Μια «βασίλισσα» για το καρναβάλι

Το καρναβάλι είναι η καλύτερη ευκαιρία να γίνεις αυτό που δεν είσαι. Κι επειδή όλοι θέλουν, έστω και για λίγο, να είναι «οι άλλοι», κάθε Αποκριά έχεις τη δυνατότητα να βρεθείς ανάμεσα σε πρόσωπα που πολύ θα γούσταρες να είχες γνωρίσει. Αφού ο Μήτσος μπορεί να μεταμφιεστεί σε Γοδεφρείδο Βιλεαρδουίνο και η Φρόσω σε πριγκιπέσα Ιζαμπώ, όλα μπορεί να τα ζήσεις και να τα δεις σ' ένα πάρτι μασκέ. Προσωπικά, έχω συναντήσει κατά καιρούς βασιλιάδες, αυτοκράτορες, δούκες, αρχιδούκες, καρδιναλίους και άλλες σημαντικές «προσωπικότητες» της Ιστορίας. Φέτος, μάλιστα, έπεσα πάνω και σ' έναν Πάπα! Τη στιγμή που ο Ερρίκος ο 8ος μου εξηγούσε πώς του ξέφυγε η τελευταία του σύζυγος, ένας σεβάσμιος γέροντας με πλησίασε λέγοντάς μου: - Ο Θεός να σ'ευλογεί, τέκνο μου. - Ποίος είστε; ρώτησα με περιέργεια και αυτός, ενοχλημένος, απάντησε: - Τι ποίος; Είμαι ο Πάπας Πίος της Ρώμης. - Εντάξει, ο Πίος, αλλά ποίος Πίος; Απ' ό,τι γνωρίζω, με το ίδιο όνομα υπήρξαν δώδεκα Πάπες. - Η αγιότητά μου είναι ο Πίος ο ΙΒ'. - Και τι δουλειά έχετε εσείς, Πάπας άνθρωπος, σε χορούς και κοσμικές εκδηλώσεις; - Ήρθα για το Μνημόνιο. - Να κάνετε τι; - Το ετήσιο μνημόσυνο. Είχα έρθει και στα εξάμηνα! Με βαριά καρδιά προχώρησα στο βάθος της αίθουσας κι εκεί ένιωσα μια άλλη, μεγαλύτερη έκπληξη. Ένας τύπος γεροδεμένος, με άγρια φάτσα και κερασφόρο περικεφαλαία με έπιασε αγκαζέ. - Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ. - Ελεύθερα. - Είμαι ο Τζένγκις Χαν! - Κατάλαβα. - Τι καταλάβατε δηλαδή; - Τίποτα, τίποτα. Να, μια ελληνική παροιμία θυμήθηκα: «Μάθανε ότι... μνημονευόμαστε, πλακώσαν κι οι Μογγόλοι!» - Οι Μογγόλοι σάς πείραξαν; Κοίτα τι έρχεται πίσω σου! Δεν πρόλαβα να κοιτάξω και ένα χέρι με χτύπησε φιλικά στην πλάτη, σαν βαριοπούλα. Ήταν το χέρι του ΔΝΤ! - Εσείς οι Έλληνες, μου είπε, καλά τα πάτε, αλλά θέλω να τα πάτε ακόμα καλύτερα. - Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; - Την προσευχή σας. - Ως πότε; - Μέχρι την Τέταρτη Σταυροφορία... Συγγνώμη. Την Τέταρτη Δόση θέλω να πω. Κι ενώ τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη συνέχισαν να πέφτουν με την ορμή βαριοπούλας από κάποιους φουριόζους «τροϊκανούς», ήρθε και το πιο βαρύ χτύπημα της βραδιάς. Ύστερα από τόσες «προσωπικότητες», η φιγούρα που με πλησίασε ήταν μια νέα γυναίκα που μάλλον θύμιζε γριά. Γεμάτη κουρέλια, με ανακατεμένα μαλλιά, δίχως δόντια και με μια τεράστια καμπούρα, ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. - Εσύ πάλι, ποια είσαι; τη ρώτησα. - Η Ψωροκώσταινα! - Ωραία ιδέα. Πώς το σκέφτηκες και ντύθηκες έτσι; - Δεν πρόκειται για μεταμφίεση. Ό,τι βλέπεις είναι... από φυσικού μου. - Τότε δεν είσαι η Ψωροκώσταινα. Μπορεί να ήσουν φτωχή, αλλά ήσουν πάντα ωραία. Πού είναι τα κάλλη κι η ομορφιά σου; Η γριά μού έριξε μια πονεμένη ματιά και αναστέναξε: - Με τόσους βιασμούς, παιδί μου, πάλι καλά που σέρνω τα πόδια μου. Του χρόνου δεν βλέπω να με βρίσκει το καρναβάλι. - Φοβάσαι κάτι; - Το Τέταρτο Πήδημα... - Από τον γκρεμό; - Όχι, παιδί μου... Από την Τέταρτη Δόση! Κάπου εδώ τριγύρω είδα να τριγυρίζει κι η Μέρκελ!