Μήπως το παρακάναμε;

Λοιπόν, σε ένα ακόμα θέμα πήραμε τη ζωή μας λάθος και μάλλον είναι αργά να αλλάξουμε ζωή. Όταν ήταν τα παιδιά μωρά, είχαμε μετατρέψει το σπίτι σε αποστειρωμένη γυάλα. Ατέλειωτα πλυντήρια, καυτά σίδερα, απολυμαντήρες, αντιβακτηριακά σαπούνια και διαλύματα, σούπερ ηλεκτρικές σκούπες, όλα στην υπηρεσία της απόλυτης καθαριότητας. Ουαί και αλίμονο σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα αυτής της ιερής εκστρατείας... Για χρόνια και δεκαετίες μετά, όταν τα παιδιά μεγάλωσαν, τα κυνηγούσαμε από πίσω : «Έπλυνες τα χέρια σου μετά το παιχνίδι;», «Μην αγγίζεις εκεί, είναι βρώμικα!». «Μη βάζεις το στιλό στο στόμα!». Ο φόβος των μικροβίων επισκίαζε τα πάντα... Θυμάμαι ομηρικούς καβγάδες και τις ίδιες κάθε φορά συζητήσεις με τη γιαγιά και τη θεία, γιατί δεν πρόσεχαν την υγιεινή όπως εμείς, όταν τις αφήναμε με τα παιδιά. Και εκείνες μας έκαναν τα νεύρα κουρέλια, όταν επέμεναν απτόητες ότι λίγη βρωμιά κάνει το παιδί «να αναπτύξει ανοσία». Ε, λοιπόν, τα ίδια αυτά μισητά λόγια έρχονται τώρα να μας πουν οι επιστήμονες! Η ανοσολόγος δρ Μέρι Ρίμπους γράφει στο βιβλίο της «Why dirt is good» ότι, όταν ένα μωρό βάζει πράγματα στο στόμα του, μαθαίνει στο ανώριμο ανοσοποιητικό του σύστημα τι να αποφεύγει. Και άλλοι από το Πανεπιστήμιο Ταφτς της Βοστώνης λένε ότι το ανοσοποιητικό μας σύστημα, όταν γεννιόμαστε, είναι σαν απρογραμμάτιστο κομπιούτερ και η επαφή με τα μικρόβια, τους ιούς και τα σκουλήκια το βοηθά «να προγραμματιστεί». Τα πολύ καθαρά και προστατευμένα παιδιάλένε οι τελευταίες έρευνες- κινδυνεύουν περισσότερο να αναπτύξουν μεγαλώνοντας αλλεργίες. Και κάποιοι πηγαίνουν ακόμα μακρύτερα, υποστηρίζοντας ότι αυτός είναι ο λόγος που τα αυτοάνοσα νοσήματα και το άσθμα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα στις προηγμένες χώρες! Και τολμούν τώρα να μας ρωτούν: «Μήπως είστε πολύ καθαροί;». Τόσος κόπος, τόση αγωνία, τόση καταπίεση, για το τίποτα; Αφού τρελάναμε εμείς τα τέκνα μας, τώρα θέλουν αυτοί να μας τρελάνουν ακυρώνοντας τόσα χρόνια φιλότιμης γονεϊκής προσπάθειας;

Δεν ξέρω, δεν απαντώ

Να ψηφίζουν οι ομογενείς; Δεν ξέρω, δεν απαντώ, αλλά τότε γιατί να ψηφίσω; Πάντα έχω την απορία με την επιλογή αυτή. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι «ομογενής». Η ελληνική ιθαγένεια είναι ιδιαίτερα ανθεκτική, αλλά πόσες γενιές διατηρείται; Έλληνας μπορεί να θεωρηθεί το παιδί ενός Έλληνα που μπορεί να είναι παιδί ενός άλλου Έλληνα και κανείς από τους δύο να μην έχει πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα. Η ιθαγένεια μεταβιβάζεται σαν το DΝΑ, αλλά δεν αδυνατίζει όπως τα γονίδια. Κι αυτό το DΝΑ πολύ το πιπιλάμε στην Ελλάδα τελευταία, ξεχνώντας ότι είναι κάτι που αλλάζει σε κάθε άτομο. Κοντεύουμε να πιστέψουμε πως είναι κάτι αναλλοίωτο που περνάει από γενιά σε γενιά και κάπου μέσα, λέει, έχουν βάλει οι προπαππούδες μας το γνήσιο ελληνικό γονίδιο, τη σφραγίδα. Στο μεταξύ στην Ελλάδα κατοικούν όλο και περισσότεροι μετανάστες που εγκαταστάθηκαν μόνιμα εδώ και για να πάρουν αυτοί το δικαίωμα ψήφου και την ιθαγένεια πρέπει να περάσουν από σαράντα κύματα και να μάθουν και για τον Προκόπιο. Γεννιούνται εδώ παιδιά που οι γονείς τους δεν έχουν ιθαγένεια και δεν ψηφίζουν, και ούτε αυτά θεωρούνται Έλληνες, κι ας μεγαλώνουν εδώ και ας πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία. Δηλαδή ο νόμος δίνει δικαιώματα σύμφωνα με το δίκαιο της καταγωγής και αποκλείει άλλους από δικαιώματα πάντα με το ίδιο δίκαιο, την ίδια λογική. Και δεν σκέφτηκε κανείς να προτείνει με την ευκαιρία του δικαιώματος ψήφου στους ομογενείς να μιλήσει για δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες, να κάνει διπλό άνοιγμα. Δεν είναι ρατσιστική λογική αυτή; Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Ή μήπως ξέρω, αλλά δεν αντέχω να το σκέφτομαι;