Μια πόλη ζει με τον φόβο

Στην Κρήτη, συνάντησα τυχαίασε μια έκθεση αγροτικών προϊόντων στο Καστέλλι Κισσάμου - τον τραγικό πατέρα του αδικοχαμένου στο Ρέθυμνο φοιτητή και ανατρίχιασα. Του 21χρονου Μάνου, που τον περασμένο Μάιο σφάχτηκε στο ενετικό λιμάνι εν ψυχρώ για το τίποτα (ένα σουβλάκι!). Με ένα ασήκωτο πλάκωμα στην ψυχή, κοίταζα από μακριά τον ψηλό και λεπτό πατέρα, λεβέντη Κρητικό, ντυμένο στα μαύρα και με γένεια, όπως απαιτεί το πένθος στο νησί. Είναι αυτός που συμβούλευσε από την τηλεόραση τους γονείς να μη στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο Ρέθυμνο. Στην όμορφη πόλη, επικρατεί ανησυχία, καχυποψία, φόβος, ανασφάλεια. Η πανεπιστημιούπολη δεν έχει πια την παλιά ανεμελιά. Οι συζητήσεις περιστρέφονται συνεχώς γύρω από αυτό το θέμα. Θεωρούν δεδομένη την ανοχή, την απάθεια, την αδιαφορία, τη συνενοχή πολιτικών και εγκληματιών στην υπόθεση των Ζωνιανών και όχι μόνον. Αισθάνονται ανυπεράσπιστοι, προδομένοι... Όταν φτάσεις στην πόλη τους, σου δείχνουν με αποτροπιασμό τον τόπο όπου έγινε το άγριο φονικό- εκεί που τα παιδιά τους μέχρι πρότινος έπιναν καφέ, περπατούσαν και συζητούσαν αμέριμνα. «Εμείς δεν βγαίνουμε πια Παρασκευοσαββατοκύριακα το βράδυ, και τις άλλες μέρες μόνο νωρίς», μου είπε μια φοιτήτρια από το Τμήμα Νηπιαγωγών. Στους δρόμους κάτω από το υπέροχο κάστρο τη Φορτέτζα- στην παραλιακή περαντζάδα με τους φοίνικες, στα στενά γραφικά δρομάκια με τα ταβερνάκια, τα γέλια είναι πια συγκρατημένα, ο κόσμος λιγότερος. «Θα κάτσουμε να φάμε δώ;», άκουσα τον νεαρό άνδρα να ρωτά την κοπέλα του, όταν βγήκαν από το Ηigh speed. «Άσε καλύτερα, δεν ξέρεις πια εδώ τι γίνεται», ήταν η μετρημένη απάντηση. Το αρχοντικό, γλυκό, Ρέθυμνο ζει πια με τη ρετσινιά του και κινδυνεύει να νεκρώσει... Νοιάζεται, άραγε, κανείς γι΄ αυτό;