«Κι αν ο χειμώνας γίνει σπάνιο είδος;»

«Ή στραβά πάει ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε»... Ο καιρός προσπαθεί να μας πείσει πως πάθαμε μαζική παράκρουση που κατεβάσαμε όλοι μαζί τα χειμωνιάτικα, αφού πρωτίστως κρεμάσαμε τα καλοκαιρινά, κολλαριστά κολλαριστά, στις πάνω ντουλάπες. Ημερολογιακά όμως, πράξαμε σωστά πώς να το κάνουμε! Ο Νοέμβριος μπήκε για τα καλά και λίγο ψύχρα στο πετσί μας δεν έχουμε αισθανθεί ακόμη. Έτσι, το βασανιστικό ερώτημα «και τι φοράμε σήμερα;» συνεχίζει να αποτελεί καθημερινή σπαζοκεφαλιά. Γιατί, πόσα μακρυμάνικα, λεπτά μπλουζάκια να έχει κανείς; Κι εκείνα τα πουλοβεράκια πότε θα τα φορέσουμε; Ακόμη πιο σουρεάλ όμως είναι το γεγονός ότι έχουν αρχίσει να σκάνε... μύτη τα χριστουγεννιάτικα. Ο εγκέφαλος παθαίνει παράκρουση όταν τα βλέπει, σαν να απορρυθμίζεται, να αποπροσανατολίζεται... να χάνει την αίσθηση του χρόνου. Μπέβερλι θα καταντήσουμε, όπου το κοντομάνικο και το σορτσάκι είναι παντός καιρού: (θυμάστε εκείνο το επεισόδιο του Μπέβερλι Χιλς, που ο Μπράντον και η Μπρέντα σκαρφίστηκαν το κόλπο με το τεχνητό χιόνι για να αισθανθεί η μητέρα Χριστούγεννα; Ε, δεν ξεχνιούνται αυτά- με τόσες επαναλήψεις... Με αυτά και με τα άλλα, δεν το βρίσκω διόλου απίθανο να κινηθούμε στο άμεσο μέλλον και στους ρυθμούς του... χορού της βροχής, μπας και ζήσουμε καμιά βροχερή και κρύα ημέρα. Τα βράδια, πάλι, μας ξυπνούν από τον βαθύ ύπνο μας οι οικολογικοί εφιάλτες: «κι αν λειώσουν οι πάγοι της Ανταρκτικής;», «κι αν οι εποχές εξαφανιστούν», «κι αν τα ακραία καιρικά φαινόμενα γίνουν πιο ακραία», «κι αν ο χειμώνας γίνει σπάνιο είδος;», «κι αν το χειμερινό θέρος που ζούμε, είναι η αρχή του τέλους;»... Ακόμη πιο τρομακτικό όμως είναι το πόρισμα της WWF: οι Έλληνες, είπαν, χρειάζονται τρεις πλανήτες για να διατηρήσουν τον σημερινό τρόπο ζωής τους. Άντε, στους τέσσερις ο ένας... δώρο!

Είχε νόημα η ουτοπία;

Τώρα, σήμερα, εμείς περνάμε μια συνηθισμένη Τρίτη κι οι πολίτες των ΗΠΑ ζουν κάτι πολύ ξεχωριστό και πρωτόγνωρο, ομολογώ τους ζηλεύω. Μπορεί να έφτασαν εκεί που βρίσκονται από απελπισία, από την οικονομική κρίση και τα οκτώ χρόνια Μπους, αλλά το σοκολατί πρόσωπο της ελπίδας στις εκλογές αυτές θα πρέπει να τους δίνει φτερά. Και δίνει σε όλους μας φτερά. Μπορεί να μην κάνει θαύματα ο Ομπάμα αν βγει, πρέπει να τα βγάλει πέρα με την κατάσταση που θα βρει, η πραγματικότητα θα προσγειώσει σίγουρα πολλές προσδοκίες. Όμως η δική του εκλογή θα είναι το θαύμα. Μπορεί να μην είναι πια υπερδύναμη, οι ΗΠΑ, να μη ρυθμίζει ολομόναχη τις τύχες του πλανήτη, στο κάτω- κάτω αυτό ποτέ δεν συνέβη στ΄ αλήθεια, όμως ακόμα ό,τι συμβαίνει εκεί έχει μεγάλη επιρροή σε όλο τον κόσμο. Τα σύμβολα που παράγει μπολιάζουν κι αλλάζουν κάθε ανθρώπινο πλάσμα στη γη. Είναι μέγας παραγωγός εικόνων, πέρα από οτιδήποτε άλλο, εξάγει ιστορίες και παραμύθια, αλήθειες και ψέματα, ιδέες κάθε είδους, αριστουργήματα και ανοησίες περισσότερο από κάθε άλλη χώρα. Και με τον Ομπάμα απέδειξε ότι μπορεί να κάνει τις ιδέες πράξη. Κέρδισαν την πραγμάτωση των ιδεών τους οι Αμερικάνοι, κι αυτό το κέρδος το προσφέρουν στον κόσμο ολόκληρο. Δεν πήγαν τσάμπα οι νόμοι, οι θεσμοί, τα άρθρα για την ισότητα, δεν πήγαν χαμένοι οι αγώνες κατά του ρατσισμού. Είχαν δίκιο όσοι πίστεψαν στην ουτοπία της ισότητας, των ευκαιριών, στην πλήρη κατάργηση των διακρίσεων. Μπορεί όντως ένας μαύρος να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Δεν έγινε σε μια μέρα, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα η προσπάθεια, δεν αφορά όλον τον κόσμο, δεν έλυσε τα προβλήματα, δεν κατάργησε όλες τις διακρίσεις. Αλλά είχε περιεχόμενο, το απέδειξε, και συνεχίζει ακόμα.