Κραυγή μέσα από τη φυλακή

Θα’ θελα να γράψω για έναν έρωτα καινούργιο. Να τραγουδήσω για τους μορφασμούς που κάνουν τα σύννεφα στον ουρανό, για το χαμηλό πέταγμα των πουλιών. Για τις σταγόνες που άρχισαν να γίνονται συνήθεια στο φθινοπωριάτικο, σχεδόν χειμωνιάτικο ορίζοντα. Θα’ θελα να γράψω στίχους για δυο καινούργια μάτια, για δυο γινωμένα χείλη, για ένα σώμα ανέπαφο, σαν να’ ναι πρώτη φορά που χέρι το άγγιξε. Μα δεν τολμώ να το κάνω. Μάτωσαν τα χέρια μου από τις χειροπέδες. Δάκρυσαν τα μάτια μου στην όψη των απεργών πείνας, συγκρατουμένων μου που έραψαν τα στόματά τους στην κυριολεξία, για να μη φάνε και πάγωσα από τα αδυνατισμένα σώματά τους και τα αξύριστα πρόσωπά τους. Πάγωσα από την υγρασία που είχε το πάτωμα στο Μεταγωγών που κοιμόμουν, αντί για κρεβάτι, 12 μέρες. Σιχάθηκα τις κατσαρίδες που κυκλοφορούσαν πάνω μου και τα βρομόνερα της τουαλέτας που έβρεχαν το στρώμα μου. Τώρα τρέμω από τη μούχλα των τοίχων του Πειθαρχείου που με έβαλαν να κοιμηθώ αφού δεν υπάρχει κελί άδειο στη φυλακή που η Δικαιοσύνη διάλεξε για να με σωφρονίσει και δακρύζω κοιτώντας τη φωτογραφία της κόρης μου, που κόλλησα στον τοίχο. Βαρέθηκα να στοιβάζομαι, δεμένος πισθάγκωνα για 500 χλμ σε μια κλούβα χωρητικότητας 14 ατόμων με άλλα 28 άτομα, αποτυχημένους σαν κι εμένα. Βαρέθηκα να κρεμώ σεντόνια στους υγρούς τοίχους για να μην κινδυνεύω από τους σοβάδες. Να μαζεύω τα στρώματα εκείνων που κοιμούνται ακόμη στο πάτωμα για να μπορώ να βαδίσω. Κουράστηκα να είμαι αριθμός, κατάδικος, υπότροπος, πρεζόνι, εγκληματίας ασωφρόνιστος, ζώο προς μεταφορά, ζητιάνος των δικαιωμάτων μου. Κουράστηκα, εγώ ο παράνομος, να ζητώ από το κράτος να μην παρανομεί. Βαρέθηκα όλους εσάς τους νομοταγείς πολίτες, τους γραβατομένους αδιάφθορους πολιτευτές και κριτές του δημόσιου βίου, τις πουτάνες του λόγου και της θεωρίας, τους ευυπόληπτους χαφιέδες, τους «τοκογλύφους» καναλάρχες, τους πληρωμένους ρεπόρτερ. Τολμήστε να με διορθώσετε ρε! Έχω ξεκάθαρη φωνή. Και ευθύνη. Επώνυμη. Τιμωρήστε με, στ’ αλήθεια, αν τολμάτε. Το θέλω, το ζητώ. Ποιος σας είπε ότι είστε δήμιοι, μωρέ; Κερατάδες είστε. Απατάτε το λειτούργημά σας με τις καρέκλες σας. Αφού αποφασίσατε πως αυτή η χώρα έχει 9.987.000 σώφρονες πολίτες και 13.000 ασωφρόνιστους, πόσο σας κοστίζουν 13.000 σφαίρες; Πρώτος στόχος εγώ. Ποιος από σας τολμάει να με σκοτώσει; Κουρελήδες ψηφοεισπράκτορες που η συνείδησή σας έχει γίνει μεγαλύτερη και από την τρύπα στον πισινό μιας πόρνης. Αλλά δεν θα σας κάνω τη χάρη. Θα ζω σαν σκόνη στη μύτη σας για να φτερνίζεστε και να με θυμάστε. Τσιμπούρι στα αυτιά σας για να τα ξύνετε – θλιμμένο δειλινό στα μάτια σας για να με βλέπετε. Δεν περίμενα εσάς για να πληγώσω τη ζωή μου. Μόνος μου τη σκότωσα. Και θα πληρώσω το λογαριασμό. Μα δεν έγινα τόσο διεφθαρμένος όσο εσείς που με κρίνετε και τάχα με διορθώνετε. Θα παλέψω τη ζωή μου και θα τη φέρω στα ίσια της. Τουλάχιστον είναι «έξω» η γριά Καρβέλα και το παρατράγουδό της. Επώνυμοι βλέπεις. Η Δικαιοσύνη λειτουργεί, επιτέλους. Δύο από τους 13.000 είναι έξω. Λευτεριά και στους υπόλοιπους. Όσο θα με σωφρονίζετε εγώ για σπάσιμο θα αγκαλιάζω στάχια ώριμα, δεμάτια ολόκληρα, στο μυαλό μου. Το μυαλό μου δεν σας το χαρίζω. Εκεί έχω φυλαγμένες τις λύσεις στα προβλήματά μου και όχι στα ανάπηρα χέρια σας.

Εκπαίδευση και... παίδεψη

Λόγοι και διάλογοι, σχέδια και νομοσχέδια για την Παιδεία και διδάσκοντες- διδασκόμενοι δεν ξέρουν πού την κεφαλήν κλίνη! Από φέτος όλα τα παιδιά στα νηπιαγωγεία που... δεν διαθέτουμε, διαθέτουμε όμως... ιδιωτικά, και όλοι οι νέοι στα Πανεπιστήμια, όπου βρουν πόρτα ανοικτή... αλλιώς τα ιδιωτικά κολέγια είναι έτοιμα και τους αναμένουν. Και όταν με το καλό πάρουν πτυχίο θα πρέπει να συνεχίσουν τις σπουδές για ένα μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό δίπλωμα. Πάνοπλοι, λοιπόν, θα βγουν στην αγορά εργασίας, και καθώς στη χώρα μας τα fast-food ανθούν και οι επιστήμονες αυτοί θα είναι κατά μεγάλο ποσοστό άνεργοι, η θέση ενός βαθύτατα μορφωμένου σερβιτόρου ή ενός «διδάκτορα- delivery» είναι πάντα πρόσφορη! Δυστυχώς δεν πρόκειται για σάτιρα αλλά για θλιβερή πραγματικότητα. Εξάλλου μια πρόσφατη επιστημονική έρευνα της ΓΣΕΕ αποκάλυψε ότι 550.000 νέοι πτυχιούχοι αναζητούν την τύχη τους σε χώρες του εξωτερικού. Πρόκειται για πρωτοφανή μετανάστευση του 21ου αιώνα. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το κακό πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια και να σκεφθούμε κατά τη λαϊκή ρήση «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε». Ο γιαλός όμως δεν είναι στραβός, γιατί οι νέοι μας είναι εξυπνότατοι και ικανότατοι, όπως αποδεικνύουν οι επιτυχίες τους, όταν βρεθούν σε χώρες του εξωτερικού καλά οργανωμένες και εκπαιδευτικά άρτιες. Άρα, εμείς αρμενίζουμε στραβά! Η εκπαίδευση των νέων είναι μια διαδικασία στην οποία κάθε στάδιο έχει τη δική του βαρύτητα. Επί χρόνια οι ειδικοί τονίζουν τη σημασία του νηπιαγωγείου για τη σωστή ανάπτυξη των μικρών παιδιών, και επισημαίνουν ότι η παιδεία είναι ενιαία και συνεχής και δεν θα πρέπει να επικεντρωνόμαστε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αδιαφορώντας για τη στοιχειώδη. Επιτέλους αποφασίσαμε να ενδιαφερθούμε και γι΄ αυτή τη βαθμίδα, και αυτό είναι αναμφίβολα θετικό. Όμως, στην οργάνωση θυμίζουμε... ημιτελή συμφωνία, με αποτέλεσμα την παίδεψη γονιών και νηπίων, που από τα πρώτα βήματα της εκπαίδευσής τους αντικρύζουν τη μιζέρια και την ανοργανωσιά. Στη στοιχειώδη εκπαίδευση, όπου βαδίζουν σφιχταγκαλιασμένα σχολεία και φροντιστήρια, οι μαθητές καταλήγουν οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες με δυσανάλογα αποτελέσματα στην απόδοσή τους. Η έλλειψη ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ η μεγάλη υπέρβαση των πολιτικών αντιθέσεων, και η συστράτευση για τη σύνταξη ενός «κοινωνικού συμβολαίου για την Παιδεία» σωστών δασκάλων, προγραμμάτων σπουδών και βιβλίων αλλά και η έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού βλάπτουν σοβαρά την υγιή ανάπτυξη των νέων. Στη χώρα μας υπάρχει πληθώρα ειδικών επιστημόνων άνεργων, που θα μπορούσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο σχολείο, καθοδηγώντας τους νέους στην επιλογή της επιστήμης ή της τέχνης που έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν. Συνηθέστατο είναι το φαινόμενο, καλοί μαθητές στα μαθήματα και της θεωρητικής και της θετικής κατεύθυνσης να μην ξέρουν τι να επιλέξουν, ή, το χειρότερο, να επιλέγουν με βάση τις δυνατότητες επιτυχίας στα ΑΕΙ- ΤΕΙ. Αποτέλεσμα είναι συνήθως η χάραξη εσφαλμένης απόφασης ζωής! Κάθε νέος κρύβει μέσα του κάποιες δεξιότητες που με τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να τις αναπτύξει και με μεράκι να αγωνιστεί για να εξελιχθεί και να επιτύχει. Εκτός, βέβαια, του επαγγελματικού προσανατολισμού αναγκαία είναι η επανεξέταση του προγράμματος σπουδών στο γυμνάσιο και το λύκειο καθώς και η αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα. Στην εποχή της έκρηξης της τεχνολογίας η ευρωπαϊκή σχολική εκπαίδευση οφείλει να προσφέρει στους νέους όλα τα απαραίτητα παιδευτικά αγαθά για τη διάπλαση της προσωπικότητάς τους και ένα από τα πρώτα είναι η διδασκαλία κλασικών κειμένων, των οποίων η μορφωτική και παιδευτική αξία είναι παγκόσμια αποδεκτή. Η προσέγγισή τους επιτρέπει στους μαθητές να συνειδητοποιήσουν ότι θεμελιώδες στοιχείο της σύγχρονης ευρωπαϊκής παιδείας αλλά και βάση για τη δημιουργία ενιαίου πολιτισμού της Ε.Ε. αποτελεί η κοινή πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης. Για τους λόγους αυτούς πιστεύω ότι θα πρέπει να επανέλθει ως θέμα στον νέο διάλογο, που αναμένεται για την Παιδεία, η επαναφορά του κλασικού λυκείου, ενός ευρωπαϊκού θεσμού με μακρά παράδοση. Η Παιδεία στόχο έχει την άνοδο του πνευματικού επιπέδου ενός λαού και είναι η σημαντικότερη κοινωνική αλλά και οικονομική επένδυση. Χρέος επομένως όλων μας είναι η μεγάλη υπέρβαση των πολιτικών αντιθέσεων, αλλά και των ξεπερασμένων θεσμών και νοοτροπιών καθώς και η συστράτευση για τη σύνταξη ενός «κοινωνικού συμβολαίου για την Παιδεία».

Από πότε το ιερό άβατο έγινε τόσο βατό;

Παντελονάτοι, πεντακαθαρίδηδες, μουσαντένιες, μπράβοι, αετοί, ερπετά, παπάδες, καλόγεροι, οικόπεδα, εργολάβοι, μεζονέτες, ηχογραφήσεις, μίζες, καταθέσεις, καταδόσεις... Όταν οι πολιτικοί δεν παράγουν πολιτική, πολύ δε περισσότερο ιδεολογία, αναλαμβάνουν να την παραγάγουν- και την ιδεολογία και την πολιτική- οι παπάδες ως τοποτηρητές των όποιων θρησκειών και οι παρ΄ αυτοίς. Κι όταν οι «παρ΄ αυτοίς» είναι μπράβοι, παντελονάτοι, εργολάβοι, δικαστικοί, χορεύτριες, αετοί, μέθυσοι, τζογαδόροι, μιζαδόροι, πρόσωπα δημόσια κι ενίοτε «επίσημα»- ανάλογα παντελονάτη και μουσαντένια είναι και η νέα πολιτική- κοινωνική ιδεολογία που παράγεται. Και οι γράφοντες τα δημόσια γράφουν περί αυτών αναπαράγοντας τη νέα πολιτική και ιδεολογία. Και οι αναγνώστες εντύπων και δικτυακών τόπων (όσοι δηλαδή επιμένουν να ενημερώνονται διαβάζοντας κι όχι απλώς και προχείρως ακούγοντας κραυγές) καταναλώνουν εκόντες άκοντες τη νεο-ιδεολογία που διαδίδεται από τους γράφοντες και μέσω των γραφομένων. Κι αφού την καταναλώσουν- καθένας στο μέτρο τουτην αναπαράγουν... Φαύλος κύκλος. Από πού άρχισε το παραλήρημα; Από το σκάνδαλο της Βιστωνίδας, του Βατοπεδίου, των μοναχών, της πολιτικής, των ιδεολογιών; Από την εμπλοκή σ΄ αυτό ανθρώπων του Θεού, πολιτικών, δημοσιο-λόγων και δημοσιο-γράφων; Από την έλλειψη ιδεολογιών και ελλείψει αυτών την καταφυγή σε αποδοτικά υποκατάστατα; Από πότε το ιερό άβατο (όχι απαραίτητα το αγιορείτικο) έγινε τόσο χυδαία βατό; Από πότε το πολιτικό έγινε κοινό ποινικό, από πότε η αλήθεια και το ήθος λέγονται «παντελονάτο» και «Πεντακαθαρίδης», οι υπεράνω υποψίας «αετοί», η ιδεολογία αρπαχτή; Αναπαραγωγή χυδαιότητας με άλλοθι την «αντικειμενική» μεταφορά τους; Ψάχνοντας τα δέντρα χάσαμε το δάσος; «Μ΄ αυτή την ορχήστρα που έχω αυτά τα έργα παίζω», απολογούνταν κάποτε για απλά, μικρά φάλτσα ένας «μαέστρος» πολιτικών, κοινωνικών, ιδεολογικών έργων και των παραγώγων τους. Για τον ορυμαγδό ηθικών, πολιτικών, ιδεολογικών, γλωσσικών φάλτσων και παραφωνιών τα οποία εσχάτως κάποιοι υφιστάμεθα ποιος είναι ο δράστης, ποια τα θύματα, ποιοι θα απολογηθούν και ποιοι θα πληρώσουν;

Φρούτα στο σχολείο

Το Ευρωκοινοβούλιο αποφάσισε ότι πρέπει στα σχολεία να παρέχονται φρούτα στα παιδιά για να καταπολεμηθεί η παιδική παχυσαρκία. Φρούτα εποχής, που κυκλοφορούν στην αγορά, όχι ακριβά. Φρέσκα και ντόπια. Σίγουροι οι ευρωβουλευτές ότι οι σημερινοί γονείς παραμελούν τα παιδιά τους, δεν έχουν καιρό να τους αγοράσουν ένα μήλο, σκέφτηκαν ότι αρκεί να προσφέρουν φρούτα μαζί με Γραμματική και Μαθηματικά, τα παιδιά θα τα αγαπήσουν. Όσο αγαπάνε και τη Γραμματική, τα Μαθηματικά, τη Φυσική κι όλα τα συμπαρομαρτούντα. Θα μάθουν τη γεύση των φρούτων, κι όταν τα ξαναδούν μπροστά τους, στα καφάσια του μανάβη, θα θυμηθούν τις γνώσεις τους και θα τα προτιμήσουν έναντι άλλων εδεσμάτων σε χρωματιστές σακούλες και φωτογραφίες απέξω, όπως τσιπς και γαριδάκια, έτοιμα κρουασάν γεμιστά με πραλίνα, μαλακά μπισκότα με κομμάτια σοκολάτα κι όλα αυτά τα χρωματιστά και πολυδιαφημισμένα παιδικά τρόφιμα που μεγαλώνουν παιδιά παχύσαρκα, δυσκίνητα, κοιλιόδουλα και εξαρτημένα από την ηδονή του ζωικού λίπους και της επεξεργασμένης ζάχαρης. Δεν αναφέρει η απόφαση ποιος θα καθαρίζει τα μήλα για τα παιδιά, αν θα τους δίνουνε μαχαιράκια να τα καθαρίζουν μόνα τους, αλλά φαντάζεται, όποιος προσπάθησε ποτέ να εξοικειώσει τη νέα γενιά με απλές γεύσεις, τις δυσκολίες που θα έχουν δασκάλες και τραπεζοκόμοι για να πείσουν τα πιτσιρίκια να απαρνηθούν τις ανθυγιεινές τους συνήθειες. Η μόνη ελπίδα για τα φρούτα και το μέλλον των παιδιών είναι αυτός ο περιορισμός στα ντόπια και φτηνά φρούτα. Ίσως τους δημιουργήσει κάποια όρεξη, να επιθυμούν ας πούμε μάνγκος από τον μακρινό Ισημερινό και πορτοκάλια από την Ελλάδα, όταν τους υποχρεώνουν να φάνε σμέουρα Βρετανίας. Ο απαγορευμένος καρπός μπορεί να ξαναγίνει κάποτε φρούτο, ζουμερό και λαχταριστό, από τη στέρηση.