Πόσο πάει η ανάγκη για δημιουργία;

Μικρος ήμουν αδύναμος στο σχολείο και το ΄φερα βαρέως. Κάθε φορά που η πίεση έφτανε στο απροχώρητο, έβγαζα τα πινέλα μου στη φόρα και χωνόμουν σε έναν δικό μου «χώρο» όπου ο χρόνος δεν είχε λεπτά, μόνον ώρες. Φυσικά ζωγράφιζα καλά. Πάρα πολύ καλά (για την ηλικία μου). Και το ΄ξερα από νωρίς ότι διέθετα το χάρισμα. Και οι δικοί μου το ήξεραν- αλλά μάλλον τους έφερνε αμηχανία το γεγονός. Ζωγράφος; Καλλιτέχνης; Πφφφφ. Με το που βγήκε η πάνα βρακάκι και τέλειωσε και το μπιμπερό, άρχισε να σχηματίζεται αργά αργά και σταθερά η γκαρνταρόμπα του... γραμματέα. Του τραπεζικου υπαλλήλου. Του υπαλλήλου γενικά. Γιατί όλα αυτά, όπως καταλαβαίνετε, είναι σταθερά επαγγέλματα, έχουν μηνιάτικο, έχουν δώρο Πάσχα, έχουν σύνταξη. Έχουν και σύζυγο σοβαρή. Εκείνοι (και δεν μιλάω μόνο για τους δικούς μου) ήταν τα παιδιά του πολέμου, της φτώχειας. Της ανάκαμψης. Και της ανάπτυξης. Ήθελαν συγκεκριμένα πράγματα για τα παιδιά τους. Ήθελαν ασφάλεια. Και αφθονία αγαθών. Αυτά τα τελευταία, ανακατωμένα με δόσεις ιδεολογίας. Όχι πολύ γερή δόση όμως- μην τρελαθούμε κιόλας και πάρουμε τα βουνά. Τόση όση χρειάζεται κανείς για να είναι καλά. Να είναι άνετα. Καταλαβαίνετε, μέσα στα πράγματα και ταυτόχρονα απ΄ έξω. Να έχει έναν- έστω μικρό- προβληματισμό την ώρα που βρίσκεται μπροστά στο ράφι και πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε 45 μάρκες απορρυπαντικών. Κάθε λεκές και το απορρυπαντικό του - πώς θα γίνει! Κάθε φαΐ και η μουστάρδα του. Και το τζιπ (στην πυλωτή) με leasing. Είναι κακό αυτό άραγε; Ενοχλεί σε τίποτα; Ενοχλεί να βγάζεις πολλά και να τρως περισσότερα; Τo σίγουρο είναι ότι κάτι στράβωσε στον δρόμο κι από ΄κεί που το «πακέτο» ήταν λειτουργικό γιατί αγόραζε τα πάντα, ξαφνικά ο βασιλιάς έμεινε γυμνός. Και- το χειρότερο- το ταμείο είναι άδειο. Πόσο πάει παρακαλώ η ανάγκη για δημιουργία; Ο έρωτας; Η φιλία; Η τρέλα τού να ανακαλύψεις τον δικό σου βηματισμό; Η χαρά να τον μοιραστείς με τους «δικούς» σου ανθρώπους; Πόσο πάει η ικανοποίηση που σου δίνει μια χρωματιστή πινελιά που δεν έχει τη φιλοδοξία να γίνει έργο τέχνης; Η ηρεμία και η πληρότητα μιας δουλειάς που σου αρέσει; Μπορώ να τη βρω αυτή τη χαρά και να τη μεταφέρω στο δικό μου παιδί; Να το κάνω- απλά- να θέλει κάτι; Να το θέλει πολύ όμως! Αν ήξερε πόσο ωραίες ήταν εκείνες οι «άχρονες» ώρες που μύριζαν μπογιά και φευγιό. Αν το ΄ξερα κι εγώ τότε...

Κρίση ρομαντική

Α, να ήταν απλώς μια στάση η κρίση αυτή, μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και περισυλλογή, για αυτογνωσία. Να μπορούσαμε απλώς να πάρουμε μια ανάσα στην τρελή ζωή, να πούμε για σιγά, πού πάμε, μήπως ήρθε η στιγμή να αναθεωρηθεί το μοντέλο ανάπτυξης, να φροντίσουμε τον πλανήτη; Να κάναμε λίγο κράτει απλώς στο σούπερ μάρκετ και στις άλλες καταναλωτικές συνήθειες, να ανοίγαμε και την ντουλάπα να κοιτάξουμε τα ρούχα μας ξανά, να τα χαϊδέψουμε λίγο, να δούμε μήπως τους δοθεί καινούργια δυνατότητα να μας ντύσουν, ας είναι παλιά, μήπως αναβαθμίζονται; Και να μαγειρεύαμε ξανά λίγα όσπρια, τα τρώει και η Μαντόνα! Να επανεξετάζαμε λέει τις επιθυμίες μας και να τις κάναμε πιο φυσιολατρικές, τι καλύτερο; Και να μπορούσαμε να πιστέψουμε όλους αυτούς που αισιόδοξα θα αναγγείλουν ότι όλα αυτά θα συμβούν, κι όχι τους άλλους που προβλέπουν καταστροφές και δυστυχίες. Να ήμασταν σίγουροι ότι δεν είναι παρά μια τιμωρία του θανάσιμου ελαττώματος της απληστίας αυτή η κρίση, σαν καλοί χριστιανοί που επωφελούνται από τα συμπεράσματά τους και αμέσως στρέφονται στην αρετή και αναγνωρίζουν τις χαρές της στέρησης. Καλά θα ήταν. Εδώ στην Αθήνα θα το γιορτάζαμε με μια εκδρομή στην Πάρνηθα, πάνδημη, να τη δούμε να πρασινίζει. Μη σας πω ότι θα αναπέμπαμε και ύμνο στον Απόλλωνα, τώρα που του έχουμε πάρει το κολάι. Τι άλλο θα θέλαμε αν βλέπαμε ξανά το ωραίο της δάσος; Ακόμα και οι Τράπεζες θα επέστρεφαν στον Αλογοσκούφη τα 28 δισ.. Στη φύση ξανά, μαζί με τον Αιμίλιο του Ρουσώ, πιστοί στην καλή και αγαθή πάστα του ανθρώπου... Λες και η απληστία γεννήθηκε με τον καπιταλισμό, δεν υπήρχε πριν σε αυτό τον κόσμο. Αχ να το πιστεύαμε, καλά θα ήταν!