Ανακύκλωση

Βραδάκι φωτεινό και ξαφνικά περνούν στον δρόµο περήφανα και θορυβώδη κάτι φορτηγά θηριώδη. Θυµίζουν απορριµµατοφόρα, αλλά είναι, λέει, της ανακύκλωσης τα φορτηγά, έχουν στο πλάι εκείνα τα σκιτσάκια µε τις συσκευασίες. Βρε, για δες, υπάρχουν λοιπόν τα ειδικά φορτηγά ανακύκλωσης, έστω και µια φορά στα τέσσερα χρόνια περνάνε και µαζεύουν το περιεχόµενο των µπλε κάδων. Μπορεί να µην αντέχουν τα εργοστάσια ανακύκλωσης να ξεχωρίζουν περισσότερα υλικά, γι’ αυτό τον υπόλοιπο καιρό τους µπλε κάδους τους αδειάζουν στα συνηθισµένα σκουπιδιάρικα. Η αλήθεια είναι το έχω δει µε τα µάτια µου το θέαµα αυτό, αλλά συνεχίζω να ανακυκλώνω και να τσακώνοµαι µε όσους ρίχνουν άσχετα σκουπίδια στον µπλε κάδο. Κι αυτούς που µε ειρωνεύονται τους αγνοώ, ακόµα κι αν οι κάδοι ανακύκλωσης είναι απάτη, ή σχεδόν απάτη, εµείς λέω να συνεχίσουµε να ανακυκλώνουµε εκεί, σαν ένα σιωπηλό κίνηµα πολιτών που εκφράζει καθηµερινά την πεποίθησή του ότι αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που του δίνουν. Ξέρω, σε άλλες πόλεις η ανακύκλωση γίνεται διαφορετικά, αλλά δεν στρέφω την πλάτη ακόµα και σε αυτή την ποµπώδη και καθόλου πειστική ανακύκλωση που υποτίθεται ότι κάνουµε εδώ. Μπορεί να µην αξίζουµε το καλύτερο. Κουραστικά, πεισµατικά, κάθε µέρα ξεχωρίζω κεσεδάκια, µπουκάλια, αλουµίνια. Αλλά η εξουσία πρέπει επίσης να ανακυκλωθεί. Αυτοί οι διαµερισµατικοί σύµβουλοι, είκοσι χρόνια στην ίδια θέση, πρέπει να ανακυκλωθούν επειγόντως.. Τα στελέχη του Δήµου, οι διευθυντές, οι αντιδήµαρχοι, αυτοί οι άνθρωποι της ήσυχης, βολεµένης και χορτάτης δηµοτικής εξουσίας, πρέπει να ανακυκλωθούν πριν χωνέψουµε όλοι στη χωµατερή αυτής της πόλης. Εχουµε καταντήσει να τροµάζουµε από το νέο, τόσο η πώρωση του Δήµου µάς µόλυνε το µυαλό και την ψυχή. Χρειαζόµαστε επειγόντως ανακύκλωση, ανθρώπων, ιδεών και εικόνων. Ανακύκλωση ελπίδων και συσκευασίας, ανακύκλωση προπαντός περιεχοµένου.

Καπνιστές

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν σας αρέσει η απαγόρευση του καπνίσµατος. Ανοίγει τόσες κοινωνικές προοπτικές, τόσους νέους ορίζοντες. Το κάπνισµα έξω σας χαρίζει µια καινούργια διάσταση, µια δεύτερη πόλη. Και µιλώντας για πόλη, στην Πόλη ξέρετε τι κάνουν; Στα τραπεζάκια που είναι έξω, σε µερικά µαγαζιά ακουµπούν στη ράχη της καρέκλας µια µάλλινη εσάρπα διπλωµένη για τους καπνιστές που κρυώνουν. Μου φαίνεται τόσο ευρηµατικό και συµπαθές που σκέφτοµαι να ξαναρχίσω τις προσπάθειες να µάθω να καπνίζω, που τις έκοψα γύρω στα είκοσι. Δεν είναι βαρετό να ζούµε συνέχεια στο ίδιο περιβάλλον, µες σε καπνούς και σε βρισιές, τη στιγµή που τα πεζοδρόµια µάς περιµένουν να τα ανακαλύψουµε; (Τώρα µιλάω ήδη σαν εν δυνάµει καπνιστής!) Βέβαια εδώ κρύο δεν κάνει και όσοι θέλουν να βάλουν εσάρπες στις καρέκλες θα πρέπει να περιµένουν καιρό, αλλά υπάρχει η ελπίδα για κάποιον που θέλει επειγόντως να καπνίσει, ότι θα συναντήσει έξω από την ταβέρνα του, το κουτούκι ή το µπαρ του, µια παρέα ενδιαφέρουσα που σε καινούργιο φόντο θα τη δει αλλιώς. Κι αν πιάσει και λίγη ψύχρα ποιος στη χάρη του, θα µπορεί να απολαύσει τη σπάνια γεύση της ανθρώπινης αλληλεγγύης ενώπιον έστω των καιρικών συνθηκών, θα έχει ευκαιρίες να αστειευτεί ή να φλερτάρει. Στάδιον δόξης λαµπρόν ανοίγεται στης Σταδίου την οδόν, καθώς και σε όλες τις άλλες. Γιατί επιδεικνύετε αυτήν την αρνητική στάση, αγαπητοί καπνιστές, γιατί φοβάστε τόσο την καινοτοµία; Ασε που έχω την εντύπωση ότι ήδη τη γλεντάτε αυτήν τη µικρή κατασκήνωση στα πεζοδρόµια, ένα τσιγάρο δρόµο, αλλά δεν το λέτε για να µη χάσετε πόντους. Ελάτε τώρα, οµολογήστε το, θα βρούµε κι εµείς οι άλλοι έναν τρόπο να µπούµε στην παρέα σας, έστω µε µια τζούρα.

Μοσέν Αµπντελχοσεϊνί

Οι Ιρανοί έχουν παράξενα ονόµατα. Αυτήν τη νεαρή κοπέλα, την λένε Μοσέν, που είναι εύκολο. Επώνυµο Αµπντελχοσεϊνί, που είναι δύσκολο. Ακόµα πιο δύσκολο να κοιτάξεις αυτό το πρόσωπο, ένα κορίτσι µε γυαλιά, προσεγµένα φρύδια και ανταύγειες στα µαλλιά, που έχει ράψει τα χείλια του µε δυο µαύρες κλωστές, σαν να είναι πληγή που δεν πρέπει να ανοίξει. Πριν από είκοσι χρόνια το είχαν κάνει κάποιοι κρατούµενοι σε φυλακές αυτό, σε ένδειξη διαµαρτυρίας. Μας συγκινούσε τότε το ραµµένο στόµα, στο µεταξύ είναι που πάθαµε κάτι σαν αναισθησία; Η Μοσέν το κάνει για να της δώσει η Ελλάδα πολιτικό άσυλο. Περνάνε οι ηµέρες, άσυλο δεν δίνουµε, τα χείλη µένουν έτσι. Κοριτσάκι, θέλω να πω στη Μοσέν, µη ράβεις έτσι τα χείλη σου, σε ικετεύω. Δεν έπρεπε να το ξεκινήσεις αυτό καθόλου. Γιατί σε άφησαν; Δεν είχες φίλους από δω, να σου πουν ότι... δεν; Δεν, εδώ εµείς, δεν. Δεν συγκινούµαστε, πώς το λένε; Μην κυκλοφορείς και φωτογραφίζεσαι έτσι, µας αναγκάζεις να γίνουµε κι άλλο ασυγκίνητοι. Δεν ευκαιρούµε, έχουµε προβλήµατα, µας µειώνουν τους µισθούς, µπαίνουµε σε ύφεση και, επιπλέον, ο πρωθυπουργός σας είναι αντιαµερικανός. Μη µας σπρώχνεις στον πάτο της µικρότητας µε πράξεις εναντίον του εαυτού σου. Δεν θα κερδίσεις τίποτα κι εµείς θα χάσουµε τα τελευταία µας κουρέλια προσχηµάτων, πως είµαστε άνθρωποι λέει, πως ξέρουµε από διώξεις. Δεν µας φτάνουν οι µετανάστες, που αρρωσταίνουν κι επιβαρύνουν το Σύστηµα Υγείας µας (το οποίο τους περιθάλπει αντί να τους αφήνει να πεθαίνουν στον δρόµο), δεν µας φτάνει που οι πολιτικοί µας µιλάνε σαν να έπρεπε να γίνεται αυτό, έρχεσαι κι εσύ µε ραµµένο στόµα; Μα, δεν µας λυπάσαι; Εµείς να σε λυπηθούµε πρέπει; Είσαι σίγουρη;

Τελετουργικές καταλήψεις

Το πρωί το ραδιόφωνο µάς πληροφορεί ότι πάνω από εκατό σχολεία «τελούν υπό κατάληψη». Ωραίο αυτό το «τελούν». Δεν πάνε χαµένα τα αρχαία που παπαγαλίζει ο ελληνικός πληθυσµός στο γυµνάσιο και το λύκειο. Εχουµε µάθει όλοι µας ένα σωρό ελληνικούρες τώρα πια, για κάθε περίσταση. Κι εδώ που τα λέµε, αυτές οι καταλήψεις των σχολείων έχουν γίνει κάτι πολύ τελετουργικό. Συµβαίνουν κάθε χρόνο σχεδόν, περίπου τέτοια εποχή, ανάµεσα φθινόπωρο και διακοπές των Χριστουγέννων. Αν δεν κάνω λάθος, επαναλαµβάνονται την άνοιξη. Πάνε µε τον ασταθή καιρό, κατά κάποιον τρόπο. Τελετές ενηλικίωσης, από τις οποίες τα παιδιά πρέπει να περνάνε υποχρεωτικά, για να αποδείξουν την παλικαριά και τον ανδρισµό τους (αγόρια και κορίτσια). Εχω δει στην τηλεόραση τελετές ενηλικίωσης Ινδιάνων, που τους αγκιστρώνουν το γυµνό στήθος και τους τραβούν ολόκληρο το σώµα, οπότε µπορούµε να πούµε πως οι καταλήψεις σχολείων είναι κάτι πιο ήπιο. Αλλά και πάλι θα ταλαιπωρούνται τα καηµένα τα παιδιά, να πρέπει να παίζουν από τόσο µικρά το κουραστικό παιχνίδι της επικράτησης σε οµάδες, της ανάδειξης ηγετών, της αναµέτρησης µε όλη αυτή τη µεγαλίστικη ορολογία των διεκδικήσεων που στεγνώνει το µυαλό. Για πρώτη φορά στη ζωή µου, γιατί γενικά δεν το πιστεύω καθόλου, σκέφτοµαι ότι καλύτερα ήµασταν εµείς στο θέµα αυτό (µόνο σε αυτό όµως). Με δυο κοπάνες και µια αποβολή µπορούσαµε να κυκλοφορούµε µε ψηλά το κεφάλι, δεν χρειαζόταν όλο αυτό το βάσανο, αυτό το πολιτικό τσαλαβούτηµα. Και στις κοπάνες τουλάχιστον πηγαίναµε κάπου αλλού, δεν καθόµασταν πάλι µέσα, στο σχολείο! Αλλά τώρα παίζουν και οι γονείς, µερικοί συµπαρίστανται στα παιδιά, άλλοι κάνουν µηνύσεις. Οµως, ενηλικίωση µε τους γονείς να σε κρατούν και να σε προστατεύουν δεν γίνεται. Παιδιά, χρειάζεται να βρείτε κάτι άλλο.