενες μέρες. Ίσως δεν έχει μελετηθεί ακόμα επιστημονικά πώς γίνεται αυτή η διήθηση, αλλά κλινικά πολλοί θα μπορούσαν να τη βεβαιώσουν. Συμβαίνει μια παράξενη αποκάλυψη με την ελευθερία λόγου που επικρατεί στο νέο και μοντέρνο αυτό μέσο. Οι άνθρωποι βρίζουν πολύ περισσότερο από όσο συζητούν. Το έκαναν πάντα και δεν το είχαμε καταλάβει;

Δεν υπήρχαν κάποια προσχήματα σε παλιότερες μορφές διαλόγου; Το να λες επιχειρήματα σε κάποιον όταν διαφωνείς μαζί του, να συζητάς για ένα συγκεκριμένο θέμα κάθε φορά και να μην αρχίζεις τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς, τις επιθέσεις και τις βρισιές, είναι κάτι εντελώς ξεπερασμένο και καταπιεστικό που χάθηκε μαζί με το σαβουάρ βιβρ του εικοστού αιώνα; Βέβαια μια βρισιά σού εξοικονομεί πάντα χρόνο, γι΄ αυτό τη συνηθίζουν και οι οδηγοί οχημάτων που κατά κανόνα βιάζονται. Σου λέει ένας κάτι δυσάρεστο, ή κάτι με το οποίο διαφωνείς, αλλά πού να κάθεσαι να του εξηγείς τώρα τις απόψεις σου. Θέλει προσπάθεια, ενέργεια, υπομονή. Δύσκολη δουλειά και απλήρωτη. Του τραβάς μια βρισιά από το πλούσιο ρεπερτόριο που διαθέτει η γλώσσα, και καθαρίζεις. Σε παρέες δεν συμβαίνει εύκολα, σέβεσαι κάπως τον περίγυρο, τους άλλους, τη ζωντανή παρουσία του ανθρώπου. Στην καθημερινή ζωή με τους δικούς σου σε παρασέρνει καμιά φορά ο θυμός και το κάνεις, το μετανιώνεις τις περισσότερες φορές. Γραπτά ώς τώρα συνέβαινε μόνο σε λίβελλους, και το Διαδίκτυο έχει γίνει ο απευθείας απόγονος της χειρότερης λιβελλογραφικής παράδοσης. Εξ ου και οι δηλητηριάσεις. Ακόμα και δοκιμασμένα πολιτικά στομάχια αποδεικνύονται λιγότερο χαλκέντερα από όσο χρειάζεται.



 

Φύγε έλατο

Ουφ, επιτέλους επιστροφή στη ρουτίνα ξανά. Να ξεστόλιζε και κάποιος το δεντράκι από το σαλόνι, τι καλά που θα ήταν... Μέχρι το Πάσχα θα μείνει εκεί να με κοιτάει νομίζω, και να το κοιτάω κι εγώ χωρίς να το αγγίζω.

Γιατί αν το αγγίξω οι ελατοβελόνες του τρίβονται κάτω από τα δάχτυλα και πέφτουν βροχή, πράσινη αιχμηρή βροχή, χώνονται παντού. Φαινόταν τόσο ισχυρό και περήφανο, και σε δυο βδομάδες το ξέκανε ο αέρας των διαμερισμάτων. Ή μπορεί και τα ραδιοκύματα, τα ερτζιανά, οι συχνότητες των κινητών, του ασύρματου Ίντερνετ, ποιος ξέρει; Όταν το στολίζαμε είχαμε όλοι άποψη για το πού και το πώς θα μπούνε λαμπάκια, παιχνίδια, μπάλες κι όλα τα αντικείμενα της συλλογής που βγαίνουν από το πατάρι σαν ξεχασμένος θησαυρός και μας χαρίζουν ατόφια παιδική ηλικία, τώρα όμως όλοι αποστρέφουν το πρόσωπο και περιμένουν να σηκωθεί να φύγει μόνο του, διακριτικά κάποια νύχτα χωρίς να αφήσει ίχνη. Και πού να πάει; Να στηθεί στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε κάδους και σακούλες σκουπιδιών, ξεκοιλιασμένα στρώματα και σπασμένους καναπέδες; Πώς να ανακυκλωθεί ένα ξερό έλατο για να μη μας κάνει να νιώθουμε εγκληματίες;

Τζάκι δεν έχουμε να το κάψουμε, ούτε φουφού, ούτε συσκευή κατασκευής λιπάσματος από οργανική ύλη. Το τέλειο θα ήταν να το μαζεύει ο δήμος μαζί με τις εφημερίδες για χαρτοπολτό, αλλά ούτε η επιστημονική φαντασία δεν θα τολμούσε να διανοηθεί κάτι τέτοιο για την Αθήνα.
Επειδή όμως είναι ιδανική τροφή για ελέφαντες, θα μπορούσε να βγάλει μερικούς βόλτα στον δρόμο ο δήμαρχος, να τρώνε επί τόπου τα πεταμένα έλατα.
Είναι άκρως οικολογικό και αρκετά φαντασμαγορικό.
Αν τους εκπαίδευε και να τα ξεστολίζουν ακόμα καλύτερα.

Εξαφάνιση

Είναι παράξενη η Αθήνα όταν φυσάει και ερημώνει, σαν να πήρε ο αέρας τον κόσμο που προσωρινά την κατοικεί, πάντα προσωρινά. Είχε και λίγο ήλιο χθες, είχε και μερικά βιαστικά αυτοκίνητα, κάπως έμοιαζε αλλοτινή, ξεχασμένη, άδεια, παρατημένη. Σε μια στάση που περίμενα το τρόλεϊ, ένα μικρό αυτοκόλλητο έγραφε «εξαφάνιση» κι είχε τη φωτογραφία ενός ηλικιωμένου. Άρχισα να το διαβάζω, αλλά δεν ήταν όπως θα περίμενε κανείς: «Φίλε Γιώργο, έγραφε, πού χάθηκες;

Γιατί δεν έρχεσαι όπως παλιά, να πάμε σε καμιά ταβέρνα, να παίξουμε χαρτιά, να κουβεντιάσουμε; Θέλουμε να σε ξαναδούμε, να ξέρεις αν διαβάζεις αυτό, ότι κάποιοι άνθρωποι σε αγαπούν και σε σκέπτονται. Υπογραφή, ο φίλος σου Αλέξανδρος».
Δεν είχε άλλα στοιχεία, τηλέφωνα, διευθύνσεις.
Ήταν σαν γράμμα στον ίδιο τον φίλο Γιώργο, κι αν κυκλοφορεί στην περιοχή μπορεί και να το δει. Η φωτογραφία θα ήταν για να τραβήξει την προσοχή. Κάποιος βαρέθηκε να ζηλεύει τους νεώτερους που μπορούν να βρίσκουν τους παλιούς φίλους τους με το Ίντερνετ, και είπε θα δείτε, θα τον ξετρυπώσω εγώ τον Γιώργο. Μου ήρθε ξαφνικά η όρεξη να κολλήσω κι εγώ χαρτάκια: «Φίλη μου Αλίκη γιατί εξαφανίστηκες; Έλα να πιούμε έναν καφέ, να θυμηθούμε τα παλιά, σε έχω πεθυμήσει».
Φωτογραφία από κάτω.
Έτσι, για να κυκλοφορεί το πρόσωπο. «Φίλη μου Κατερίνα τι γίνεσαι; Πότε θα αδειάσεις από την οικογένεια να πάμε μια βόλτα όπως όταν ήμασταν φοιτητές; Ποτέ δεν συνήθισα να μένεις μακριά και να μη μοιραζόμαστε το μαγείρεμα στο σπίτι.
Τηλεφώνησέ μου σε παρακαλώ Κυριακή βράδυ, που είμαι μελαγχολικός».

Θα έφταιγε η ερημιά της πόλης κι ο αέρας που σε κάνει να νομίζεις ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν, ή τουλάχιστον να αναζητηθούν με θάρρος και αισιοδοξία για θετικά αποτελέσματα.

Διαδρομή πριν αλλάξει ο χρόνος

Στην τελευταία διαδρομή που έκανα με τον ΗΣΑΠ πριν φύγει ο παλιός χρόνος, στην αποβάθρα του σταθμού Βικτώρια, ένας σεκιουριτάς είχε ανοίξει συζήτηση με έναν επιβάτη, ή τουλάχιστον προσπαθούσε. Ο επιβάτης είχε σκίσει κομματάκια μια τυπωμένη διαφήμιση, από αυτές τις μεγάλες που βάζουν μέσα στις εφημερίδες, και τα είχε σκορπίσει κάτω. Ήταν κάπως ηλικιωμένος, καλοντυμένος, με πρόσωπο ήρεμο, καλοζωισμένο. Ο σεκιουριτάς τού ζήτησε πολύ ευγενικά να μαζέψει τα χαρτάκια. Ο άλλος όμως αντέδρασε θυμωμένα. «Α παράτα με, σιγά μην τα μαζέψω».

Κοίταξε τους υπόλοιπους που περιμέναμε το τρένο, να δει πώς θα αντιδράσουμε. Μια γυναίκα βρήκε το κουράγιο και τον επιτίμησε, «δίπλα είναι το καλάθι, κύριε, γιατί τα πετάτε κάτω;». «Έτσι μ΄ αρέσει να τα πετάω!», απάντησε πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του. «Δεν είναι σωστό αυτό», επέμενε ο σεκιουριτάς με πολύ διαλεκτική διάθεση, η οποία όμως ερέθιζε τον τύπο. Έφυγε βρίζοντας τη γυναίκα με διάφορα σεξιστικά. Ο σεκιουριτάς κούνησε το κεφάλι. «Τι άνθρωποι είναι αυτοί», είπε, «του έφταιγαν οι μαύροι που πουλάνε τσάντες, τους έβρισε καλά καλά, ύστερα μας πέταξε και τα σκουπίδια του». Δεν του απάντησε κανείς, οι άνθρωποι αποφεύγουν να παίρνουν θέση. Εκείνος συνέχισε τις βόλτες πάνω- κάτω στην αποβάθρα, περιμένοντας την καθαρίστρια με τους κυλιόμενους κουβάδες. Οι υπόλοιποι μπήκαμε στο βαγόνι για την Ομόνοια, όπου μπορείς να αλλάξεις γραμμή, να μπεις στο καινούργιο πεντακάθαρο και απαστράπτον Μετρό. Εκεί κανείς δεν τολμά να σκορπίσει σκουπίδια ούτε να βρίσει κανέναν στα καλά καθούμενα. Σαν να μπαίνεις σε άλλη πόλη, άλλον κόσμο, άλλο σύμπαν. Λίγο αργότερα άλλαξε κι η χρονιά, μπήκαμε στο 2010. Μακάρι έτσι να αλλάζουν τα πράγματα, ο πολιτισμός του νέου Μετρό να επηρεάσει το παλιό, όχι το ανάποδο