Το πρώτο ψέμα

Μπήκε από την καμινάδα, μυστηριωδώς πεντακάθαρος κι ανέγγιχτος από τα κάρβουνα και τις βρωμιές. Ηταν ο Αγιος Βασίλης αυτοπροσώπως, για πρώτη φορά στο σπίτι μας. Κοιλαράς, γενειοφόρος, μ έναν τεράστιο σάκο τίγκα στα δώρα. Η καλά σκηνοθετημένη παράσταση για έναν και μόνο θεατή, τον ηλικίας δυόμισι ετών Οδυσσέα μας, εξελίχθηκε σ' έναν πραγματικό θρίαμβο. Χο-χο-χο... Ηπιες το γάλα σου, άλλαζες την πάνα σου, άκουγες τη μαμά σου; Ησουν καλό παιδάκι; Μάλιστα. Τότε, λοιπόν, ο ξέρεις -ποιος- θα σου φέρει δώρο... Την ίδια ώρα η κακιά μάγισσα, η τηλεόραση, ξερνούσε στο σαλόνι μας το παράλογο ψέμα του χορτάτου ανθρώπου. Μια τεράστια αλυσίδα από «καλά παιδάκια» - στη Ζιμπάμπουε, στη Γάζα, στο Κονγκό: Στους καταυλισμούς των προσφύγων, στα νοσοκομεία με τα παρατημένα βρέφη, στους ξενώνες με τα θύματα κακοποίησης. Τι κι αν βάλουν τα δυνατά τους να είναι «καλά παιδάκια» από σήμερα έως τη Δευτέρα Παρουσία; Μάταιος κόπος. Τι είδους βλακείες ταϊζουμε τα παιδιά μας; Τι είδους εφεύρεση είναι αυτός ο διαχωρισμός σε «καλά» και «κακά» παιδάκια, ανάλογα με το αν θα έχουν ή δεν θα έχουν γιορτινά δώρα; Στραβό ξεκίνημα έκανα, μου φαίνεται. Παπαγάλισα στον γιο μου τις ιστορίες με τις οποίες μεγάλωσα. Δεν υπάρχει λόγος να τις επαναλαμβάνω, αφού δεν τις εγκρίνω. Δηλαδή του χρόνου δεν έχει Αγιο Βασίλη; Μωρέ... έχει και παραέχει! Δεν είμαι γρουσούζηης να καταστρέψω τη χαρά ενός νηπίου. Απλώς αυτή η αηδία με τα «καλά» και τα «κακά» παιδάκια, για μένα, παίρνει τέλος. Τα παιδιά σύντομα θα μεγαλώσουν και θα σε ρωτήσουν για τα «άλλα» παιδιά: Που δεν έχουν ούτε άγιο να περιμένουν, ούτε γάλα να πιουν, ούτε ζωή να ζήσουν. Αυτά είναι τα «κακά παιδιά» που λέγαμε, μπαμπα; Κι άντε μετά να βρεις μούτρα -και επιχείρημα- για να απαντήσεις.