Μπορεί να φαίνεται ακραίο να ζητάνε ορισμένοι να δοθεί ελληνική ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα. Και πράγματι, στη συγκέντρωση που έγινε το Σάββατο με αίτημα την ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά ήταν πολύ λίγος κόσμος, αν σκεφτείτε ότι το θέμα αφορά τα παιδιά, όχι κάτι άλλο. Όχι τους μπαμπάδες ή τις μαμάδες τους που φέρνουν τις αναμνήσεις από άλλα μέρη στις αποσκευές τους, τα παιδιά που μεγαλώνουν εδώ, ανάμεσα στα δικά μας, μιλάνε ελληνικά, πηγαίνουν σχολείο, ανασαίνουν τον ίδιο αέρα και αποθηκεύουν αναμνήσεις από τον ίδιο περίγυρο. Αν οι γονείς τους δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα, νομιμότητα και μονιμότητα για όσο απαιτεί ο νόμος, σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά θα έχουν χειρότερη μεταχείριση από το ελληνικό κράτος, θα θεωρούνται άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, μη πολίτες. Πέρα από την υποκειμενική προκατάληψη του καθενός που θα πρέπει να αντιμετωπίζουν, θα έχουν και την αντικειμενική υποβάθμιση της ύπαρξής τους από την πολιτεία επειδή οι γονείς τους δεν θα πληρούν όλους τους όρους για να ζητήσουν για λογαριασμό τους ιθαγένεια. Σε καθημερινή βάση, στα σχολεία και στις παρέες, στους δρόμους και στις δουλειές, θα υπάρχουν με το στίγμα αυτής της στέρησης, και δεν είναι μόνο ότι θα εξασφαλίσουν ένα ψυχικό τραύμα όλα τους, με συνέπειες ανάλογες με τον χαρακτήρα. Είναι ότι και τα άλλα παιδιά, τα τυχερά, με τις σωστές προϋποθέσεις για ιθαγένεια, θα μεγαλώνουν με τη γνώση πως μερικά παιδιά είναι κατώτερα, όπως γίνεται και τώρα, αλλά τώρα πιστεύουμε όλοι πως ζούμε μια φάση μεταβατική. Μια γνώση που διαφθείρει τις ψυχές, κατεβάζει το επίπεδο της πολιτικής ευαισθησίας, διαφθείρει τελικά τις κοινωνίες. Είναι πολύ βαρύ. Είναι άδικο για τα ίδια τα παιδιά μας.
