Ίσως και να τρώω το πορτοκάλι με το φλούδι;

Tώρα που είναι στα πάνω του το Αγροτικό, έχω να δηλώσω ότι τρώω πολλά πορτοκάλια. Το κακό είναι ότι τα τρώω ολόκληρα- και τα φλούδια. Πρώτα το εσωτερικό κι έπειτα σιγά σιγά εξαφανίζω και την κίτρινη παχουλή σάρκα του (που, σημειωτέον, αμέσως καταλαβαίνω αν είναι καλής ποιότητας ή όχι). Εκεί έρχεται και κολλάει το «κακό» (που είπα πριν), γιατί όποιος με δει με ρωτάει αν είμαι στα καλά μου: Περί φυτοφαρμάκων γνωρίζω; Η φλούδα είναι τίγκα στο δηλητήριο. Μακριά. Η ντομάτα να είναι οικολογική. Η κότα αλανιάρα. Το αυγό, καλύτερα να πω στον ξάδελφο που μένει στην επαρχία. Δίνω καρότο στο παιδί; Ωμό; Ποτέ. Ό,τι μεγαλώνει μέσα στη γη ρουφάει περισσότερο φυτοφάρμακο. Είσαι τρελος; Είμαι; Αμ δε! Γιατί το Σάββατο, όταν στρωθούμε όλοι μαζί μπροστά στο μενού (που συνήθως εμπλουτίζεται και με κάνα- δυο κιλά νικοτίνη, καλά να ΄μαστε να μη μας την κόψουν κι αυτήν) πάει περίπατο το κήρυγμα για το καρότο και ό,τι έχει σχέση με την αντίσταση του καταναλωτή. Εκτός βέβαια κι αν έρθει η κουβέντα σε κανένα από εκείνα τα ντοκιμαντέρ του Κούλογλου (όπου σύμφωνα με τις στατιστικές οι μισοί, αν όχι όλοι μας, θα πάμε από... ψεκασμό) οπότε παίρνει φωτιά το επαναστατικό φρόνημα της παρέας, και αφού αλείψει με χάρη το βουτυράκι στο μαύρο ψωμάκι, αρχίζει στ΄ άρματα, στ΄ άρματα, εδώ και τώρα: μας δηλητηριάζουν, μας πουλάνε σκατά για να πλουτίσουν τα καρτέλ, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες, ο καπιταλισμός, ο φιλελευθερισμός, τα golden boysπάντα με μπουκωμένο στόμα και μέχρι να φτάσει η ώρα για γλυκό. Το πούρο, καπάκι, ολοκληρώνει την επανάσταση της τάρτας λεμόνι και καθώς έρχεται ο espresso μαζί με τον λογαριασμό και ορκιζόμαστε ότι είναι και η τελευταία φορά που πληρώνουμε τη σαλάτα για φιλέτο- γιατί έχει δυο σπυριά ρόδι εντός- αφήνουμε έναν στεναγμό απελπισίας (πού φτάσαμε αδελφέ μου, πού) και παίρνουμε το επαναστατικό φρόνημα και το πάμε γραμμή για ύπνο. Καλά που εμείς γνωρίζουμε τουλάχιστον. Και είναι ο ύπνος μας ελαφρύς. Από Δεύτερα, ηρωική αντίσταση και πάλι. Εγώ παιδιά μπορώ να απέχω από τα χαρακώματα; Ίσως και να τρώω το πορτοκάλι με το φλούδι;

Χωρίς κάθαρση

Εμφανίστηκε ως ηθοποιός, αλλά είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έπαιξε τον ρόλο του στην εκπομπή, ομολογώντας σκηνές από έναν πόλεμο πριν πόσα χρόνια; 34 και κάτι. Ήταν τότε νέος λέει, στρατιώτης, και βρέθηκε στην Κύπρο. Περιέγραψε πολεμικές σκηνές, φόνους αιχμαλώτων, με λεπτομέρειες που αναστατώνουν. Ανατριχίλα μάς διαπέρασε με τη διήγηση, Έλληνες και Τούρκους. Ήταν άραγε διαφορετική η ποιότητα της ανατριχίλας των Ελλήνων από αυτή των Τούρκων; Δεν ξέρω, ποιος μπορεί να τις αποτιμήσει; Οι εικόνες πάντως βγήκαν από το ριάλιτι με δύναμη τραγωδίας. Έλεος και φόβο προκάλεσαν οπωσδήποτε. Κάθαρση μάλλον όχι. Ε, δεν είναι και Σοφοκλής ο κ. Ολγκάτς. Αν και πρέπει να του αναγνωρίσουμε πως έστησε μια παράσταση με πρωταγωνιστές οι οποίοι δεν είχαν καμία προετοιμασία για τις εμφανίσεις τους, και η αμηχανία τους είναι φανερή. Δικαστές, εισαγγελείς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, βάλθηκαν να βγουν στη σκηνή που τους ετοίμασε μετά την ομολογία του. Ας την πούμε ομολογία. Καταγγελίες, μηνύσεις, διαψεύσεις, διαμαρτυρίες, διαβήματα, υποθέσεις για το αν θα πάει στο διεθνές δικαστήριο... Αμηχανία, απορία, παράταιρες κουβέντες. Κι όμως δεν είπε παρά πράγματα που συμβαίνουν σε πολέμους. Ακόμα κι αν έβαλε λίγη φαντασία, ακόμα κι αν δεν τα έκανε ο ίδιος αυτά που είπε, μάλλον κάποιος άλλος θα τα έκανε. Αν όχι αυτά, κάποια παρόμοια. Κι όλοι ξέρουμε κατά βάθος ότι κι από τις δύο πλευρές έγιναν βαρβαρότητες. Πονάει και τους Έλληνες να φαντάζονται τι πέρασαν οι έρμοι αιχμάλωτοι, πονάει και τους Τούρκους να συνειδητοποιούν πόσο βάρβαρα μπόρεσε να φερθεί κάποιος δικός τους. Κι ύστερα δεν βγαίνει άκρη πολιτικά, δεν βγαίνει όφελος για κανέναν. Ο κ. Ολγκάτς έστησε την παράστασή του, τρέξανε όλοι να πάρουν ρόλο, και κανένας δεν μπορεί να τον χειριστεί πολιτικά, να σκεφτεί ένα επωφελές κλείσιμο...