Προκλητική διαφήμιση

ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ ήθελα να μιλήσω γι΄ αυτό, αλλά λίγο τα απαράδεκτα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας και ο φόνος του 15χρονου, λίγο η δυσωδία από το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, λίγο τα λόγια του... παπά και το άφησα πίσω μου. Κι όμως! Αυτή η ανεκδιήγητη και απίστευτης σύλληψης διαφημιστική καταχώριση του υπουργείου Οικονομικών με την οποία καλούνται οι Έλληνες πολίτες να αποκτήσουν «φορολογική συνείδηση», με κυριεύει και κυριαρχεί ακόμη και απέναντι σ΄ αυτό το λεγόμενο άγιο πνεύμα των ημερών. Ε, όχι και μαθήματα... ηθικής από αυτή την κυβέρνηση! Θα ήθελα ειλικρινά να ξέρω πόσοι Έλληνες αισθάνθηκαν τη διάθεση να σπάσουν την τηλεόρασή τους διαπιστώνοντας ότι το φορομπηχτικό και ανάλγητο υπουργείο των Οικονομικών προτρέπει ανερυθρίαστα τους πολίτες να λειτουργούν με ευθύνη και συνέπεια απέναντι στην Εφορία τους. Ήτοι να σταματήσουν να επιχειρούν να κλέβουν την Εφορία- γιατί το πόσοι πραγματικά το κατορθώνουν, είναι άλλο ζήτημακαι να αφήσουν το κράτος ανενόχλητο να λεηλατεί τα εισοδήματά τους! Η προκλητική καταχώριση του υπουργείου των Οικονομικών ξεπερνά κάθε λογική στην Ελλάδα των τελευταίων μηνών. Θεωρητικώς θα μπορούσε κανείς εύκολα να συμφωνήσει πως όσοι πολίτες σέβονται τον εαυτό τους και ένα ευνομούμενο κράτος δικαίου, οφείλουν να καταβάλλουν τους φόρους τους χωρίς να κάνουν προσπάθειες να ξεφύγουν από την τσιμπίδα της Εφορίας. Θεωρητικώς όμως. Διότι στην πράξη την ίδια ώρα που το υπουργείο των Οικονομικών προτρέπει τους Έλληνες να συνειδητοποιηθούν φορολογικά- μεσούσης της οικονομικής κρίσης και της αβάσταχτης ακρίβειας- δεν διστάζει να επιβάλει νέα χαράτσια που μειώνουν δραματικά τα εισοδήματα των πολιτών. Αυξάνει τα τέλη κυκλοφορίας στο μισό ενός μέσου δώρου Χριστουγέννων, επιβάλλει τέλος ακίνητης περιουσίας, αρνείται να φορολογήσει την περιουσία της Εκκλησίας και παράλληλα μοιράζει απλόχερα 28 δισ. ευρώ στις άγιες τράπεζες αντί να τα δώσει στους ασθενέστερους που υποφέρουν. Ένα ερώτημα που θα μπορούσε να υποβάλει κανείς είναι πόσα άραγε εκατομμύρια ευρώ σπαταλήθηκαν για την παραγωγή και προβολή αυτής της διαφήμισης; Ψιλά γράμματα ίσως. Το θέμα είναι ότι για να καλλιεργήσει ένα κράτος την ανάγκη απόκτησης φορολογικής συνείδησης, θα πρέπει το ίδιο να αποκτήσει κοινωνική συνείδηση. Ή απλώς συνείδηση...

Τέτοια μιζέρια δεν μας αξίζει

Χριστούγεννα; Πότε έχουμε Χριστούγεννα; Την άλλη εβδομάδα; Τετάρτη πέφτουν ή Πέμπτη; Εσύ στόλισες; Ούτε εγώ... Έχεις προγραμματίσει κάτι; Δεν το περίμενα πως θα μπορούσε να σημειωθεί τέτοια μαζική «αποχή» από τη χριστουγεννιάτικη διάθεση- τη γιορτή του χρόνου που είτε την περιμένεις με ανυπομονησία όπως τότε που ήσουν παιδί είτε την απεχθάνεσαι μέχρι θανάτου! Φέτος δεν στόλισα, δεν έχω προλάβει. Πέρυσι είχα ξετρυπώσει τα στολίδια από την αποθήκη ένα μήνα πριν, με μια μικρή ανησυχία ομολογουμένως, μήπως και χαθεί πρόωρα η μαγεία των ημερών. Δεν συνέβη τίποτα από εκείνα που φοβόμουν. Δώδεκα μήνες μετά, το μόνο που θυμίζει γιορτές είναι το διπλανό σπίτι που λάμπει σαν πυγολαμπίδα από τα φωτάκια, όταν παρκάρω αργά το βράδυ. Όχι, δεν είμαι υπερβολική, μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα και έχω λάβει μόνο μία κάρτα με... επαγγελματικές ευχές! Το καλό είναι πως λίγο- πολύ όλοι είμαστε «κουρδισμένοι» στην ίδια υποτονική- όσον αφορά τις γιορτές- διάθεση. Και δεν είναι μόνο που η Αθήνα μετατράπηκε σε εμπόλεμη ζώνη. Ούτε που οι μαθητές και οι φοιτητές βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας τα αυτονόητα. Ούτε το γεγονός πως όλη η Ευρώπη έχει στραμμένο το βλέμμα της στη νεολαία, που βράζει. Κουρασμένοι- αυτό εισπράττω από τους ανθρώπους που συναντώ στον δρόμο, στο Μετρό, στα λεωφορεία. Απογοητευμένοι, πιθανόν και από τον ίδιο τον εαυτό τους, γιατί αλλιώς τα περίμεναν και αλλιώς τους ήρθαν. Λοιπόν, δεν πάμε τώρα να στολίσουμε κανένα δέντρο, να στείλουμε καμιά κάρτα και να κανονίσουμε- έστω, τελευταία στιγμή- γιορτές με φίλους και συγγενείς; Γιατί τέτοια μιζέρια δεν μας αξίζει, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο

Πολύ όχι και λίγη οχιά

Έρχονται μέιλ από τους ξένους φίλους, γεμάτα ερωτηματικά. Μα τι συμβαίνει, τόσο πολλούς αναρχικούς έχετε στην Ελλάδα; Δεν ξέρω κι εγώ τι να απαντήσω. Το σκέφτομαι. Έχουμε τόσο πολλούς αναρχικούς; Ή μήπως πιο πολύ από την αναρχία σαν θεωρία πολιτική που ελπίζει την κατάργηση κάθε εξουσίας σε μια κοινωνία απόλυτα υπεύθυνων πολιτών, έχει μεγάλη πέραση η ιδέα της άρνησης γενικότερα; Η λατρεία του Όχι, που αρχίζει από τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, περνάει από το Όχι στο σχέδιο Ανάν και φτάνει στην περίφημη «ανυπακοή» που εσχάτως έχει γίνει σύνθημακαραμέλα του ΚΚΕ. Είναι τραγικό, ένα κόμμα που κατάστρεψε ζωές απαιτώντας τυφλή υπακοή από τα μέλη του σε κάθε καταστροφική επιλογή του, να λανσάρει τώρα την ανυπακοή προς κάθε αρχή και κανόνα, αλλά δείχνει τόσο καθαρά την τάση αυτή που έχουμε υιοθετήσει σαν στάση ζωής. Λέμε όχι σε όλα, κυρίως στους πολεοδομικούς κανόνες και τους άλλους, του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, λέμε όχι στα σήματα της Τροχαίας και στην απαγόρευση να κυκλοφορούν μηχανάκια στα πεζοδρόμια και να παρκάρουν αυτοκίνητα. Όχι στους κανόνες με την καθημερινή μας συμπεριφορά, όχι και στις προσπάθειες να οργανωθούν κάποια πράγματα όσο κι αν μας βασανίζει η ανοργανωσιά, όχι στις χωματερές φυσικά, όχι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, αλλά όχι και στα δημόσια, που είναι κλειστά και κατεστραμμένα, όχι στα μαθήματα των σχολείων, όχι στη ρουτίνα της κυκλοφορίας, που λένε κι οι μαθητές κλείνοντας τον δρόμο, έστω κι αν η ρουτίνα της κυκλοφορίας περιλαμβάνει κλείσιμο δρόμων κάθε μέρα. Όχι στους συμβιβασμούς γενικά, το μεγάλο όχι, το κάθε όχι, το μικρό όχι, όχι στους άλλους που θέλουν τα δικά τους, οι οποίοι λένε όχι σε μας και γίνεται τελικά το όχι σαν το φίδι που τρώει την ουρά του, σκέτη οχιά.