Δεν τα θέλω αυτά τα Χριστούγεννα

Tα χριστουγεννιάτικα στολίδια μένουν μέσα στα κουτιά στην αποθήκη. Κανείς δεν έχει κέφι να τα ανεβάσει. Το ίδιο μού έλεγε κι ένας φίλος- κι ας έχει μικρά παιδιά, κι ας ψήφισε το κόμμα που κυβερνά. Και η τριανταπεντάχρονη εξαδέλφη, που δεν ασχολήθηκε ποτέ με την πολιτική, με ξάφνιασε όταν μου τηλεφώνησε και μου εξομολογήθηκε: «Δεν θέλω να κατέβω στις πορείες, γιατί φοβάμαι ότι θα φάω ξύλο. Θέλω όμως να διαμαρτυρηθώ για όσα γίνονται. Δεν θέλω να κάτσω πια στο σπίτι και στον καναπέ μου. Τι να κάνω;». Δεν τα θέλω αυτά τα Χριστούγεννα. Για πρώτη φορά δεν προσδοκώ τις γιορτές. Θέλω να έρθουν και να περάσουν γρήγορα. Τίποτα δεν είναι πια ίδιο με χθες. Δεν θέλω να σεργιανίσω στις βιτρίνες- όσες έμειναν - ούτε να αγοράσω δώρα. Στην καθιερωμένη εδώ και χρόνια ερώτηση της καλύτερής μου φίλης από το εξωτερικό «Τι θα κάνουμε την Πρωτοχρονιά;», παρουσίασα ένα απόλυτο νοητικό μπλακ άουτ. «Δεν μου φαίνεσαι συγκεντρωμένη» σχολίασε εκείνη σκεπτική και πολύ σοφά ανέβαλε τη συζήτηση επ΄ αόριστον. Πήγαμε με βαριά καρδιά το Σάββατο το βράδυ στον Παπαϊωάννου, γιατί τα εισιτήρια ήταν αγορασμένα από μήνες. Είδαμε πηγαίνοντας τα παιδιά που ήταν καθισμένα μπροστά στη Βουλή από το πρωί και περάσαμε δίπλα από τα αναμμένα κεριά που έριχναν τις σκιές τους στα μάρμαρα της Πλατείας Συντάγματος. Μια βδομάδα είχε περάσει από τον θάνατο του Αλέξανδρου. Και αισθανθήκαμε ένα πολιτισμικό σοκ όταν αντικρύσαμε τα ΜΑΤ να έχουν γεμίσει τον πεζόδρομο μπροστά στο θέατρο και στον κόσμο που περίμενε να αρχίσει η παράσταση. Η οργή και η κατάθλιψη της Μήδειας ταίριαζε στη διάθεσή μας... Η συνάδελφος που έχει μανία με την αστρολογία μου είπε: «Πέντε πλανήτες πάνω στον Αιγόκερω! Ήταν αναμενόμενο». Αυτό λέω κι εγώ. Για όσους σκέπτονται, ήταν αναμενόμενο. Οι άλλοι απλώς θέλουν να ζουν μακριά από την πραγματικότητα...

Στη Γαλλία κάτι άλλαξε

Άλλο ένα μέιλ από τη Γαλλία, αισιόδοξο αυτή τη φορά, για να μη νομίζετε πως δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Φίλοι καθηγητές, φιλόλογοι ελληνιστές που δίνουν μάχη για να μην καταργηθεί η διδασκαλία των Ελληνικών στα σχολεία (και άλλη μια μάχη, προσωπική, για να μάθουν οι ίδιοι Νέα Ελληνικά), μου γράφουν ότι ο υπουργός Παιδείας της Γαλλίας Ξ. Ντερκό υποχώρησε για τις περικοπές που ήθελε να κάνει και για τις μεταρρυθμίσεις που μόνο στόχο είχαν τη μείωση της χρηματοδότησης. Τα πήρε πίσω, μάλλον επειδή φοβάται μη γίνει «της Ελλάδας» και εκεί με τους νέους, οι οποίοι- όπως μου γράφουν- είναι πολύ νευρικοί. «Το χρωστάμε σε εσάς» καταλήγουν. Ορίστε, λοιπόν, κάτι είναι κι αυτό. Περιμέναμε βέβαια άλλα πράγματα να συμβούν στο πολιτικό τοπίο. Απόφαση για ριζικές αλλαγές στην Αστυνομία, το λιγότερο, το πιο λογικό που περιμέναμε. Αυτό πριν από καθετί. Και εν συνεχεία, μια γενικότερη συνειδητοποίηση, αφύπνιση που θα αποδεικνυόταν με το πόρισμα για το Βατοπέδιο για παράδειγμα, το οποίο δεν θα έμοιαζε με συνηθισμένες κομματικές ανακοινώσεις, όπου όλοι ρίχνουν τις ευθύνες σε κάποιον άλλον και τελικά δεν τις έχει κανείς. Προβληματισμό, ανησυχία, προτάσεις τολμηρές, φαντασία, ενδιαφέροντα διάλογο, πυρετό ανανέωσης και παραγωγής ιδεών, κάποια κυβερνητική πρωτοβουλία τουλάχιστον, έτσι για τα προσχήματα, συμβολικά. Αλλά όχι, τίποτα δεν συνέβη. Επισκέψεις αβρότητας με τους αρχηγούς των κομμάτων, και τέλος. Τα πράγματα συνεχίζονται ως έχουν, απλώς μένουν πίσω πάρα πολλές δουλειές, ένα αίσθημα βαλτώματος μας βουλιάζει την καρδιά, απογοήτευση και πίκρα. Ε, να λοιπόν, ανταποκρίθηκαν οι Γάλλοι. Μη μου πείτε ότι δεν αισθάνεστε περήφανοι!