Χαμογελαστός. Πίσω του τρακτέρ, κι άλλοι αγρότες, γελάνε όλοι πολύ ευχαριστημένοι. Κάποιος βγάζει φωτογραφία λυγίζοντας τα πόδια, να προλάβει το φρούτο στον αέρα. Σαν να βλέπεις κιόλας τις ρόδες των τρακτέρ να περνάνε σε λίγο από πάνω και να τα λειώνουν, σιγά το πράγμα.
Και τι έγινε; Πέρσι ρίχνανε γάλα και το καλοκαίρι ρίχνουν ροδάκινα. Κάποτε θα σοκαριζόμασταν, να σπαταλιούνται έτσι οι καρποί της γης. Και να γελάνε σκορπώντας τους οι ίδιοι που τους μάζεψαν. Θα πείτε, δεν είναι οι ίδιοι, τώρα ξένοι εργάτες μαζεύουν τα πορτοκάλια και τα αφεντικά απλώς διαμαρτύρονται. Ακόμα κι έτσι, το να τα σκορπάνε στον δρόμο έπρεπε να μας σοκάρει. Όμως τα συνηθίσαμε αυτά. Μια ακόμα ακραία εικόνα χωρίς νόημα. Δεν μας συγκινεί, έχουμε βουτηχτεί σε ένα είδος ρουτίνας της καταστροφής. Κάθε μέρα εικόνες καταστροφών για διαμαρτυρία, μας έκαναν αναίσθητους. Οι αγρότες όμως συνεχίζουν όπως κάθε χρόνο, το πρόγραμμά τους. Έχει γίνει πια εποχικό έθιμο, αφού καταργήσαμε τις παραδοσιακές τελετές γονιμότητας και τις άλλες γιορτές που θυμίζουν και ιερουργούν τον κύκλο της ζωής, μας έμειναν αυτά. Το βλέπουν σαν αναβίωση των αρχαίων σπονδών ίσως, και θέλουν να δουν αν ρουφάει η άσφαλτος την πορτοκαλάδα; Ή πραγματικά, δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτε καλύτερο; Τίποτε άλλο εκτός από το να κλείνουν τους δρόμους, κάθε χρόνο, τόσα χρόνια τώρα, αδιαφορώντας για το αν είναι σε θέση να προκαλέσουν συμπάθεια έστω και σε έναν άνθρωπο; Άραγε είναι σίγουροι ότι βρίσκονται τόσο ψηλά στην εκτίμησή μας που μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να συγχωρούνται από τους πολίτες, ή δεν τους ενδιαφέρει καθόλου; Και τι από τα δύο θα ήταν χειρότερο;
