Νέο έργο επειγόντως

Το κάναμε μόδα και έγινε συνήθειο, που έλεγε και το Κολλητήρι του Καραγκιόζη. Εκλογές κάθε φθινόπωρο, εκεί στην παραζάλη. Να έχεις εγκαταλείψει για λίγο την ενημέρωση κι εκείνη να σε εκδικείται, ότι έχασες επεισόδια. Που δεν έχασες επεισόδια, γιατί τα έχεις ξαναδεί, και κατά βάθος τα ξέρεις. Φαίνεται να μοιάζει με το προπέρσινο καλοκαίρι. Αύγουστος ήταν, δεν ήτανε θαρρώ; Δυο χρόνια πριν. Που λιαζόμασταν και χαλαρώναμε και ξεχνούσαμε τη σκληρή πραγματικότητα, την πολύ σκληρή. Τουλάχιστον προσπαθούσαμε. Πάλι είχε σαλπίσει ο ίδιος άνθρωπος, εκλογές! Πάλι είχε καεί η Πάρνηθα, είχε καεί η Ηλεία, είχαν πεθάνει άνθρωποι στις φλόγες. Και η Πάρνηθα δεν ξαναπρασίνισε, για να μπορεί να ξανακαεί. Βρέθηκαν άλλα δάση να καούν, άλλα σπίτια, άλλοι άνθρωποι, ίδια γεύση ανικανότητας και πανικού, ίδιες εκκλήσεις για νωπές εντολές. Άντε να καθιερώσουμε κάθε φθινόπωρο εκλογές, μαζί με τα σχολικά, να τελειώνουμε. Να καίμε το καλοκαίρι, να ψηφίζουμε το φθινόπωρο. Με μια από εκλογές ξεχνιέμαι. Ή θυμάμαι τα παλιά, με αυτό το «Φταίνε τα πεύκα» ας πούμε. Θυμίζει εκείνο το παλιό, ότι έφταιγαν οι κουκουνάρες, που είχε πει ο Ράλλης λίγο πριν χάσει τις εκλογές κι εκείνος. Εκ του μέρους στο όλο, από τις κουκουνάρες στα πεύκα. Να το δούμε σαν πρόοδο; Πόσες δεκαετίες πριν ήταν που έφταιγαν οι κουκουνάρες; Ακόμα δεν συμμορφώθηκαν οι ανεπίδεκτες. Πολύ πίσω έχει μείνει η πολιτική εκπαίδευση των δέντρων σ΄ αυτό τον τόπο. Κάποτε το έγραφαν τα σινεμά: Ραντεβού το Σεπτέμβρη με νέο έργο. Τώρα έχουμε την Μπιενάλε των εκλογών, απορρόφησε η πολιτική το θέαμα. Να είναι όμως νέο, παρακαλώ πολύ. Φτάνει πια το ίδιο σενάριο. Νέα υπόθεση, νέο ντεκόρ, νέος σκηνοθέτης. Ίσως και νέοι θεατές.