Αμερικανικος εφιαλτης

Η εφημερίδα... ... «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ» έλεγαν κάποτε πως είναι το «ημερολόγιο του αμερικανικού ονείρου». Τις τελευταίες ημέρες μοιάζει περισσότερο με ημερολόγιο του αμερικανικού εφιάλτη. Εξαιτίας φυσικά της οικονομικής κρίσης που προκαλεί μεγάλες δυσκολίες στον αμερικανικό λαό. Το παράδειγμα... ... όμως που διάλεξε η εφημερίδα στις εσωτερικές της σελίδες είναι μάλλον ατυχές. Θα μπορούσε να είχε προτιμήσει τους δύστυχους φορολογουμένους που πληρώνουν τα σπασμένα των τραπεζιτών. Όμως, όχι, η εφημερίδα επέλεξε να διηγηθεί την πικρή ιστορία της κυρίας Άσερ. Η κυρία Άσερ είχε κλείσει ραντεβού με ένα νοσοκομείο για να κάνει πλαστική εγχείρηση στη μύτη της δεκαεξάχρονης κόρης της. Όμως, όταν ήρθε εκείνη η ώρα, ανακάλυψε πως δεν είχε τα λεφτά. Μιλάμε για τέτοιες στερήσεις! Τελικά, όμως, βρέθηκε η λύση. Ο γιατρός προσφέρθηκε να κάνει την εγχείρηση στο ιατρείο του κι έτσι η κόρη της κυρίας Άσερ απέκτησε την καινούργια της μύτη (το αμερικανικό όνειρο, αν και αμερικανικό, απαιτούσε πάντα μια γαλλική μύτη). Τόσο άσχημα πηγαίνουν λοιπόν τα πράγματα στην Αμερική; Σε μια άλλη... ... σελίδα της αμερικανικής εφημερίδας ξεχειλίζει η θλίψη. Ένας πονεμένος επιχειρηματίας εκφράζει την απογοήτευσή του που δεν μπόρεσε να αγοράσει παραλιακή έκταση αξίας 15,7 εκατομμυρίων δολαρίων στην ακτή του Ατλαντικού, επειδή τα έχασε όλα στο χρηματιστήριο. Πόσο καταλαβαίνουμε τον πόνο του! Ο πόνος είναι όμως πολύ πιο σουβλερός στη γειτονιά της Γουόλ Στριτ. Θυμάστε εκείνη την επενδυτική τράπεζα, τους Λίμαν Μπράδερς, που έπαιζε «αέρα» και βάρεσε κανόνι; Όπως γράφει η «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ», ο (πρώην πια) πρόεδρός της Τζο Γκρέγκορι (που αμειβόταν με 17.000 δολάρια την ώρα) αναγκάστηκε να πουλήσει το ελικόπτερο με το οποίο πήγαινε στη δουλειά του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κρέμασε την επιγραφή «Πωλείται» στην αξίας 32,5 εκατομμυρίων δολαρίων κατοικία που διαθέτει στο Χάμτονς. Όμως, το χτύπημα που δέχτηκε από τη μοίρα το αφεντικό του κυρίου Γκρέγκορι, ο Ρίτσαρντ Φουλντ, είναι ακόμη πιο ταπεινωτικό: αθόρυβα και διακριτικά βγάζει στο σφυρί την προσωπική του συλλογή από έργα τέχνης αξίας 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο κύριος Φουλντ και η σύζυγός του ελπίζουν να τα εκποιήσουν στη Μόσχα, το Λονδίνο ή το Μανχάταν. Σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», τα περυσινά έσοδα του κυρίου Φουλντ ανήλθαν σε 71,9 εκατομμύρια δολάρια. Θεέ μου (αν υπάρχει Θεός, ύστερα από όλα αυτά), κάνε το θαύμα σου ώστε ο οβολός των φτωχών φορολογουμένων να πιάσει τόπο και να σωθούν όλες αυτές οι ανεκτίμητες περιουσίες! Το καλό... ... είναι πως ο κύριος Φουλντ δεν θα αναγκαστεί να βάλει πωλητήριο και στο ιδιωτικό του γήπεδο τένις. Με όλα αυτά, ο Αμερικανός αρθρογράφος Άλεξ Μπιμ μάς θύμισε κάτι από τα απομνημονεύματα του κόμη ντε Σεγκίρ για την υποχώρηση του Ναπολέοντα από τη Ρωσία: οι στρατιώτες της μεγάλης στρατιάς του καταβρόχθιζαν τους τραυματισμένους συντρόφους τους πριν ακόμη ξεψυχήσουν. Και για να προλάβουμε τους κακοήθεις: Όχι, δεν δίνουμε ιδέες!

Ο ιδρώτας βλάπτει σοβαρά το κινητό

Το ξέρατε ότι το κινητό σας μπορεί να οξειδωθεί - κοινώς να πάρει νερό - από τον καλοκαιρινό ιδρώτα; Εγώ, πάντως όχι, αλλά το άκουσα και αυτό! Μια ωραία ημέρα, πριν από περίπου δύο μήνες, η ολοκαίνουργια- μόλις εφτά μηνών- συσκευή μου σταμάτησε να λειτουργεί. «Φόρεσε» τη μαύρη οθόνη και απο τότε έμεινε πεισματικά στο... σκοτάδι. Τι να το κάνεις όμως, αφού άμα καεί η οθόνη το κινητό είναι για πέταμα. Με την εγγύηση στα χέρια κατευθύνθηκα στο πλησιέστερο κατάστημα για να μου το επισκευάσουν. Ένας μήνας πέρασε και όταν έλαβα το μήνυμα- το οποίο παρεμπιπτόντως έφτασε στην απαρχαιωμένη «παντόφλα» που κουβαλούσα πριν χρόνια- να πάω να παραλάβω την αστραφτερή, μοντέρνα και πάνω απο όλα hi tech συσκευή μου, δεν έχασα ούτε ένα λεπτό. Τσάμπα όμως, πήγε η χαρά μου αφού από ό,τι έμαθα εκ των υστέρων «η επισκευή του κινητού είναι πιο ακριβή από την ίδια τη συσκευή»! Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα: Δηλαδή, πώς είναι δυνατόν ένα εξάρτημα να είναι πιο ακριβό από το ίδιο το κινητό; Τα παράλογα όμως δεν σταματούν εδώ- δυστυχώς για εμένα. Μου είπαν πως το κινητό πήρε νερό. Δίνω τον λόγο της τιμής μου πως δεν μου έπεσε ούτε στη θάλασσα, ούτε στην μπανιέρα, ούτε καν στον νιπτήρα. «Δεν έχει σημασία. Ακόμη κι αν το έχετε μαζί σας την ώρα που κάνετε ντους, μπορεί να οξειδωθεί εξαιτίας των ατμών», μου είπαν. Το «καλύτερο» όμως το άκουσα από την υπάλληλο της ίδιας της αντιπροσωπείας, η οποία μου άνοιξε στην κυριολεξία τα μάτια όταν μου εκμυστηρεύτηκε το πόσο κακό κάνει ο καλοκαιρινός ιδρώτας στα κινητά- και δεν ήμουν σε θέση να γελάσω, γιατί εκείνη την ώρα έκλαιγα τα ευρώ μου. Ακόμη τα κλαίω δηλαδή, αφού ο καταναλωτής στην Ελλάδα έχει πάντα... άδικο.

Οι σοβαροί και η αφελής

Βαρέθηκα να ακούω στο ραδιόφωνο όλο το πρωί χθες τους πολιτικούς αναλυτές να τα βάζουν με την Μπεζαντάκου. Δεν την ξέρω τη γυναίκα, φαίνεται όμως ότι όσοι κάνουν ραδιόφωνο την ξέρουν καλά. «Δεν έχει διαβάσει ποτέ της το Σύνταγμα!», μας διαβεβαίωσε πρωί πρωί ένας συνάδελφος, ο οποίος υποστήριζε ότι είναι ντροπή μια τραγουδίστρια να γράφει στον Πρωθυπουργό. Γιατί όμως, δεν κατάλαβα. Ούτε και για ποιον είναι ακριβώς η ντροπή. Ίσως, απλούστατα, να είναι η μισή δική της και η μισή δική του, εκτός αν μπαίνουμε και οι υπόλοιποι στη μοιρασιά, οπότε το μισό γίνεται ένα τρίτο. Κατά τα άλλα, μου έκανε εντύπωση το πως όλοι όσοι έσερναν τα εξ αμάξης στην κυρία Μπεζαντάκου επειδή τόλμησε να γράψει ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό και να επικαλεστεί το Σύνταγμα, ένιωθαν απόλυτα σίγουροι ότι κάθε ακροατής συμφωνεί μαζί τους. Μήπως έχει βγει νόμος που ορίζει ότι οι τραγουδίστριες χάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα; Δεν είναι πολίτες, δεν ισχύει το Σύνταγμα γι΄ αυτές; Κι αυτός που την ξέρει τόσο καλά, της έχει κάνει προφορική εξέταση στο Σύνταγμα, πώς μπορεί να αποκλείσει ότι το διάβασε εν τω μεταξύ; Υπάρχει όριο ηλικίας στο πότε κάποιος διαβάζει το Σύνταγμα; Όχι, απλώς εννοούσαν ότι τα σέξι κορίτσια δεν πρέπει να ανακατεύονται με την πολιτική, αν ονειρεύονται κάποτε να δίνουν εκ βαθέων συνεντεύξεις σε πολιτικούς αναλυτές, που θα κάθονται στα πόδια τους και θα τα κοιτούν στα μάτια. Τα περί ελευθερίας λόγου των βουλευτών που επικαλέστηκε πάντως, δεν συζητήθηκαν. Αυτό δα έλειπε, να χάσουμε τόσο τη σοβαρότητά μας. Αν είναι να μιλάμε για μαντριά, για αρνιά και για λύκους, έχει καλώς, δεν θα εμπλακούμε σε κουβέντα για το Σύνταγμα με την αρτίστα...