Για να ξαναπιστέψουμε στη Δικαιοσύνη

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ εντυπωσίασε. Η δεύτερη θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την εξουσία. Τη νυν και κυρίως την επόμενη. Όταν και οι δικαστικοί λειτουργοί σχεδόν όλοι- βγάζουν κραυγή απόγνωσης και αξιώνουν (δεν προτείνουν) θεσμικές αλλαγές στη Δικαιοσύνη, σημαίνει πως οι εποχές δεν σηκώνουν άλλους συμβιβασμούς. Σημαίνει πως οι δικαστές και οι εισαγγελείς δεν αντέχουν πλέον το βάρος της καχυποψίας που διακατέχει την κοινή γνώμη, κατά της οποίας ούτε οι ίδιοι έχουν επιχειρήματα. Τι να πουν; Πώς να δικαιολογήσουν θέσεις ανώτατων δικαστικών λειτουργών υπέρ κυβερνητικών παραγόντων, τη στιγμή που οι μεν οφείλουν το αξίωμά τους στους δε; Όσες προσπάθειες και να καταβάλλουν για να μεταστρέψουν το κλίμα, πώς να πείσουν για κάτι που και οι ίδιοι δυσκολεύονται να συμμεριστούν; Λένε, για παράδειγμα, ορισμένοι καλοπροαίρετοι ότι ο κ. Σανιδάς πιστεύει ακράδαντα στην αθωότητα των υπουργών για την υπόθεση του Βατοπεδίου, γι΄ αυτό και αποτόλμησε την πρόωρη απαλλαγή τους, έχοντας επίγνωση όσων θα επακολουθούσαν. Ότι δεν παρέσχε κάλυψη σε συνεννόηση με την κυβέρνηση ή αυτοβούλως. Ας πούμε ότι είναι έτσι. Δεδομένου όμως ότι ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, όπως και όλοι οι πρόεδροι των Ανώτατων Δικαστηρίων διορίζονται (και για να πετύχουν τον πολυπόθητο αυτό διορισμό... αγωνίζονται), γιατί να δεχτούμε την καλή εκδοχή; Αν όμως ο κ. Σανιδάς είχε επιλεγεί για τη θέση αυτή με διαφορετικό τρόπο, δημοκρατικό αν μη τι άλλο, θα είχε τουλάχιστον τη δυνατότητα να μας αποστομώσει. Με το κύρος του αξιώματος (και την ανάλογη συμπεριφορά ασφαλώς), αποδεσμευμένος από ηθικές υποχρεώσεις, ο ίδιος θα ήταν ελεύθερος να υποστηρίξει την άποψή του και εμείς υποχρεωμένοι να τη σεβαστούμε. Οι αξιώσεις που πρόβαλαν την περασμένη εβδομάδα οι δικαστικές ενώσεις συμπεριλαμβανομένης και της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που συνήθως εκφράζεται πιο συντηρητικά- εμπεριέχουν ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Συμπλέοντας για πρώτη φορά με τους δικηγόρους, προσπερνούν το στάδιο των... ευχών και απαιτούν τομές. Όποιος τις θεσμοθετήσει κερδίζει το πιο βαρύ έπαθλο. Την εμπιστοσύνη της κοινωνίας για τον αδιαμφισβήτητο σεβασμό στην απαραβίαστη αρχή της δημοκρατίας, τη διάκριση των εξουσιών. Και μαζί το δικαίωμα να επαίρεται για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης...

Οh, my dog!

Πριν με προλάβουν η Ντούβλη και η Μπεζαντάκου, στρώνομαι να γράψω στον Πρόεδρο Ομπάμα και να τον παρακαλέσω να μην το αγοράσει τελικά εκείνο το κουτάβι στις κορούλες του. Εν ανάγκη ας τους πάρει κάτι σε κουρδιστό, επ΄ ουδενί πάντως λούτρινο, γιατί κι αυτό μαδάει. Όσοι το διέπραξαν το έχουν σκυλομετανιώσει διότι ως γνωστόν ένα σκυλί είναι ο υπ΄ αριθμόν ένα παράγων ισχυρού κλονισμού του εγγάμου βίου, ιδίως δε όταν η σύζυγος είναι φουλ τάιμ απασχολημένη όπως καλή ώρα η Μισέλ. Και καλά όσον αφορά τις σωματικές του ανάγκες, όταν έχεις έναν κήπο σαν αυτόν του Λευκού Οίκου. Εμείς όμως που ζούμε σε διαμέρισμα και η δουλειά μας έχει ακατάστατα ωράρια, όσο να ΄ναι το χρειαζόμαστε το πάμπερ και τον καθετήρα, καθότι οι γείτονες δεν μας χρωστάνε τίποτα ν΄ ακούνε κλάμα και βρυγμό οδόντων μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Ασφαλώς είδα και ευτυχισμένους σκύλους, σαν κι αυτόν που κατοικεί στο από κάτω διαμέρισμα, ένα τριαντάκιλο θεριό τύπου hound of the Βaskervilles που αλυχτάει α βολοντέ κάθε φορά που ξεχνούν να το βγάλουν βόλτα. Όταν όμως μπει στο ασανσέρ, εκεί να δεις χαρές και πανηγύρια. Όσο να πιάσει ισόγειο, γαβγίζει το είδωλό του στους καθρέφτες και κουτουλάει με το κεφάλι του την πόρτα του θαλαμίσκου ξεχαρβαλώνοντας τον ήδη κακοπαθημένο ανελκυστήρα. Αυτά βλέπω και σιγουρεύομαι ότι πολύ καλά κάνω που εξαντλώ την τρυφερότητά μου πάνω στο διακριτικό διαφανές σαμιαμιδάκι που τρύπωσε στο μπάνιο μου. Συναντιόμαστε εκεί σπανίως, όταν τύχει και σηκωθώ αξημέρωτα. Το αφήνω να ξεδιψάει από τα απόνερα του λουτρού μου και το περιμένω να γίνει μια μέρα δεινόσαυρος.

Μαχμούτ και Μπαράκ

Δεν με λένε πια Μαχμούτ, μου ανακοίνωσε ψύχραιμο το γειτονάκι μας, επτά χρόνων παιδί που μοιάζει μικρότερο. Το αλλάξαμε! Τώρα με λένε Κώστα! Ούτε καν Τάκη από το υποκοριστικό ελληνοποίησης: ΜαχμούτΜαχμουτάκη, ούτε καν Μάκη από την πρώτη συλλαβή, Κώστα για σιγουριά και ασφάλεια. Δεν τόλμησα να πω στο παιδί ή στους γονείς του να αφήσουν ήσυχο το όνομά του, όπως έκανε η νεαρή φίλη που ήταν μαζί μου. Στην Ελλάδα θα ζήσουν, κατάλαβαν έγκαιρα ότι η ζωή θα είναι πιο εύκολη χωρίς εξωτικά ονόματα, και δη μουσουλμανικά. Όσο για τα ψυχικά τραύματα του παιδιού, θα τα λύσει όταν καζαντίσει. Ακόμα δεν μπορούμε εύκολα να δεχθούμε τους διαφορετικούς από εμάς. Και έχουμε καταντήσει μανιακοί με τα ονόματα, όχι μόνο της Μακεδονίας και της Βόρειας Κύπρου, ή όλων αυτών των χωριών που άλλαξαν υποχρεωτικά στις αρχές του 20ού αιώνα και των εξοχών που ακόμα παλεύουν οι ελληνοπρεπέστεροι όλων ημών να αλλάξουν, αλλά και των μεταναστών. Για να δούμε, θα μπορέσουμε ποτέ να ξεπεράσουμε αυτό το στάδιο; Θα λειτουργήσει άραγε απελευθερωτικά η εκλογή του Ομπάμα, ή θα την αφομοιώσουμε και αυτή μέσα στον αντιαμερικανισμό μας πριν επωφεληθούμε από τις ευεργετικές ουσίες της; Θα ήταν κρίμα. Γιατί πέρα από το ποια πολιτική θα ακολουθήσει ο νέος πρόεδρος, το συμβολικό βάρος της εκλογής του θα μπορούσε να αλλάξει πολλά στο μυαλό των ανθρώπων, το γεγονός ότι είναι μιγάς, συνδυασμός δηλαδή χρωμάτων- και όχι μόνο-, ακόμα και το όνομά του, τόσο ελάχιστα αμερικανικό. Μπαράκ, φέρνει στον νου μπάρες, σύνορα και εμπόδια δηλαδή, που ωστόσο τα ξεπέρασε, σαν να σήκωσε άλλες μπάρες, εκείνες των πρωταθλητών βαρέων βαρών που κάποτε θαυμάζαμε. Εμείς θα περάσουμε καμιά μπάρα;