Δέκα

«Οι Αρουμπάγια είναι ο πιο άγριος ινδιάνικος λαός της νότιας Αμερικής. Ο μοναδικός λευκός που πλησίασε ποτέ τα εδάφη τους εξαφανίστηκε πριν από δέκα χρόνια και δεν επέτρεψε ποτέ». Με τη μούρη χωμένη στο «Σπασμένο Αυτί», ένα από τα πιο συναρπαστικά τεύχη του «Τεν Τεν», προσπαθώ επιμόνως -και ασκόπως- να γίνω πάλι δέκα χρονών. Ενα σκιερό σπίτι πάνω στη θάλασσα σαν αυτά που μόνο στις ξεχασμένες δεκαετίες του εβδομήντα μπορούσε να βρεις. Παράταιρα σεντόνια, γιαγιάδες, παππούδες, σαν ταινία, μόνο εμείς είμαστε οι ηθοποιοί... Παντού τσιρίδες, νερά, ποδοβολητά και παιδιά: άκρες μιας μεγάλης οικογένειας που ήρθε από παντού -και δύσκολα- για να βρεθεί λίγα εικοσιτετράωρα. Το μεσημέρι έχει τζιτζίκια και σκιές κι ένα μηχανάκι που φέρνει τις εφημερίδες για τον παππού, ο οποίος είναι ο μόνος που διατηρεί μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα, έτσι ώστε να μας ειδοποιήσει αν -ο μη γένοιτο- έρθει το τέλος του κόσμου. Ή εκλογές ή κάτι ανάμεσα. Ολοι οι άλλοι τσούρμο ανεξέλεγκτο, είμαστε τριών και επτά και -το πολύ- δέκα. Τρώμε και τσαλαβουτάμε και χαχανίζουμε και μιλάμε ελάχιστα έως καθόλου για «μεγαλίστικα» πράγματα. Κάθε δεκάχρονος ξέρει ότι οι υποθέσεις των μεγάλων είναι αφόρητα βαρετές. Ποιες εκλογές και χρεοκοπίες και οικονομικές κρίσεις; Εμείς σώζουμε τον κόσμο από φοβερές καταστροφές και απαίσιους εχθρούς, από άγριους Ινδιάνους και βέλη ποτισμένα σε δηλητήριο κουράρε. Στα διαλείμματα, καταπίνουμε παγωτά και καρπούζια και τηγανητές πατάτες σαν να μην υπάρχει αύριο. Τις νύχτες, αντί για τηλεόραση, ακούγεται πάντα, κάπου, μια φωνή να διαβάζει σε κάποιον ένα παραμύθι. Κοιμόμαστε όπου βρούμε κι όπως λάχει. Δεν κοιτάζουμε τις βαλίτσες. Αύριο, αύριο που θα τις μαζέψουμε, θα βρούμε μέσα τους τις αληθινές μας αποσκευές. Τις πραγματικές ηλικίες, τα οδυνηρά τραύματα και τους φόβους του καθενός. Αύριο, αύριο που θα μαζέψουμε τις βαλίτσες για να διαλυθούμε εμείς. Οχι σήμερα. Σήμερα είμαστε ακόμα δέκα χρονών... Σήμερα είμαστε ακόμα οικογένεια.

Διαδήλωση θεριακλήδων κατά της απαγόρευσης του καπνίσματος

ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΙΛΙΑ άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους ιδιοκτήτες καφενείων, διαδήλωσαν χθες έξω από το υπουργείο Υγείας στην Άγκυρα διαμαρτυρόμενοι για την πρόσφατη απαγόρευση του καπνίσματος σε καφενεία, μπαρ και εστιατόρια της Τουρκίας. Έχοντας συρρεύσει στην τουρκική πρωτεύουσα από διάφορα μέρη της χώρας ύστερα από έκκληση του σωματείου τους, οι ιδιοκτήτες, κρατώντας πλακάτ κατά της κυβερνητικής απόφασης που ισχύει από τις 19 Ιουλίου, απαίτησαν την τροποποίησή της με την προσθήκη πρόβλεψης για τη δημιουργία καπνιστηρίων στα καταστήματά τους. Η απαγόρευση είναι προς το παρόν σχετικά ανεκτή στην Τουρκία λόγω της καλοκαιρίας, καθώς οι καπνιστές μπορούν να επιδίδονται στη συνήθειά τους χρησιμοποιώντας τους ανοικτούς χώρους των καφενείων. «Θέλουμε δουλειά και ψωμί», ή «Μην προσθέτετε κρίση στην οικονομική κρίση», έγραφαν ορισμένα πανό, ενώ ένα από αυτά στηλίτευε το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ταγίπ Ερντογάν, το οποίο επέβαλε τον περιορισμό. Η απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους είναι ένα μέτρο που υποστηρίζει σθεναρά ο πρωθυπουργός, φανατικός πολέμιος του καπνού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του συνδικάτου εμπόρων Τesk, η πελατεία των καφενείων έχει μειωθεί περίπου κατά 20% από την ημέρα που τέθηκε σε ισχύ η απαγόρευση.

Εκατοντάδες Ιρακινοί νεκροί σε ομοφοβικές επιθέσεις

Αυξάνονται ραγδαία στο Ιράκ τα βασανιστήρια και οι ομαδικές εκτελέσεις ανδρών, για τους οποίους υπάρχουν υποψίες ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Σύμφωνα με την οργάνωση προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rights Watch, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη, οι αρχές δεν κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν αυτές τις βιαιότητες. Σύμφωνα με την έκθεση της οργάνωσης, εκατοντάδες άνδρες έχουν απαχθεί, βασανιστεί και δολοφονηθεί φέτος στην σιιτική συνοικία Σαντρ Σίτι της Βαγδάτης, προπύργιο της ένοπλης οργάνωσης «Στρατός του Μάχντι», επικεφαλής της οποίας είναι ο ακραίος σιίτης ηγέτης Μοκτάντα Σαντρ. Η έκθεση αποκαλύπτει ότι είναι αδύνατο να διαπιστωθεί ο ακριβής αριθμός των θανάτων, αλλά οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για εκατοντάδες νεκρούς. Θύματα που έχουν επιβιώσει από τις ομοφοβικές αυτές επιθέσεις καταγγέλλουν ότι οι δράστες πραγματοποιούν εφόδους σε σπίτια και ανακρίνουν τα θύματα, προκειμένου να τους αποσπάσουν ονόματα άλλων πιθανών στόχων, πριν τα δολοφονήσουν. Οι Ιρακινοί γιατροί και οι υπάλληλοι του νεκροτομείου κάνουν επίσης λόγο για ακρωτηριασμούς των θυμάτων. Σύμφωνα με το Human Rights Watch, οι συγγενείς των θυμάτων όχι μόνο αποκρύπτουν τις επιθέσεις, διότι θεωρούν το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας χειρότερο και από το ίδιο το έγκλημα που διαπράχθηκε, αλλά μάλιστα πολλές από τις επιθέσεις πραγματοποιούνται από μέλη της οικογένειας των θυμάτων και έχουν τον χαρακτήρα «εγκλημάτων τιμής». Οι θύτες δικαιολογούν τις πράξεις τους με το αιτιολογικό ότι τα θύματα «συνιστούν απειλή για την ανδροπρέπεια των Ιρακινών».

Νέες συνήθειες

Πλύντε τα χέρια προσεχτικά, γράφει η ταμπέλα στο μπάνιο του νοσοκομείου, κι από κάτω οδηγίες, πώς είναι το καλό πλύσιμο των χεριών. Αν νομίζατε πως ξέρατε, είστε γελασμένοι. Πρέπει να μάθετε νέες κινήσεις που θα κάνουν τα ακροδάχτυλα σε σχέση με το εσωτερικό της παλάμης, μια εξαντλητική γνωριμία των δαχτύλων μεταξύ τους. Ποτέ πριν δεν θα είχαν επιδοθεί σε τέτοιες περιπτύξεις οι ρώγες των δαχτύλων με τις γραμμές της ζωής και της καρδιάς, αλλά ζωή και καρδιά τώρα πια κρέμονται από κάτι τέτοιο. Κι έξω από το γραφείο του γιατρού ξηρό αντισηπτικό, μην ξεχάσεις να το τιμήσεις φεύγοντας. Νέες συνθήκες, νέες συνήθειες. Και με τις παλιές τι θα γίνει; Εκείνες τις ωραίες χειραψίες που μας έδιναν το στίγμα του ανθρώπου μόλις τον γνωρίζαμε, μάλλον πρέπει να τις ξεχάσουμε. Και τα σταυρωτά φιλιά στους αγαπημένους, στους φίλους, στους συγγενείς; αυτή την τόσο μοντέρνα χαιρετούρα, την τόσο ζεστή, που ακόμα κι όταν την κάνεις με προσοχή να μη σου χαλάσει το μακιγιάζ σε φέρνει δίπλα στο πρόσωπο του άλλου και σε γεμίζει θέρμη, τόση που καμιά φορά φτάνει στην αμηχανία; Αυτή τη συνήθεια που καμιά φορά είναι μια ολόκληρη μικρή δοκιμασία, ωστόσο πάντα ενδιαφέρουσα, κι ακόμα κι απρόθυμα όταν την κάνεις πάντα κάτι σου προσφέρει, είτε την ικανοποίηση της επαφής, είτε τη συγκέντρωση πληροφοριών για το δέρμα και τον αέρα που τριγυρίζει τον άλλον, θα την πετάξουμε; Τι κώδικες θα βάλουμε στη θέση της, νοήματα με το χέρι, νεύματα φιλικά, χαμόγελα εξ αποστάσεως; Κάτι τέτοιο, ώσπου να αρχίσουμε να κυκλοφορούμε με μάσκες που θα κρύβουν τα χαμόγελα. Οπότε δεν θα μπαίνουμε καν στον κόπο. Θα περιοριστούμε στις ανταλλαγές αγγιγμάτων ανάμεσα στα ίδια μας τα δάχτυλα.

Υπεράνθρωποι - υπάνθρωποι

Κατεβαίνω αργά τον στριφογυριστό δρόμο που πάει στη θάλασσα, να μπω στο νερό να γιατρέψω την πονεμένη μέση μου, θα είναι η κούραση του χειμώνα, την κάνει να πονάει τώρα που ξεκουράζομαι. Σε μια στροφή δυο εργάτες φτιάχνουν ένα τοιχάκι. Ο ένας φοράει κορσέ από αυτούς που κρατάνε τη μέση, σαν αυτό που θα έπρεπε να φοράω κι εγώ. Αλλά εγώ πάω για μπάνιο στη θάλασσα, δεν βρίσκομαι στο ύπαιθρο να χτίζω τοιχάκια μεσημεριάτικα και κυριακάτικα. Σε λίγη ώρα το κεφάλι μου θα βουτήξει στο δροσερό νερό, κι όλοι οι πόνοι θα γιατρευτούν, η ζέστη θα γίνει ευεργετική σύντροφος στη θαλασσοθεραπεία. Ενώ αυτός θα μείνει εκεί, να τελειώσει τη δουλειά του, δεν έχει άλλη επιλογή από αυτό τον στενό κορσέ, ο οποίος δεν μπορεί να τον προστατέψει από το να πονάει περισσότερο το βράδυ. Τον προσπερνάω γρήγορα, ζει σε ένα σύμπαν παράλληλο, όπως όλοι οι άνθρωποι που έρχονται παράνομα να δουλέψουν στις πιο σκληρές δουλειές και τους θεωρούμε ένα είδος πέρα από τον πόνο και την κούραση. Αφού στοιβάζονται στα σαπιοκάραβα έχοντας πληρώσει τιμές κρουαζιερόπλοιου για να φτάσουν στην Ευρώπη και να δουλέψουν με όποιους όρους τους προσφερθούν, σημαίνει ότι είναι άφθαρτοι. Δεν αρρωσταίνουν, δεν κουράζονται, δεν πονάει η μέση τους, δεν παθαίνουν τίποτα, είναι αντοχής, παντός καιρού και πάσης κακομεταχείρισης. Είναι σαν υπεράνθρωποι, δεν παθαίνουν τίποτα. Υπεράνθρωποι, και ταυτόχρονα υπάνθρωποι, για να αντέχουν τόσο πολύ δεν θα είναι σαν και μας. Γι΄ αυτό τους προσπερνάμε βιαστικά, κάνουμε πως δεν είδαμε, να μη φθαρεί στο θέαμά τους η στοργή για τον εαυτό μας, για τους δικούς μας. Έχουμε άλλα δικαιώματα εμείς, άλλες ανάγκες, κι ίσως δεν τον πονάει η μέση βρε αδερφέ, ίσως προληπτικά φόρεσε κορσέ...