Τηλεφωνικές προσφορές...

Δυο φορές χτύπησε το τηλέφωνο χτες το πρωί, και οι δυο ήταν για να μου πουλήσουν «πακέτα» υπηρεσιών που με συμφέρουν, με συμφέρουν πάρα πολύ λέει (κυρίως αν δεν μπω στον κόπο να ψάξω τις λεπτομέρειες). Το πάγιο μόνον 20 ευρώ τον μήνα και τρέχουν και με μαζεύουν αν τρακάρω και μου πληρώνουν και το νοσοκομείο- κούφια η ώρα, πρωινιάτικα. Και δώρο ένας μασέρ μία φορά τον μήνα για εντριβές στην πλάτη, αν θέλω. Αν δεν θέλω, μπορώ να διαλέξω μεταξύ ενός λάπτοπ (πολύ καλή μάρκα) ή ενός ζευγαριού βατραχοπέδιλων, νέας εποχής, που πάνε μόνα τους. Δηλαδή, τα βάζω μπρος, βουτάω στην Αίγινα και βγαίνω Αγκίστρι. Με εγγύηση μέχρι 7 Μπωφόρ (μετά κολλάνε). Και με δυνατότητα επιλογής μεταξύ τριών χρωμάτων. Αν απαντήσω μέσα σε τρεις μέρες. Παύση απ΄ την πλευρά μου. Κόκαλο. Την προηγούμενη φωνή την ξεφορτώθηκα αμέσως, γιατί ήταν αντιπαθέστατος ο τόνος της και με έπιασε και στον ύπνο (όπου τελικά λειτουργώ πιο αυθόρμητα). Το αντιπαθώ το τηλεφωνικό ψάρεμα, αλήθεια το λέω, ακούω τη φωνή μου και δεν τη γνωρίζω (τόση ξινίλα, πού την βρίσκω;) και πάλι προσπαθώ να το συγκρατήσω το πολύ ξινό, να μην το πληρώσει και η υπάλληλος- υπάλληλος είναι κι αυτή, προσπαθεί, τι να κάνει; Κι εκεί, μεταξύ ψυχοπονιάρικου και ευγένειας, πρωινού ξυπνήματος σε άδειο σπίτι και ζέστης, αφήνομαι κι ακούω ολόκληρο το «ποίημα» και προς στιγμήν μένω μετέωρoς, κεραυνόπληκτος, λες και το βατραχοπέδιλο βρήκε φλέβα που πάλλεται, παλλόταν από πάντα και δεν του ΄χα δώσει σημασία. Αυτή η φλέβα θα με φάει. Το έντονο τικ τακ της. Το ξύπνημα σε όλα αυτά που θέλω και δεν θέλω, ταυτόχρονα. Το έτσι και το αλλιώς, μαζί. Και εναντίον όλων εκείνων που προσφέρουν χωρίς να τους ζητήσω και ευάλωτη στην προσφορά, μαζί. Και εκείνη που έχει άποψη και δεν υπάρχει περίπτωση να μασήσει και χάνος, μαζί. Και των επικίνδυνων καταδύσεων και του... καναπέ, μαζί. Αυτό το θολό εντός μου, αυτή την αμηχανία στη φωνή, την πιάνει η εταιρεία και είναι ό,τι καλύτερο για τα νέα προγράμματα που προσφέρει τηλεφωνικά. Πάρτε αργότερα (της λέω). Μεταξύ 5-8 (που θα λείπω). Προς το παρόν, πάω να κάνω έναν καφέ και να ανοίξω την εγκυκλοπαίδεια στο γράμμα «ψ». Ψυχώ. Κι αυτό δεν έχει σχέση με τον Χίτσκοκ.

Που παμε?

Παιδιά κάτω από το όριο της φτώχειας¶νθρωποι που ζουν στα παγκάκια Μετανάστες που φυλακίζονται και απελαύνονται Παιδιά χωρίς πιστοποιητικό γέννησης Πολιτικοί πρόσφυγες που δεν παίρνουν ποτέ πολιτικό άσυλο Εργαζόμενοι ανασφάλιστοι με μισθούς πείνας Έμποροι ναρκωτικών κάνουν διακοπές πολυτελείας και οι χρήστες μαθαίνουν στη φυλακή τα σκληρότερα ναρκωτικά Οι γυναίκες επιστρέφουν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς πατέρας – σύζυγος με την τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου Οι διακρίσεις απέναντι στο νόμο ανάλογα με τη σεξουαλική προτίμηση, το θρήσκευμα, την εθνικότητα αυξάνονταιΗ φύση εκδικείται για τη λεηλασία και τo βιασμό τηςΕμείς σΆ αυτή τη βαρβαρότητα απαντάμε με την ανιδιοτελή συμμετοχή μας στα κοινωνικά κινήματα και αναζητούμε δρόμους κοινού αγώνα με συλλογικότητες και πολίτες που αντιστέκονται στον εργασιακό μεσαίωνα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το ρατσισμό και τις διακρίσεις.

Το νερό χάνεται

Όλο και πιο κοντά στον εφιάλτη Είναι κοινό μυστικό ότι η κατάσταση με το νερό στην Ελλάδα πηγαίνει κάθε χρόνο από το κακό στο χειρότερο. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, κάτω από την επίδραση και των συνθηκών της κλιματικής αλλαγής, το πρόβλημα τείνει να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Η σημαντική ταπείνωση της στάθμης των υπόγειων νερών, η εξάντληση των υδατικών αποθεμάτων σε ταμιευτήρες, ποταμούς και πηγές, η εξαφάνιση λιμνών και σημαντικών υγροτόπων, καθώς κι η υφαλμύρωση των παράκτιων υδροφορέων κατά μήκος της ακτογραμμής, αποτελούν σημάδια μιας πορείας που δυστυχώς, δεν έχει επιστροφή. Αν στην ποσοτική, προστεθεί και η ποιοτική υποβάθμιση του νερού που έχει απομείνει, ολοκληρώνεται η εικόνα μιας γενικευμένης περιβαλλοντικής καταστροφής. Το πρόβλημα οφείλεται στο γεγονός ότι τα υδατικά ισοζύγια στις υδρολογικές λεκάνες της επικράτειας έχουν από καιρό διαταραχθεί. Με αποτέλεσμα εκτός των ανανεώσιμων, να καταναλώνεται εδώ και χρόνια κι ένα σημαντικό μέρος των μόνιμων υδατικών μας αποθεμάτων. Ένα μεγάλο μέρος δηλαδή του νερού που κάθε χρόνο ξοδεύεται σε διάφορες χρήσεις, δεν πρόκειται να αναπληρωθεί ποτέ. Η αιτία του προβλήματος βρίσκεται στις υδροβόρες αναπτυξιακές δραστηριότητες. Με πρώτη ασφαλώς την αγροτική, που απορροφά το 85% του ετήσια καταναλισκόμενου νερού. Η επί χρόνια συντήρηση μιας οικονομικής ανάπτυξης που δεν υπήρξε ποτέ συμβατή με τη φέρουσα ικανότητα της ελληνικής γης, έχει σήμερα ολέθρια και δυστυχώς μη αντιστρεπτά αποτελέσματα. Σε μια τέτοια, ήδη επιβαρημένη κατάσταση, προστέθηκαν τελευταία κι οι επιπτώσεις που συνοδεύουν την παγκόσμια, λόγω υπερθέρμανσης, απορρύθμιση του κλίματος. Που για τη δική μας περιοχή της Μεσογείου, παίρνει τη μορφή της αύξησης της συχνότητας των ακραίων φαινομένων. Στο εξής, τα διαστήματα έντονης ξηρασίας θα εναλλάσσονται ολοένα και συχνότερα με περιόδους ισχυρών βροχοπτώσεων. Αυξάνοντας κατακόρυφα τους κινδύνους της λειψυδρίας και των πλημμυρικών καταστροφών αντίστοιχα. Η νέα αυτή πραγματικότητα σημαίνει ότι στο εξής, ακόμη κι αν σε ετήσια βάση θα δεχόμαστε συνολικά τα ίδια ύψη βροχής σε σχέση με το παρελθόν (κάτι που σήμερα αμφισβητείται), η κατανομή του νερού θα είναι τέτοια, ώστε να μην ευνοεί, όπως παλιά, την αποθήκευσή του σε φυσικές δεξαμενές. Το έδαφος, ως γνωστόν, δεν προλαβαίνει να διηθήσει το νερό της βροχής όταν αυτή έχει μεγάλη ένταση. Με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του να απορρέει αναξιοποίητο και να χάνεται. Μ΄ άλλα λόγια στο μέλλον, θα περιοριστεί σημαντικά η ικανότητα των φυσικών δεξαμενών του νερού να εμπλουτίζονται και να ανανεώνουν τα αποθέματά τους. Η κατάσταση αυτή αναμένεται να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο, ως αποτέλεσμα μιας σειράς «παράπλευρων απωλειών» της κλιματικής αλλαγής. Οι αναμενόμενες δασικές πυρκαγιές και τα συχνότερα φαινόμενα πλημμυρικών απορροών, σε συνδυασμό με την προχωρημένη αστικοποίηση της υπαίθρου, θα προκαλούν στο εξής εντονότερη διάβρωση των εδαφών. Γεγονός που θα ενισχύσει την επέκταση της ερημοποίησης και θα αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο την ικανότητα συγκράτησης του νερού της βροχής και του χιονιού. Μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Αν δεν παραδεχτούμε την «άβολη αλήθεια» της σημερινής πραγματικότητας και δεν αντιδράσουμε άμεσα, το μέλλον θα γίνει εφιάλτης. Και δυστυχώς για τη χώρα, η σημερινή κυβέρνηση δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ούτε τη σοβαρότητα, ούτε και την κρισιμότητα της κατάστασης. Και επιμένει, μόνη στην Ευρώπη, να μην προχωρεί στην εφαρμογή των διατάξεων της ευρωπαϊκής οδηγίας-πλαισίου για το νερό. Σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε ήδη να έχουν συνταχθεί και να εφαρμόζονται βιώσιμα σχέδια υδατικής πολιτικής σε κάθε λεκάνη απορροής. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, η χώρα μας έχει ήδη καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όσο για το αποκαλούμενο ψευδεπίγραφα «Εθνικό Πρόγραμμα Διαχείρισης και Προστασίας των Υδατικών Πόρων» που παρουσιάστηκε πρόσφατα από το ΥΠΕΧΩΔΕ, αυτό μας ξαναγυρνά δεκαετίες πίσω. Όταν τα υδατικά προβλήματα αντιμετωπίζονταν αποκλειστικά μέσω της κατασκευής φραγμάτων και μεγάλων τεχνικών έργων! Εκτός δηλαδή περιβαλλοντικής πολιτικής και μακράν της σύγχρονης αντίληψης της διαχείρισης της ζήτησης του νερού. Η εξάντληση των αποθεμάτων του νερού σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής δεν αντιμετωπίζεται ούτε με αποσπασματικά ημίμετρα ούτε και με... συμπτωματικές τεχνικές επεμβάσεις. Απαιτεί μείζονα πολιτική αλλαγή. Με κύριο χαρακτηριστικό τη μεταστροφή του αναπτυξιακού προτύπου της χώρας, στην κατεύθυνση μιας ισόρροπης οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής ανάπτυξης. Που θα επαναπροσανατολίσει τις οικονομικές δραστηριότητες, προκειμένου να γίνουν επιτέλους συμβατές με τα ανανεώσιμα υδατικά αποθέματα. Μόνον ο σχεδιασμός και η εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης πολιτικής νερού, ενταγμένης σε μια ευρύτερη αειφορική στρατηγική για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, μπορεί να μας βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο. Η αξιοποίηση των δυνατοτήτων που παρέχει η πράσινη ανάπτυξη είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία, προκειμένου να μη βρεθούμε σαν τις μωρές παρθένες ανέτοιμοι, απροετοίμαστοι και ανοργάνωτοι μπροστά στις μεγάλες αλλαγές που μας επιφυλάσσει η υπερθέρμανση του πλανήτη. Και στην περίπτωση του νερού, ούτε η επίκληση «ασύμμετρων» απειλών ούτε κι η διανομή «τριχίλιαρων» θα μπορέσουν να μας σώσουν από τον επερχόμενο εφιάλτη.